بانگ رحيل

[تسنیم]

اي فرزند آدم !
- « توشه » را افزون كن ، كه « راه » {آخرت و رسيدن به سعادت } ، دور است ، دور !
- و « كشتي» را تعمير كن ، كه « دريا » عميق است ، عميق !
- و « بار » { هاي بيهوده را } فرو گذار
- و خود را سبكبار كن كه «صراط » ، باريك و دقيق است ، دقيق !
- و « عمل » خود را پيراسته كن ، كه « حسابرس» بينا است ، بينا !
- و خفتن خويش را به تاخير انداز و آنرا براي درون قبر بگذار !
- و فخر كردنت را براي هنگامه برپايي « ميزان » { در قيامت } بگذار .
- و خواهش هاي دلت را براي بهشت واگذار .
- و آسودگي ات را براي جهان آخرت بگذار .
- و لذت جويي ات را براي { زيستن در كنار } پاكان بهشتي وا گذار .
- و براي من باش تا من – نيز – براي تو باشم .
- و با سبك شمردن دنيا ، به من نزديك شو و تقرب بجوي .
- و با دشمن داشتن بدكاران و – نيز – دوستي با نيكان ، خويشتن را از آتش ، دور بدار .
- پس { بدان كه } خداوند ، پاداش نيكو كاران را تباه نمي كند .

[گل مريم]

هوشمندى و فرزانگى چنين اقتضا مى كند كه آدمى ، هنگام سفر، زاد و راحله خويش رابررسى كند؛ مسافت راه و وسيله سفر و توشه راه را ارزيابى نمايد و نيز مدّتْ زمان سفر و ايّام ماندن در مقصد را محاسبه كند و خود را مهيّا سازد. و اگر قصد تجارت و يااهداى هديه به عزيزى را نيز در سر دارد، كالايى در خور و تحفه اى مناسب فراهم آورد.
آدميان ، مهاجرانى هستند كه ((بانگ رحيل )) هر دم آنان را به كوچ و سفر به سوى مقصدنهايى فرا مى خواند.

آيد آنروز كه من هجرت از اين خانه كنم

از جهان پر زده ، در شاخ عدم لانه كنم

رسد آن حال كه در شمع وجود دلدار

بال و پر سوخته ، كار شب پروانه كنم [...]

[گل مريم]

امير مؤمنان علیه السلام بارها و بارها، با صدايى حزين كه از سويداى دل بيدارش برمى آمد و جانهاى خفته و غافل را به هشيارى فرا مى خواند، ندا مى داد:

((تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللّهُ فَقَدْ نُوديَ فيكُمْ بِالرَّحيلِ :^{(نهج البلاغه (صبحى صالح ) / خطبه 204.)}

مجهّز و آماده شويد خدايتان رحمت كند كه بانگ رحيل و نداى كوچ در ميانتان سرداده شد))!

مرا در منزل جانان چه امن و عيش ، چون هر دم

جَرَس فرياد مى دارد كه بربنديد محملها(ديوان حافظ / غزل اوّل .)

[گل مريم]

براى وصول به اهداف عالىِ حيات برين و رسيدن به خواسته هاى برتر، بايد ازخواهشهاى حقير، درگذشت و با فدا كردن امور كوچك و ناچيز، در راه آرمانهاى بلند وستُرگ ، به سعادت جاويد نائل آمد.

گر از پى شهوت و هوى خواهى رفت

از من خبرت ، كه بى نوا خواهى رفت

بنگر كه كئى و از كجا آمده اى

مى دان كه چه مى كنى ، كجا خواهى رفت

اى مرغ چمن ! از اين قفس ، بيرون شو

فردوس ، تو را مى طلبد، مفتون ش

طاووسى و از ديار يار آمده اى

ياد آورِ روى دوست شو، مجنون شو(امام خمينى / ديوان امام / ص 237.)

[صبور]

بانگ رحيل !


خداوند سبحان خطاب به آدمى مى فرمايد:
يَابْن َآدَمَ!
1. اءَكْثِرْ مِنَ الزّادِ، فَإِنَّ الطَّريقَ بَعيدٌ بَعيدٌ.
2. وَجَدِّدِ السَّفيْنَةَ، فَإِنَّ الْبَحْرَ عَميقٌ عميقٌ.
3. وَخَفِّفِ الْحَمْلَ، فَإِنَّ الصِّراطَ دَقيقٌ دَقيقٌ.
4. وَاءَخْلِصِ الْعَمَلَ، فَإِنَّ النّاقِدَ بَصيرٌ بَصيرٌ.
5. وَاءَخِّرْ نَوْمَكَ إِلَى الْقَبْرِ.
6. وَفَخْرَكَ إِلَى الْميْزانِ.
7. وَشَهْوَتَكَ إِلَى الْجَنَّةِ.
8. وَراحَتَكَ إِلَى الاَّْخِرَةِ.
9. وَلَذَّتَكَ إِلَى الْحُورِ العينِ.
10. وَكُنْ لى ، اءَكُنْ لَكَ.
11. وَتَقَرَّبْ إِلَىَّ بِاسْتِهانَةِ الدُّنْيا.
12. وَتَبَعَّدْ عَنِ النّارِ لِبُغْضِ الْفُجّارِ وَحُبِّ الاَْبْرارِ.
13. فَإِنَّ اللّهَ لايُضيعُ اءَجْرَ الْمُحْسِنينَ.⁽³⁾