از بهشت در قرآن كريم و نهج البلاغه و روايات ائمه طاهرين عليه السلام غالبا به جنة تعبير شده است ، و درباره اين واژه گفته اند:
جنت به فتح جيم به معنى بهشت و بستان ، و جمع آن جنان و جنات است و نيز هر باغى است كه داراى درختان باشد، و زمين از درختان آن پوشيده شده باشد، و بهشت را كه جنت گويند يا به خاطر شباهت به باغ هاى زمين است ، و يا به خاطر مستور و پوشيده شدن نعمت هاى آن از انظار مى باشد.
صاحب مقاييس اللغة گويد:
جنت جايى است كه مسلمين در آخرت به آنجا رفته و ثواب مستور و پوشيده اى است از آنها.
و نيز گويد:
جنت بستان است ، زيرا درختان با برگ هاى خود آن را مى پوشانند. (دائرة الفرائد در فرهنگ قرآن ، دكتر محقق ، ج 5.)
در نهج البلاغه محورهاى گوناگونى براى بهشت طرح شده است كه هر محورى تحت عنوان مخصوصى تقديم خوانندگان گرامى مى گردد: