فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِيكُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَمَن لَّمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُواْ مِنْهُ إِلاَّ قَلِيلاً مِّنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ قَالُواْ لاَ طَاقَةَ لَنَا الْيَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنودِهِ قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُو اللّهِ كَم مِّن فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ فَهَزَمُوهُم بِإِذْنِ اللّهِ وَقَتَلَ دَاوُدُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاء وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَـكِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ تِلْكَ آيَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ
پس آنگاه كه طالوت سپاهيان را [بحركت درآورد و] بيرون برد، [به آنان] گفت: «خدا شما را به وسيله رودخانه اى خواهد آزمود؛ [پس بهوش باشيد كه] هركه از آن بنوشد، از من نيست و هركه از آن نچشد، از [پيروان] من است، مگر كسى كه به دست خويش كفى برگيرد [و بنوشد].» پس [هنگامى كه به آن نهر رسيدند]، جز اندكى از آنان، [همگى كفى از آب يا فراتر] از آن نوشيدند؛ و آنگاه كه او و كسانى كه به همراه وى ايمان آورده بودند، از آن [نهر] گذشتند، [آنان كه هشدار او را ناديده گرفته و بيش از يك كف از آن آب نوشيده بودند،] گفتند: «امروز ما دربرابر جالوت و سپاهيانش توان رويارويى نداريم.» [امّا ]كسانى كه به ديدار خدا يقين داشتند، گفتند: «چه بسا گروهى اندك كه به خواست خدا بر گروهى بسيار پيروز شده است؛ و خدا با شكيبايان است.»
و هنگامى كه براى [پيكار با] جالوت و سپاهيانش، به ميدان آمدند، گفتند: «پروردگارا! بر [دلهاى] ما شكيبايى [ بسيارى] فرو ريز و گامهايمان را استوارى بخش و ما را بر گروه كفرگرايان پيروز ساز!»
پس، به خواست خدا آنان را شكست دادند؛ و داوود جالوت را ازپا درآورد و خدا [به پاس ايمان و كار او،] فرمانروايى و فرزانگى به وى ارزانى داشت و از آنچه مى خواست، به او آموخت؛ و اگر خدا [شرارت] برخى از مردم را به كمك برخى [ديگر] دفع نمى كرد، بى گمان زمين [و زمان] تباه مى شد؛ ولى خدا بر جهانيان داراى فزونبخشى [بسيارى] است.
اينها آيات [و نشانه هاى قدرت] خداست كه [ما] آنها را بحق بر تو مى خوانيم؛ و براستى كه تو از پيامبرانى!
صفحه 41