فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ ﴿٩٨﴾ وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّىٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿٩٩﴾ وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ ﴿١٠٠﴾ قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا تُغْنِي الْآيَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿١٠١﴾ فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ ﴿١٠٢﴾ ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا ۚ كَذَٰلِكَ حَقًّا عَلَيْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١٠٣﴾ قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١٠٤﴾ وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ﴿١٠٥﴾ وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ ۖ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِينَ ﴿١٠٦﴾
چرا هيچ شهرى نبوده است كه [اهلش] ايمان بياورد تا ايمانشان به آنان سود دهد ؟ مگر قوم يونس كه وقتى ايمان آوردند ، عذاب رسوايى را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم و آنان را تا پايان عمرشان [از الطاف و نعمت هاى خود] برخوردار نموديم .«98»
اگر پروردگارت مىخواست يقيناً همه كسانى كه روى زميناند [اجباراً] ايمان مىآوردند ؛ [اى پيامبر ! در حالى كه خدا از بندگانش ايمان اجبارى نخواسته] آيا تو مردم را وادار مىكنى تا به اجبار مؤمن شوند ؟ ! «99»
هيچ كس را نسزد [و قدرت نباشد] كه ايمان بياورد مگر به اذن خدا، و خدا پليدى [ضلالت] را [پس از بيان حقايق] بر كسانى قرار مىدهد كه [در حقايق] نمىانديشند .«100»
بگو : با تأمل بنگريد كه در آسمانها و زمين [از شگفتىهاى آفرينش و عجايب خلقت] چه چيزها هست ؟ ولى نشانهها و هشدارها به حال گروهى كه ايمان نمىآورند سودى نمىدهد . «101»
پس آيا جز مانند روزهاى [دردآورِ] كسانى را كه پيش از آنان درگذشتند ، انتظار مىبرند ؟ بگو : پس منتظر بمانيد كه من [هم] با شما از منتظرانم .«102»
آن گاه پيامبران خود و كسانى كه ايمان آوردهاند [روز نزول عذاب] نجات مىبخشيم، و همينگونه بر ما لازم است كه مؤمنان را نجات دهيم .«103»
بگو : اى مردم ! اگر شما در [حقّانيّت] دين من ترديد داريد [من در حقّانيّت دينم و بطلان آيين شما هيچ ترديدى ندارم] من آنهايى را كه شما به جاى خدا مىپرستيد ، نمىپرستم ، بلكه خدايى را مىپرستم كه جان همه شما را مىستاند ، و من مأمورم كه از مؤمنان باشم .«104»
و [دستور يافتهام] كه [حق گرايانه و بدون انحراف با همه وجود] به سوى [اين] دين استوار روى آور ، و از مشركان مباش .«105»
و به جاى خدا چيزى را كه سودى به تو نمىرساند و زيانى نمىزند مَپَرست ؛ كه اگر بپرستى قطعاً از زيانكاران خواهى بود .«106»
«220»