طول عمر، بر خلاف طبيعت نيست و با طبيعت انسان سازگار است

[گل مريم]

طول عمر، بر خلاف طبيعت نيست و با طبيعت انسان سازگار است

برگرفته از آثار مرحوم آية الله سيد رضا صدر

---

حضرت عسكرى در سال 260 قمرى از دنيا رفت و بايستى فرزند بزرگوارش ، پيش از اين سال ، ولادت يافته باشد.
سـال ولادت حـضـرت مـهـدى ، سـال نور است كه سال 256 هجرى است و آن حضرت ، هنگام وفات پدر بزرگوارش ، چهارساله بوده است .
اكنون عمر شريفش 1157 سال است (1) كه عمرى دراز و طولانى است و اين خود معجزه اى است از معجزات و خرق عادتى است از خرق عادات و دليلى است بر ارتباط مستقيم حـضـرتـش بـا ذات مقدس حضرت احديت . رابطه تكوينى كه حضرتش ارتباط وجودى با وجود حضرت حق دارد.
البـتـه طول عمر، بر خلاف طبيعت نيست و با طبيعت انسان سازگار است و خواسته فطرى بـشـر نـيـز است و شايد در آينده روزى برسد كه اين خواسته فطرى بشر، تحقق يابد. حـيـات ، نـه تـنـهـا مـحـبوب انسانهاست ، بلكه محبوب حيوانات نيز است . هر بشرى ، خود ناآگاه از جان خود دفاع مى كند؛ چنانچه هر حيوانى نيز از حيات خود، دفاع مى كند.

فـطـرى بـودن حـب حـيـات ، مـسـتـلزم فـطـرى بـودن دوام حـيـات اسـت كـه بـجـز طـول عـمـر چيز دگرى نيست و طول عمر، امرى واقعى و حقيقى ، چون ديگر فطريات بشر اسـت كـه خـطـا نـدارنـد. در عـصـر نـوح ، پيش از توفان ، عمر بشر طولانى بوده است ؛ چـنـانـچـه خـود حـضـرت نـوح نـيـز عمرش طولانى بوده ، دعوت آن حضرت نهصد و پنجاه سـال طـول كـشـيـد. و پـيـش از دعـوت بايد عمر حضرتش به اندازه اى برسد كه به مقام پـيـغـمـبـرى آن زمان و مردمان كهن سالش برسد. و پس از پايان دعوت نيز، حضرت نوح چندى بوده و توفان رخ داده و آن را به چشم ديده و پس از توفان نيز، زنده است .

ولى پـس از توفان ، عمر بشر كوتاه شده است ، و اين سرى است كه بايد روزى روشن شود.

نـه تنها طول عمر حضرت مهدى ، معجزه است ، بلكه امامت آن حضرت ، نظير نبوت حضرت عيسى عليه السّلام نيز، معجزه است .

[گل مريم]

حـضـرت مـهـدى ، در چـهـار سـالگـى بـديـن مـنـصـب مـقـدس الهـى نـايـل گـرديـد و ليـاقـت چـنـين منصبى را داشت كه بزرگسالان چنان لياقتى را نداشته و ندارند.

و اين معجزه نيز، رابطه تكوينى امامت را با حضرت حق نشان مى دهد و ارتباط تشريع را با تكوين روشن مى سازد.
اراده خـلل نـاپذير حق ، تعلق گرفت كه حضرت مهدى ، عمرى دراز داشته باشد و تفكيك اراده از مراد، محال است ؛ به خصوص اگر اراده حق باشد.

عـلل طـبـيـعـى پـس از تـوفـان نـوح قـادر بـه دادن طـول عـمر نيستند چون خودشان محدود به وقت هستند و عمرى كوتاه دارند مگر آن كه عللى پـى در پـى ايـن نـقـيـصـه را جـبـران كـنـد. آنـچـه قـطـعـى اسـت ، طول عمر حضرت مهدى ، علل الهى دارد.

