معارفی از سوره های قرآن (جزء سی)

[دژدان]

---

ريشه اين رذيله‌

---

آيه بعد، طعنه زنندگان و عيب گويان را معرفى كرده و ريشه اين خُلق بد را نشان داده است. طعنه زنندگان عيب گو، همان ثروتمندانى هستند كه دنيا گرايى و دنيا طلبى سراسر وجودشان را فرا گرفته و صبح و شام به شماره كردن اموالشان دلخوش‌اند و مى‌پندارند كه مال دنيا آنان را جاويد خواهد كرد. آنان فضيلت و ارزش را در دنيا دارى مى‌بينند و چون خود را ثروتمند و مستغنى مى‌يابند دچار استكبار و خود برتر بينى شده و فقرا و ضعفاى با ايمان و داراى فضائل اخلاقى در نگاهشان خوار و پست جلوه مى‌كنند.
از طرف ديگر چون هيچ فضيلت و كرامتى در خود نمى‌يابند كه آنان را برتر جلوه دهد به انكار فضايل، طعنه زدن، عيب جستن و وصله چسباندن به ديگران رو مى‌آورند تا آنان را بشكنند و خود را برتر جلوه دهند.
از نگاه اين توانگران مترف، فضايل اعتقادى، اخلاقى و عملى ارزش و اعتبارى ندارد و تنگدستى، گمنامى، كوخ‌نشينى و ... ننگ و عيب است و مال و ثروت ملاك كرامت و فضيلت مى‌باشد كه آن هم در انحصار آنان است.

ادامه:كوثر، عطيّه الهى‌

1398/11/29
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

شأن نزول‌ سوره کوثر

---

پس از آن كه قاسم و عبدالله فرزندان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از دنيا رفتند، عاص بن وائل‌ 
سهمى به پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم زخم زبان زد و گفت نسل پيامبر قطع شد، پس او ابتر است.
خداوند با نزول كوچكترين سوره، بشارت بزرگترين هديه يعنى حضرت زهرا عليها السلام و فرزندان برومندش را به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم داد و به آن حضرت تضمين داد كه با چنين ذريه‌اى، دينش جاويدان خواهد ماند و دشمنش- هر كه باشد و هر آيينى داشته باشد- نابود خواهد شد، از اين رو به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم دستور داد كه براى اين نعمت بزرگ سپاسگزارى كند.

ادامه:خبر غیبی قرآن

1398/12/01
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

خبر غيبى قرآن‌

---

با توجه به اين كه «كوثر» به معناى «ذريّه فراوان» و يا «خير كثير» است (كه باز ذريّه فراوان بارزترين مصداق آن است)، اين سوره دربردارنده يكى از خبرهاى غيبى است؛ زيرا در آن زمان، خداوند خبر داد كه نسل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فراوان خواهد شد و ما مى‌بينيم به رغم بلاها و كشتارهايى كه متوجه اين نسل بوده، خداوند بركتى در نسل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم قرار داده كه در هيچ نسلى معادل آن ديده نمى‌شود. به علاوه از اين آيه مى‌توان استفاده كرد كه فرزندان حضرت‌ فاطمه عليها السلام ذريّه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم هستند. و در آخر سوره، بعد از اينكه وعده خير كثير به آن جناب داده شد، آن حضرت را مأمور به شكرگزارى كرد.
علماى شيعه و سنى از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و امام على عليه السلام نقل كرده‌اند كه منظور از «نحر» بلند كردن دستها تا موازى گوشها هنگام تكبيرهاى نماز است. البته برخى از مفسران نيز علاوه بر معناى مذكور معناى نحر را قربانى كردن شتر نيز دانسته‌اند.

ادامه:پناهگاه مطمئن‌

1398/12/03
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

پناهگاه مطمئن‌

---

«قُلْ اعوُذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»
بگو به پروردگار سپيده دم پناه مى‌برم.
اعُوذُ متكلم وحده از مصدر «عوذ» است، به معناى حفظ كردن خويش و پرهيز از شر با پناه بردن به كسى كه مى‌تواند آن را دفع كند.

