بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِذَا قَضَىٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ ﴿١١٧﴾
قضی: فعل ماضی مفرد مذکر غایب، ( ق ض ی) معتل ناقص یایی، ثلاثی مجرد، معلوم، لازم،
یقول: فعل مضارع مفرد مذکر غایب، (ق و ل) معتل اجوف واوی، ثلاثی مجرد، معلوم، متعدی، اعلال به سکون و سازگاری
کن: فعل تام، امر مفرد مذکر مخاطب، (ک و ن) معتل اجوف واوی، ثلاثی مجرد، اعلال به سکون و حذف حرف عله به خاطر سکون دو حرف
یکون: فعل تام مضارع مفرد مذکر غایب، ( ک و ن) معتل اجوف واوی، ثلاثی مجرد، معلوم، لازم، اعلال به سکون و سازگاری
کُن تَکوُنُ
تَکُونُ
کُون
کُن
یَکُونُ
یَکوُنُ
یَکُونُ