اخلاص ابرار

در اين آيات(آیات ابتدایی سوره انسان) مقام اخلاص ابرار نيز تبيين شده است. از آنجا كه ابرار به توحيد كامل رسيده‌اند و خدا شناسى آنان بر اساس رشد و بصيرت است، جز رضاى خدا نمى‌خواهند و جز از خدا نمى‌ترسند. اگر در اين آيات، خداوند آنان را چنين توصيف كرده: «از روزى كه شر آن دامنگير و گسترده است، مى‌ترسند» از آن روست كه در آيات ابتداى سوره، آن روز را به خودش نسبت داد و فرمود:
«انَّا اعْتَدْنا لِلْكافِرينَ سَلاسِلَ ...»
بنابر اين خوف آنان فقط از خداست و اگر از جهنم مى‌ترسند چون مظهر غضب خداست، همچنان كه خودشان هم مى‌گويند:
«انَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَريراً»
ما در آن روز عبوس و سخت از پروردگارمان مى‌ترسيم.

و از انجام نيكى و خير نيز جز كسب رضايت خدا انگيزه‌اى ندارند و عمل آنان براى پاداش آخرت هم نيست.
«انَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ».

آنان وقتى براى رسيدن به بهشت و نجات از دوزخ كار نكنند و انگيزه‌شان بالاتر از بهشت و دوزخ باشد طبيعى است كه براى اجر دنيايى يا تشكر مخلوق نيز گامى برنمى دارند و از همين رو به فقير، يتيم و اسير مى‌گويند:
«لا نُريدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكوُراً».

ادامه:مقام اهل بیت