دفاع
«اذِنَ لِلَّذينَ يُقاتَلوُنَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ انَّ اللَّهَ عَلى نَصْرِهِمْ لَقَديرٌ الَّذينَ اخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ الَّا انْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِيَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ يُذْكَرُ فيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثيراً وَ لَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ انَّ اللَّهَ لَقَوِىٌ عَزيزٌ» (حج، آيات 39- 40)
به كسانى كه جنگ بر آنان تحميل مىشود، اجازه جهاد داده شد، زيرا مورد ستم قرار گرفتهاند و خدا بر يارى آنها تواناست. همانهايى كه بناحق از ديارشان رانده شدند (و جرمى نداشتند) جز اينكه مىگفتند: پروردگار ما اللَّه است و اگر خداوند بعضى را به وسيله بعضى ديگر دفع نمىكرد، ديرها و صومعهها و معابد يهود و نصارا و مساجدى كه نام خدا در آنها بسيار برده مىشود، ويران مىگرديد و خداوند، كسانى را كه او را يارى كنند (و از آيينش دفاع نمايند) يارى مىكند، خداوند قوى و شكستناپذير است.
هنگامى كه مسلمانان در مكه بودند، پيوسته مورد آزار و ضرب و شتم مشركان قرار گرفته، با تنى مجروح و دلى شكسته خدمت پيامبر اكرم (ص) مىآمدند و از اين وضع، شكايت مىكردند. رسول خدا (ص) نيز آنان را به صبر دعوت مىكرد و مىفرمود:
من به جنگ مأمور نشدهام؛ تا اينكه از مكه به مدينه هجرت نمود و اين آيه نازل گرديد كه اوّلين آيه در مورد جهاد بود.
#در_ادامه: اجازه دفاع