2-1- گفتار دانشمندان اهل سنت پیرامون امام و حوزه امام :
مقام علمی امام در نزد اهل سنت ، مقام شامخی است ؛ به طوری که ابوحنیفه و مالک بن انس از رؤسای مذاهب اربعه اهل سنت (حنفی و مالکی) از شاگردان حضرت بوده اند. در ذیل گفتار و نوشتار تنی چند از علماء اهل سنت آمده است :مالک بن انس که مدتی نزد حضرت تلمذ کرده ، حضرت را این چنین توصیف میکند :
و لقد کنتُ اَتی جعفر بن محمد و کان کثیرُ المزاح و التبسم، فاذا ذکر عنده النبی (ص) اخضَّر و اصفر. و لقد اختلفتُ الیه زماناً و ما کنتُ اراه الاّ علی ثلاثِ خصالٍ: امّا مصلیاً و امّا صائماً و امّا یقرء القرآن.( مدتی خدمت جعفربنمحمد مشرف میشدم. وی –امام- اهل مزاح بود و همواره متبسم. هنگامی که در محضر او نام پیامبر برده میشد ، رنگش به سبزی و زردی میگرایید. مدتی خدمتش رفت و آمد داشتم و او را خارج از این سه حال ندیدم ؛ یا نماز میخواند ، یا روزه بود و یا قرآن میخواند.) (حیدراسد،1390،ص67)
کان من العلماء الزهاد و الذین یخشون الله. امام صادق (ع)، از علمای زاهدی بود که ترس از خدا وجودش را فراگرفته بود.) (همان،ص67)
از عمربن المقدام نقل شده که گفت : کنتُ اذا نظرتُ الی جعفر بن محمد علمت انه من سلاله النبیین.(هنگامی که جعفربن-محمد را میدیدم ، میفهمیدم که او از نسل پیامبران است.) (جعفریان،1387،ص328)