عبادالرحمن‌

«وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الْارْضِ هَوْناً وَ اذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالوُا سَلاماً ...» (فرقان، آيات 63- 74)
بندگان (خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى‌تكبر به زمين راه مى‌روند، و هنگامى‌كه جاهلان به‌آنان خطاب مى‌كنند (و سخنان نابخردانه مى‌گويند)، به آنها سلام‌مى‌كنند.

در آيات 63 تا 74 صفات و مشخصات بندگان خدا شمرده شده است كه عبارتند از:

1- تواضع:
قرآن اولين صفتى كه براى آنان برشمرده، «راه رفتن متواضعانه» است.
روح تواضع و فروتنى بطورى در اعماق جان بندگان خدا نفوذ كرده كه حتى به حركات ظاهرى آنان نيز رنگ تواضع بخشيده است. آنها خود را بندگان حقير خداوند مى‌دانند و به كوچكى و ناتوانى خود در مقابل خدا معترفند و در برابر بندگان خدا نيز نه تكبر مى‌ورزند و نه فخرفروشى مى‌كنند.
شايد از اين جهت «راه رفتن» آنان به «هون» و افتادگى توصيف شده كه حالت باطنى افراد، بيشترين نمود و اثر را در نوع راه رفتن دارد. آنان كه متواضعند، راه رفتنشان با آرامش، افتادگى و بدون تكبر و تبختر است و آنان كه متكبر و خودبين هستند، راه رفتنشان متكبرانه است. سر به سوى آسمان مى‌كشند، سينه جلو مى‌دهند، شانه بالا مى‌اندازند، بالها باز مى‌كنند، سينه خالى از معرفت را پر باد مى‌كنند و پاها را محكم بر زمين مى‌كوبند. راه رفتنى كه نمونه‌هاى عينى‌اش را در افراد متكبر، جاهل و مغرور مى‌بينيم.

ادامه دارد...