وجـود مـقـدس حـق ، ازلى اسـت و ابـدى و جـاودانـى و قـديـم . پـس معلول بلا واسطه اش بايستى داراى عمرى دراز باشد.
دين ، بايستى با حقايقى اعجاز انگيز همراه باشد، تا دانسته شود كه خواسته حضرت حق اسـت . اگـر ديـن صـد در صـد فـاقـد اعـجـاز بـاشـد، ارتـبـاطـش بـا حـضـرت حـق مجهول مى ماند و نظير مسلكى از مسلكهاى بشرى خواهد بود.

تمام پيامبران ، داراى معجزاتى بودند كه بشر از آوردن آنها عاجز و ناتوان بود. دعوت حـضـرت مـحـمـد صـلى الله عليه و آله ، جد حضرت مهدى ، با معجزاتى بسيار آغاز شد و انـجـام آن دعـوت هم ، كه به وسيله حضرت مهدى است ، بايستى با معجزه همراه باشد كه وجود مبارك حضرت مهدى ، خود معجزه بلكه معجزاتى است .

[گل مريم]

لزوم طول عمر



از نـظـر اجتماعى كه ثابت شد مهدى نوعى ، استحاله وجودى دارد و وقوعش غير ممكن است و ثابت شد كه مهدى ، شخصى است معين و بايستى وجود خارجى داشته و از دودمانى پاكيزه ريـشـه گـرفته باشد و چون نظير خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله خاندانى در فـضيلت و طهارت يافت نشده و نمى شود و بايستى مهدى از اين دودمان باشد و او خليفه دوازدهـم آن حـضـرت اسـت .

پـس بـايـسـتـى حـضـرت بـارى تـعـالى بـه مـهـدى ، طـول عـمـرى عـنـايـت كـنـد كـه هـر وقـت ، زمـان مـسـاعـد ظـهـورش گـرديـد و بـشر شايسته عـدل جـهـانـى و ايـمـان جـاودانـى گـرديـد، مـهـدى قـيـام كـنـد و پـرچـم عدل خدايى را در سراسر گيتى به اهتزاز آورد و خواسته فطرى بشريت را بدو عطا كند و غايت از ارسال انبيا را محقق سازد.

[گل مريم]

فرد ممتاز

بـديـهـى اسـت كـه در مـيان انواع نباتات و حيوانات ، وجود افراد ممتاز ميان نوع خودشان حقيقت دارد.
درخـت سيبى كه چندان سيب دارد، گاه در ميان سيبهايش سيبى پيدا مى شود كه از نظر رنگ و طعم و بو و حجم ممتاز است و سيبهاى ديگر درخت ، فاقد اين كمالات هستند.

حـال در جـمـيع نباتات چنين است ؛ خواه تره بار باشند، خواه خشكبار؛ خواه نباتات بوته اى باشند، خواه درختى .

در مـيـان حـيـوانـات نيز، اين سنت ادامه دارد شبانان ، دامداران ، خدمتگزاران باغ وحش براى تـخـمـگـيـرى از افـراد مـمـتـاز اسـتـفـاده مـى كـنـنـد. در مـيـان انـسـانـهـا نـيـز، حال چنين است :
شاگرد اول كلاس ، فرد ممتاز ميان شاگردان كلاس است . برندگان امتحانات سراسرى كنكور، افراد ممتاز در ميان داوطلبان هستند.
گاه فردى در شهر و يا زمانى ، فرد ممتاز است ، ولى در شهر ديگر يا زمان ديگر، فرد عـادى بـه شـمـار مـى آيـد.جـوانـى كـه در ايـران و لبـنـان تحصيل كرده بود، مى گفت : هنگامى كه در ايران بودم ، همرديف شاگردان بودم و هنگامى كه در لبنان تحصيل مى كردم فرد ممتاز كلاس به شمار مى آمدم .

