از اوج آسمان

[صبور]

ماه كنعانى من ! مسند مصر آنِ تو شد

وقت آن است كه بدرود كنى زندان ر

هر كه را خوابگه آخر زد و مشتى خاك است

گو چه حاصل كه به افلاك كشى ايوان را؟!

اى مرغ چمن ! از اين قفس ، بيرون شو

فردوس ، تو را مى طلبد، مفتون ش

طاووسى و از ديار يار آمده اى

ياد آورِ روى دوست شو، مجنون شو(87)