گناهانی که عذاب و بدبختی را بدنبال دارد

[گل مريم]

   

بارها در دعای کمیل این جملات را زمزمه کرده ایم:

اللّهم اغفرلی الذّنوب الّتی تهتک العصم، اللّهم اغفر لی الذّنوب الّتی تنزل النقم، اللّهم اغفرلی الذنوب الّتی تغیّر النّعم، اللّهم اغفرلی الذّنوب الّتی تحبس الدّعاء، اللّهم اغفرلی الذّنوب الّتی تنزل البلاء؛(1)

خدایا بیامرز گناهانی را که پرده های عصمت را می درد(و آبروی انسان را می برد)
خدایا بیامرز گناهانی را که بدبختی ها را فرو می ریزد.
خدایا ببخش گناهانی را که نعمت ها را تغییر می دهد،
خدایا ببخش گناهانی را که دعای انسان را (از اجابت) حبس می کند (و باز می دارد)
و خدایا ببخش گناهانی را که بلاها را نازل می کند.


بارها و بارها این پرسش هم برای خود ما مطرح بوده و هم مردم و جوانان پرسیده اند که چه گناهانی است که گرفتاری و بدبختی را در پی دارد؟
کدام گناهان است که نعمت های انسان را تغییر و باعث سلب نعمت ها می شود؟
چه گناهانی است که مانع استجابت دعاهای انسانها می شود؟
و چه گناهانی باعث نزول بلاهایی چون سیل و زلزله و خشکسالی و...می شود؟

سربسته هم جواب داده ایم که برخی گناهان عامل این بیچارگی ها است. ولی جواب قانع کننده دادن نیاز به مطالعه آثار تمامی گناهان دارد، تا یکی یکی استخراج نشود که چه گناهانی مانع استجابت دعا می شود، و کدام گناه بلاها را نازل می کند... به روایتی از سید ساجدان زین عابدان، علی بن الحسین(ع) بر خوردم که یکجا به همه این پرسشها پاسخ داده بود، و بر آن شدم که آن را در اختیار خوانندگان عزیز نیز قرار دهم.

الف- گناهانی که نعمت ها را تغییر می دهد

ب- گناهانی که پشیمانی می آورد


ج: گناهانی که عذاب و بدبختی را بدنبال دارد


و الذّنوب الّتی تنزل النقم؛

گناهانی که عذاب و بدبختی را نازل می کند عبارت است از:

[گل مريم]

1 - نافرمانی ستمگرانه از آگاهان


عصیان العارف بالبغی؛

با ستم از انسان عارف و آگاه (و رهبران دینی) نافرمانی نمودن.


سرپیچی از فرامین پیشوایان دینی، انبیاء و امامان و مراجع عظام یکی از آثارش فرود آمدن عذاب الهی است که نمونه بارز آن درباره قوم نوح و قوم ثمود و عاد و... در تاریخ به ثبت رسیده است.



2 - سرکشی در مقابل مردم


والتّطاول علی النّاس؛

سرکشی در مقابل مردم.

[گل مريم]

3 - استهزاء دیگران

والاستهزاء بهم؛

ریشخند نمودن مردم و استهزاء نمودن آنان عذاب الهی را در پی دارد.



4 مسخره کردن دیگران

والسّخریّة منهم؛

مسخره کردن دیگران که قرآن به صراحت از آن نهی نموده و فرموده است شاید شخص مسخره شده از مسخره کننده بهتر باشد.

   

تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، تهران، دارالکتب الاسلامیّه، ج 3، ص 38 37.

[سجادی]