---

نياز به پناهگاه‌

---

طبيعت آدمى به گونه‌اى است كه هنگام رويارويى با خطراتى كه جان او را تهديد مى‌كند و در خود نيروى دفع آن را نمى‌بيند، به قدرتى برتر پناهنده شود. براى انسان در اين گونه موارد سه نوع پناهگاه متصور است:

الف_سرپرستى كه مدّبر و مرّبى او در كليه امور زندگى‌اش مى‌باشد و براى رفع نيازهاى كوچك و بزرگ به او رجوع مى‌كند، مانند پدر و مادر براى فرزند.
ب_كسى كه داراى سلطنت، قدرت و نفوذ حكم باشد به گونه‌اى كه هر كس از هر شرى به او پناهنده شود و او نيز بتواند با اعمال قدرت آن را دفع كند، مانند پادشاهان و اميران.
ج_پروردگارى كه معبود واقعى و بى همتا و مسلط به كلّيه ذرات عالم هستى و آفريننده تمامى خيرات است.

در بين اين سه پناهگاه، خداوند تبارك و تعالى مطمئن‌ترين پناهگاه است، چرا كه تمام اسباب و لوازم يك پناه دهنده شايسته را داراست. چون او هم مربى و مدّبر است و هم صاحب ملك و سلطنت واقعى است و هم تنها معبود حقيقى و ربّ شايسته است، همچنان كه خودش فرمود:
«ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ لا الهَ الَّا هُوَ فَانَّى تُصْرَفوُنَ»
اين است خداوند، پروردگار كه حكومت از آن اوست وهيچ معبودى جز او نيست پس چگونه (از راه حق) منحرف مى‌شويد؟!

ادامه دارد...

1398/12/04
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

نیاز به پناهگاه

---

در سوره بعد نيز همين معنا را منظور داشته و مى‌فرمايد:
«قُلْ اعوُذُ بِرَبِّ النَّاسِ مَلِكِ النَّاسِ الهِ النَّاسِ»
بگو به پروردگار مردم، فرمانرواى مردم و معبود و خداى مردم پناه مى‌برم.
او هم از حال ما آگاه است كه به چه چيز نيازمنديم و در چه زمانى بيشتر به كمك‌ احتياج داريم و هم قدرتش نامحدود است و هم در پاسخگويى ناتوان نيست و نسبت به انسانها نيز رحيم و مهربان است. از اين رو، حضرت يوسف عليه السلام نيز در مورد پناه بردن به خداى متعال مى‌فرمايد:
«مَعاذَ اللَّهِ انَّهُ رَبّى‌ احْسَنَ مَثْواىَ»
پناه مى‌برم بر خدا، زيرا او پروردگار من است و مرا نيكو نگه داشته است.

---

معرفی شرّ

---

خداوند تبارك و تعالى بعد از دستور به پناه آوردن آدميان به خود، دشمنان مؤمنان را معرفى كرده و ضمن هشدار به مؤمنان، شرهايى را كه بايد از آنها به خدا پناه برند، بيان مى‌كند.
ابتدا مطلق شر را ذكر مى‌كند:
«مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ»؛
از هر شرى كه از مخلوق برخيزد، به خدا پناه مى‌برم.

سپس سه شر مخصوص را نام مى‌برد كه دليل بر اهميت و خصوصيت آنهاست:
1_تاريكى شب،
زيرا زمينه را براى گناه و براى آدمهاى شرور بهتر فراهم مى‌كند و به همين جهت گناهان و شرور بيشتر در شب واقع مى‌شود.

2_شر زنان جادوگر و ساحر,
كه با دميدن در آلات جادوگرى انسان را جادو مى‌كنند و زنان جادوگر را بدين سبب نام برد كه جادوگرى در بين آنان بيشتر رواج دارد.

3_از شر حسود,
وقتى كه به حسد مبتلا گردد.

پایان معارف

1398/12/05
https://t.me/shahrenuraniquran