بى صبرى نتيجه غفلت از آخرت
چون بيشتر مردم خصوصا زنها گرفتار حب دنيا هستند، هرگاه كسى از بستگانشان بميرد، سخت ناراحت شده و از پا در مى آيند و جزع و بى صبرى را از اندازه گذرانيده؛ مانند كسى كه مى خواهد هميشه در دنيا بماند و آن كه مرده، نيست شده است، اگر مى دانست آن كه مرده مسافرى بوده كه زودتر به وطن رسيده و او هم به زودى به او ملحق خواهد شد، چنين بى صبرى نمى كرد.
حضرت صادق (عليه السلام)، مرد پسر مرده اى را ديدند كه زياد بر مرگ فرزندش جزع مى نمود و بى صبرى مى كرد. امام (عليه السلام) فرمودند: از مصيبت كوچك جزع مى كنى و از مصيبت بزرگتر مصيبت آخرت غافلى؟! اگر آماده سفر آخرت خودت بودى و در مقام تدارك آن بر مى آمدى، بر مرگ فرزندت اين طور جزع نمى كردى، پس به فكر آخرت نبودنت، مصيبتى سختتر است از مصيبت مرگ بر فرزندت ( اجزعت للمصيبة الصغرى و غفلت عن المصيبة الكبرى لو كنت لما صاراليه ولدك مستعدا لما اشتد جزعك عليه فمصابك بتركك الاستعداد له اعظم من مصابك بولدك (عيون اخبار الرضا (عليه السلام): 2/52/ح 200). ).
مؤمن از اصل مرگ كه رسيدن به دار ثواب است، خوشحال است ليكن تأخيرش را دوست مى دارد تا بندگى بيشترى كند و در عين اين حال، هر لحظه اى كه اراده حتمى خداوندى به مردنش تعليق گيرد، راضى و دلخوش است با حسن ظن به خداوند كريم و شوق لقاى دوستانش حضرت محمد و آل او (عليهم السلام).