گـاه فـردى در زمـانـى در كـل جهان ، فرد ممتاز است ؛ مانند كسانى كه در بازيهاى المپيك مدال طلا و يا نقره و برنز مى گيرند.
افراد ممتاز بشرى ، گوناگون هستند؛ فردى در زيبايى فرد ممتاز مى شود و ملكه و جاهت لقب مى گيرد. فردى در نيروى بدنى فرد ممتاز مى شود و رستم زمان و قهرمان جهان مى گـردد، فـردى در دانـش و بـينش چنين مى شود و ابن سينا مى گردد، دگرى در زيركى و سـياست چنين مى شود مانند ((بيسمارك )). فردى از نظر تقوا و فضيلت ، فرد ممتاز مى گردد و سلمان زمان و ابوذر دوران ناميده مى شود.
ايـن مـطـلب ، بـديـهى است و مورد مشاهده همه خلق است ، ولى ممتاز بودنشان اختصاص به زمـان و مكان دارد و جهانى و همگانى و جاويدانى نيست و افراد ممتاز بشريت ، نمى توانند باشند.

ولى گـروهـى افـراد مـمـتـاز بـشـريـت هـسـتـنـد كـه در مـيـان هـمـه خـلق جـهـان مـثـل و مـانـند ندارند؛ هر چند در زمانى مخصوص و يا در مكانى مخصوص زيست داشته اند. ايـن بـزرگـمـردان ، پـيـامبران خدا هستند كه همگان از همه خلق برترند؛ هر چند برتر و بالاترى در ميان خودشان وجود دارد.

[گل مريم]

چـون شـايـسـتـگـى داشـتـنـد كـه بـديـن مـنـصـب مـقـدس از سـوى خـدا نايل گردند و دگران چنين شايستگى و قابليت را نداشتند.
در مـيـان ايـن بـزرگـمـردان ، آن كـه از هـمگان برتر و بالاتر است و داراى شايستگى و فضيلت و بزرگوارى بيشتر است ، وجود مقدس خاتم انبيا محمد مصطفى صلى الله عليه و آله است كه فرد ممتاز بشريت است و از همه خلق جهان ، گذشتگان و آيندگان ، برتر و بالاتر است .
از اين رو، سيدالانبيا و اشرف پيامبران گرديد. اوصيا و خلفاى دوازده گانه آن حضرت ، چـنـيـن هـسـتـنـد كـه هـمـگـى افـراد مـمـتـاز جـامـعـه بـشريت بوده و هستند و در ميان خلق جهان مـثـل و مـانـند ندارند. زيرا كه عاليترين و مقدسترين منصب الهى به آنها تفويض گرديده است و از سوى خدا به فرمانفرمايى همه انسانها برگزيده شده اند.
ايـن گـروه مـمـتـاز و بـرتـرين ، از حضرت خاتم انبيا آغاز مى شوند و به حضرت خاتم اوصيا، يعنى حضرت مهدى ، ختم مى شود.
هـمـگـى داراى دانـشـى بـرتـر، بـيـنـشـى بـرتـر، عـقـل و خـردى بـرتـر، فضايل و مناقبى برتر بوده و مى باشند و نظير و مانند ندارند.
در مـيـان ايـن بـزرگـمـردان ، حـضـرت مـهـدى از نـظـرى فـردى مـمـتـاز شده و داراى عنايت مـخـصـوصـى از سـوى خـدا گـرديـده ، و آن طـول عـمـر است و اين فضيلت ، اختصاص به حضرتش دارد و از امتيازهاى آن وجود مقدس است و فرد ممتاز انسانى و جهانى و جاودانى به شمار مى آيد كه در گذشتگان و آيندگان نظير ندارد.

طول عمر، موجب رنج و مشقت است و بايستى مصيبت كش عزيزان و دوستان باشد و ساليانى دراز در رنج فراق بگذراند. ولى حضرتش ، براى خاطر خدا، اين رنج و اين مصيبت و مشقت را تحمل مى كند؛ چون پايدارى و صبر را به حد اعلا داراست و اين صبر و شكيبايى يكى از بزرگترين فضايل آن حضرت خواهد بود.

   

پاورقي :
اكـنـون (1434) عـمـر شـريـف آن حـضـرت ، 1178 سال است .