الف، لام، ميم.

[گل مريم]

و نيز از حضرت صادق (علیه السلام) نقل كرده ‏اند كه در پاسخ پرسشى درباره معنا و مفهوم «الم» فرمود:

در اين حروف، نمونه‏ هايى از صفات است؛ بعنوان مثال، در «الف» كه در آغاز اين حروف است، اين اشاره ‏ها موجود است:

1. «الف» آغاز سخن است و خداى نيز آغازگر و آفريدگار هستى.

2. «الف» مستقيم است و بى‏ انحراف؛ و خداى نيز عدل است و سراسر كارهايش عادلانه.

3. «الف» فرد است و تنها؛ و خدا نيز بى‏ نظير است و يكتا.

4. «الف» به حروف ديگر نمى‏ چسبد، امّا حروف ديگر به آن وصل مى‏ شوند؛ خدا نيز با صفات و ويژگيهايش، از همه پديده‏ ها ممتاز و جداست، ولى همه پديده‏ ها به او نيازمندند و پيوسته.

5. «الف» از الفت و انس گرفته شده؛ چرا كه سبب تركيب حروف مى‏ شود، همانگونه كه خدا باعث الفت بندگان و تركيب و تأليف كتاب آفرينش است.

4. حروف پراكنده از اسم اعظم‏

برخى همچون سعيدبن جبير - آن قرآن‏ پژوه نام‏ آور - برآنند كه اين حروف همان حروف پراكنده از اسم اعظم خدا هستند كه اگر كسى بتواند آنها را با هم پيوند دهد و تركيب كند، به اسم اعظم پى خواهد برد؛ امّا ما توانايى اين كار شگرف را نداريم.

5. سوگندهاى قرآن‏
عدّه‏ اى گفته ‏اند كه اين حروف، سوگندهاى قرآن است و دليل اينكه خداوند به اين حروف سوگند مى‏ خورد، شرافت و برترى آنهاست؛ چرا كه شالوده و پايه سراسر قرآن و ديگر كتابهاى آسمانى، از همين حروف ريخته شده است؛ همچنين نامهاى بلند و جاودانه خدا و وسيله تبادل انديشه ميان بندگان، همه و همه از تركيب همين حروف است. با همين حروف است كه توحيد و تقوا و ايمان و اخلاص و ثنا و ستايش پروردگار فراهم مى‏ شود و خداوند به همين حروف سوگند ياد كرده است كه قرآن كتاب آسمانى اوست و او آن را فرو فرستاده است.