ارزش ابر و باد در قرآن‏

[گل مريم]

آفتاب بر اقيانوس‏ها مى ‏تابد، و بخار آب را به بالا مى‏ فرستد، بخارها متراكم مى‏ شوند، و توده‏ هاى سنگين ابر را تشكيل مى ‏دهند، امواج باد توده ‏هاى كوه پيكر ابر را بر دوش خود حمل مى‏ كنند و به سوى سرزمين هائى كه مأموريت دارند پيش مى ‏روند، قسمتى از اين بادها كه در پيشاپيش توده‏ هاى ابر در حركتند و آميخته با رطوبت ملايمى هستند، نسيم دل انگيزى ايجاد مى‏ كنند كه از درون آن بوى باران حيات بخش به مشام مى ‏رسد، اينها در حقيقت مبشران نزول باران هستند، سپس توده‏ هاى عظيم ابر، دانه‏هاى باران را از خود بيرون مى‏ فرستند، نه چندان درشت هستند كه زراعت‏ها را بشويند و زمين‏ها را ويران كنند، و نه چندان كوچكند كه در فضا سرگردان بمانند.


آرام و ملايم بر زمين مى‏ نشينند و آهسته در آن نفوذ مى ‏كنند، و محيط را براى رستاخيز بذرها و دانه‏ ها آماده مى‏ سازند، زمينى كه در خشكى مى ‏سوخت و شباهت كامل به منظره يك گورستان خاموش و خشك داشت تبديل به كانون فعالى از حيات و زندگى و باغ‏هاى پرگل و ميوه مى ‏شود.


به دنبال تمام اين حقايق عينى اضافه مى‏ فرمايد: «اين چنين مردگان را از زمين بيرون مى‏ آوريم».

وَ ارْسَلْنَا الرِّياحَ لَواقِحَ فَانْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَاسْقَيْناكُمُوهُ وَ ما انْتُمْ لَهُ بِخازِنينَ» «حجر (15): 22.»

و بادها را باردار كننده فرستاديم، و از آسمان آبى نازل كرديم و شما را با آن سيراب ساختيم و شما ذخيره كننده آن نيستيد.


«لواقح» جمع لاقح به معنى بارور كننده است، و در اين جا اشاره به بادهائى است كه قطعات ابر را بهم پيوند مى ‏دهد و آنها را آماده باران مى‏ سازد.

گرچه بعضى از دانشمندان معاصر خواسته ‏اند اين آيه را اشاره به تلقيح گياهان به وسيله بادها و گردافشانى بگيرند، و از اين راه به يكى از مسائل علمى كه در عصر نزول قرآن مورد توجه جوامع بشرى نبود تفسير كنند، و از دلايل اعجاز علمى قرآن بشمارند، ولى در عين قبول اين واقعيت كه وزش بادها اثر عميقى در جا به ‏جا كردن گرده ‏هاى نطفه نر و بارور ساختن گياهان دارند، نمى ‏توان آيه فوق را اشاره به آن دانست.

چرا كه بعد از اين كلمه بلافاصله، نازل شدن باران از آسمان آنهم با فاء تفريع آمده است كه نشان مى ‏دهد تلقيح كردن بادها مقدمه‏ اى براى نزول باران است.