نامه یک زن به همسر مفقودالاثرش

[ملکوت]

حجت جان! تو رفتی و آن چه که برایم باقی گذاشتی، گل واژه های خاطراتت هست که تسلای دلم می باشد

اگر چه هنوز رفتنت را باور ندارم و هر روز تنگ غروب، نگاهم را به در خانه می دوزم که شاید تو را با آن لبخند همیشگی ات ببینم

که از غربت درآمدی و پای بر عمق وجودم گذاشتی



شوهرم! یادم نمی رود که چگونه بر قبله گاه عشق تمام قامت می ایستادی و نماز شب می خواندی.

آن قدر سجده های آخر تو طولانی می شد که من گمان می بردم خوابت برده است!

و حتی یک بار از سر عطوفت بر این حالت معنوی تو آن قدر در تعجب شدم که وقتی شانه هایت را تکان دادم به جای تکان خوردن شانه هایت، دستانم لرزید!


ناگهان صدای العفو العفو تو مرا بر سرزمین جایم میخکوب کرد!



آقا حجت! همرزمانت از شجاعت تو برایم زیاد گفته اند. آن ها به من گفته اند که تو چون کوه، در مقابل دشمن می ایستادی!

نه تنها هرگز خسته نمی شدی بلکه خستگی را خسته می کردی!