1- خدا، خود پاداش روزه است
از جمله احادیث جالب در این باره حدیثی است که بسیاری از اهل حدیث آن را نقل کرده که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
قال الله تبارک و تعالی: الصوم لی و انا اجزی به.(1)
خدای تبارک و تعالی فرمود: روزه برای من است و من خود پاداش آن هستم. (یا من خود به آن پاداش دهم).
توضیح:
این حدیث از دو جهت مورد بحث است:
اول - از نظر اعراب و به اصطلاح ادبی، که آیا کلمه أجزی را بصورت معلوم و متکلم وحده و فتح همزه و کسر زاء بخوانیم؛
یعنی: من خود بدان پاداش دهم. یا به صورت مجهول - به ضم همزه و فتح زاء - یعنی من خود پاداش آن هستم.
دوم - از نظر معنا. بنابر هر دو معنی، این بحث پیش آمده که چگونه است چنین تعبیری درباره عبادتهای دیگر مانند نماز، حج، جهاد و امثال آنها و در روایات ذکر نشده است؟ و این سؤال پیش آمده که مگر عبادتهای دیگر برای خدا نیست و خدا بدانها پاداش نمیدهد؟
پس چرا این تعبیر فقط در مورد روزه بکار رفته است؟
اهل تحقیق و بزرگان حدیث در معنای آن وجوهی ذکر کرده اند، که شاید از همه بهتر و بی اشکال تر معنای ذیل باشد:
عبادات دیگر مانند نماز و روزه به هر حال توأم با عمل است و خواه ناخواه دیگران آن عمل را مشاهده میکنند اگر چه نیت انجام دهنده صد در صد خالص و برای خدا باشد، و همان مشاهده مردم سبب تقدیر و تمجید آنها خواهد شد، و یا در امثال جهاد، گذشته از تمجید مردم، از غنائم جنگی نیز بهره مادی میبرند.
بدین ترتیب بخشی - ولو اندک - از پاداش خود را در دنیا دریافت میدارند. اما شخص روزهدار هیچگونه عملی در ظاهر انجام نمیدهد و عبادت او همان امساک از خواسته های نفسانی و ترک لذتها و شهوات برای خدا و قصد انجام دستور الهی است که در ظاهر هیچ نشانه و نمودی ندارد، و این خدای متعال است که از عمل و نیت او آگاه است و پاداش او را باید بدهد و یا خود پاداش آن خواهد بود.
1) مکارم الاخلاق، ص 256؛ مجالس شیخ - طبق نقل بحارالانوار، ج 96، ص 256؛ کنزالعمال، ح 23612.