ـــــــــــــــــــــــــ ــــــ104 تا 128 ـــــــــــــــــــــــــ

[یا علی ابن الحسین]

سوره اعراف


وَ قالَ مُوسى یا فِرْعَوْنُ إِنِّی رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمینَ (104)

و موسى گفت: «اى فرعون! من فرستاده اى از سوى پروردگار جهانیانم.
حَقیقٌ عَلى أَنْ لا أَقُولَ عَلَى اللهِ إِلَّا الْحَقَّ قَدْ جِئْتُکُمْ بِبَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ فَأَرْسِلْ مَعِیَ بَنی إِسْرائیلَ (105)
سزاوار است که بر خدا جز حق نگویم. من دلیل روشنى از پروردگارتان براى شما آورده ام;پس بنى اسرائیل را با من بفرست.»
قالَ إِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَةٍ فَأْتِ بِها إِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقینَ (106)
(فرعون) گفت: «اگر نشانه اى آورده اى، نشان بده اگر از راستگویانى.»
فَأَلْقى عَصاهُ فَإِذا هِیَ ثُعْبانٌ مُبینٌ (107)
(موسى) عصاى خود را افکند; ناگهان اژدهاى آشکارى شد.
وَ نَزَعَ یَدَهُ فَإِذا هِیَ بَیْضاءُ لِلنّاظِرینَ (108)
و دست خود را (از گریبان) بیرون آورد; سفید و نورانى براى بینندگان بود.
قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هذا لَساحِرٌ عَلیمٌ (109)
اشراف قوم فرعون گفتند: «بى شک، این ساحرى ماهر و داناست.
یُریدُ أَنْ یُخْرِجَکُمْ مِنْ أَرْضِکُمْ فَما ذا تَأْمُرُونَ (110)
مى خواهد شما را از سرزمینتان بیرون کند; شما چه نظر مى دهید؟»
قالُوا أَرْجِهْ وَ أَخاهُ وَ أَرْسِلْ فِی الْمَدائِنِ حاشِرینَ (111)
(سپس به فرعون) گفتند: «او و برادرش را مهلت ده، و مأموران را براى گردآورى (ساحران) به تمام شهرها اعزام کن،
یَأْتُوکَ بِکُلِّ ساحِرٍ عَلیمٍ (112)
تا هر ساحر ماهر و دانا را به خدمت تو بیاورند.»
وَ جاءَ السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قالُوا إِنَّ لَنا لَأَجْراً إِنْ کُنّا نَحْنُ الْغالِبینَ (113)
ساحران نزد فرعون آمدند و گفتند: «آیا اگر ما پیروز گردیم، اجر و پاداش مهمّى خواهیم داشت؟!»
قالَ نَعَمْ وَ إِنَّکُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبینَ (114)
گفت: «آرى، و به یقین شما از مقرّبان خواهید بود.»
قالُوا یا مُوسى إِمّا أَنْ تُلْقِیَ وَ إِمّا أَنْ نَکُونَ نَحْنُ الْمُلْقینَ (115)
(و چون روز مبارزه فرا رسید. ساحران) گفتند: «اى موسى!یا تو (وسایل سحرت را) بیفکن، یا ما مى افکنیم.»
قالَ أَلْقُوا فَلَمّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْیُنَ النّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جائُوابِسِحْرٍ عَظیمٍ (116)
گفت: «شما بیفکنید.» و هنگامى که (وسایل سحر خود را) افکندند، مردم را چشم بندى کردند و ترساندند; و سحر عظیمى پدید آوردند.
وَ أَوْحَیْنا إِلى مُوسى أَنْ أَلْقِ عَصاکَ فَإِذا هِیَ تَلْقَفُ ما یَأْفِکُونَ (117)
(ما) به موسى وحى کردیم که: «عصاى خود را بیفکن.» ناگهان (به صورت مار عظیمى در آمد و) وسایل دروغین آنها را (بسرعت) بلعید.
فَوَقَعَ الْحَقُّ وَ بَطَلَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ (118)
(در این هنگام،) حق آشکار شد; و آنچه آنها انجام مى دادند، باطل گشت.
فَغُلِبُوا هُنالِکَ وَ انْقَلَبُوا صاغِرینَ (119)
و در آن جا (همگى) مغلوب شدند; و خوار و حقیر گشتند.
وَ أُلْقِیَ السَّحَرَةُ ساجِدینَ (120)
و ساحران بى اختیار به سجده افتادند.
قالُوا آمَنّا بِرَبِّ الْعالَمینَ (121)
و گفتند: «ما به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم
رَبِّ مُوسى وَ هارُونَ (122)
همان پروردگار موسى و هارون.»
قالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ إِنَّ هذا لَمَکْرٌ مَکَرْتُمُوهُ فِی الْمَدینَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْها أَهْلَها فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (123)
فرعون گفت: «آیا پیش از آن که به شما اجازه دهم، به او ایمان آوردید؟! حتماً این نیرنگ و توطئه اى است که در این شهر (و دیار) به کار گرفته اید، تا اهلش را از آن بیرون کنید; ولى بزودى (نتیجه کار خود را) خواهید دانست!
لَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَ أَرْجُلَکُمْ مِنْ خِلافٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعینَ (124)
سوگند مى خورم که دستهاو پاهاى شما را بطور مخالف (یکى از راست و دیگرى از چپ) قطع مى کنم; سپس همگى را به دار مى آویزم!»
قالُوا إِنّا إِلى رَبِّنا مُنْقَلِبُونَ (125)
(ساحران) گفتند: «(مهمّ نیست،) مابه سوى پروردگارمان باز مى گردیم.
وَ ما تَنْقِمُ مِنّا إِلّا أَنْ آمَنّا بِآیاتِ رَبِّنا لَمّا جائَتْنا رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَیْنا صَبْراً وَ تَوَفَّنا مُسْلِمینَ (126)
انتقام تو از ما، تنها بخاطر این است که ما به آیات پروردگار خویش ـ هنگامى که به سراغ ما آمد ـ ایمان آوردیم. پروردگارا! صبر و استقامتى (کافى) بر ما فروریز; و ما را مسلمان بمیران.»
وَ قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَ تَذَرُ مُوسى وَ قَوْمَهُ لِیُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ وَ یَذَرَکَ وَ آلِهَتَکَ قالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنائَهُمْ وَ نَسْتَحْیی نِسائَهُمْ وَ إِنّا فَوْقَهُمْ قاهِرُونَ (127)

و اشراف قوم فرعون (به او) گفتند: «آیاموسى وقومش را رها مى کنى که در زمین فساد کنند، و تو و خدایانت را رها سازد؟!» گفت: «بزودى پسرانشان را مى کشیم، و زنانشان را (براى خدمت کارى) زنده نگه مى داریم; وما بر آنها کاملاً مسلّطیم.»

قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ اسْتَعینُوا بِاللهِ وَ اصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ (128)
موسى به قوم خود گفت: «از خدا یارى جویید، و استقامت پیشه کنید، که زمین از آن خداست، و آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد، واگذار مى کند; و سرانجام (نیک) براى پرهیزگاران است.»