الهام خوبيها و بديها

اگر منظور از نفس در آيه
وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّيها فَالْهَمَها فُجوُرَها وَ تَقْويها
روح انسان باشد، مراد از «سوّاها» همان تنظيم و تعديل قواى روحى انسان است، از حواس ظاهر گرفته تا نيروى ادراك، حافظه، انتقال، تخيّل، اراده و ... و اگر چه منظور روح و جسم، هر دو باشد تمام شگفتيهاى نظام بدن و دستگاههاى مختلف آن را شامل مى‌شود.
البته نكره آوردن نفس در اينجا براى بيان عظمت و اهميت نفس آدمى است، عظمتى با فوق تصور و آميخته با ابهام كه آن را به صورت يك موجود ناشناخته معرفى مى‌كند.
پس از قسم به نفس و خالق آن، يك مطلب بسيار مهم را مطرح كرده و مى‌فرمايد:
خداوند، فجور و تقوا را به نفس الهام كرده است.
كلمه فجور به معناى دريدن پرده حرمت دين است و تقوا به معناى آن است كه انسان خود را از آنچه مى‌ترسد در حفاظى قرار دهد. پس مفهوم آيه اين است كه خداوند به انسان آگاهى داده و شناخت اعمال خوب و بد و قدرت تشخيص آنها از همديگر را به طور فطرى در نهاد او قرار داده است.

ادامه:الهام فجور و تقوا