به نام خدا


در کتب حدیث نقل شده است که امام ششم حضرت جعفر صادق (عَلیه السَلام) قبل از قرائت قرآن، هنگامی که قرآن به دست می گرفت، این دعا را می خواند:
اَللهُمَّ اِنّی اَشهَدُ اَنَّ هذا کِتابُکَ المُنزَلُ مِن عِندِکَ عَلی رَسُولِکَ مُحَمَدِ بن عَبدِاللهَ صَلَی اللهُ عَلَیهِ وَ الِهِ، وَ کَلامُکَ النّاطِقُ عَلی لِسانِ نَبیِّکَ، جَعَلتَهُ هادِیاً مِنکَ اِلی خَلقِکَ، وَ حَبلاً مُتَّصِلاً فیما بَینَکَ وَ بَینَ عِبادِکَ. اَللّهُمَّ اِنّی نَشَرتُ عَهدَکَ وَ کِتابَکَ، اَللّهُمَّ فَاجعَل نَظَری فیهِ عِبادَة، وَ قِرائَتی فیهِ فِکراً، وَ فِکری فیهِ اعتَباراً. وَاجعَلنی مِمَّنَ اتَّعَظَ بِبَیانِ مَواعِظِکَ فیهِ، وَاجتَنَبَ مَعاصیکَ، وَ لا تَطبَع عِندَ قَرائَتی عَلی سَمعی، وَ لاتَجعَل عَلی بَصَری غِشاوَةً. وَ لاتَجعَل قِرائَتی قِرائَةً لا تَدَبَّرُ فیها، بَلِ اجعَلنی اَتَدَبَّرُ ایاتِهِ وَ اَحکامَهُ، اخِذاً بِشَرایِعِ دینِکَ. وَ لاتَجعَل نَظَری فیهِ غَفلَةً، وَ لاقِرائَتی هَذَراً، اِنَّکَ اَنتَ الرَّؤفُ الرَّحیم ؛


خداوندا؛ گواهی می دهم که این همان کتابی است که از سوی تو بر پیامبرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه واله) نازل شده، و سخن گویای توست که بر زبان پیامبرت جاری گشته است. پروردگارا؛ تو قرآن را از سوی خویش راهنمای خلق و وسیله ارتباط میان خود و بندگانت قرار داده ای. بارخدایا؛ من پیمان و کتابت را منتشر ساختم، از این رو ـ خدایا ـ نگاهم را در آن عبادت و تلاوتم را همراه با اندیشه و اندیشه ام را در آن مایه عبرت قرار ده. پروردگارا؛ مرا از کسانی قرار دِه که با اندرزهای آن پند گیرد و از نافرمانی تو برحذر باشد و بر گوشم به هنگام تلاوت قرآن مُهر مگذار و بر چشمم پرده مپوشان. خداوندا؛ تلاوتم را تلاوتی که در آن اندیشه نباشد قرار مده، بلکه مرا توفیق بده که در آیات و احکامش بیندیشم و قوانین آیین تو را به کار بندم.خدایا؛ نگاهم را در قرآن مایه غلفت و تلاوتم را بیهوده گویی قرار مده، که تو خود مهربان و بخشایشگری.