دانش امام باقر علیه السلام

[گل مريم]

دانش امام باقر عليه السلام نيز همانند ديگر امامان از سر چشمه‏ ى وحى بود،آنان آموزگارى نداشتند و در مكتب بشرى درس نخوانده بودند،«جابر بن عبد الله‏»نزد امام باقر (ع) مى ‏آمد و از آنحضرت دانش فرا مى ‏گرفت و به آن گرامى مكرر عرض مى‏ كرد:

اى شكافنده‏ ى علوم! گواهى مى‏ دهم تو در كودكى از دانشى خدا داد برخوردارى ^{(علل الشرايع شيخ صدوق ج 1 ص 222 چاپ قم )} .


«عبد الله بن عطاء مكى‏»مى ‏گفت:هرگز دانشمندان را نزد كسى چنان حقير و كوچك نيافتم كه نزد امام باقر عليه السلام،

«حكم بن عتيبه‏»كه در چشم مردمان جايگاه علمى والايى داشت در پيشگاه امام باقر چونان كودكى در برابر آموزگار بود ^{(ارشاد شيخ مفيد ص 246 چاپ آخوندى )} .


شخصيت آسمانى و شكوه علمى امام باقر (ع) چنان خيره كننده بود كه‏«جابر بن يزيد جعفى‏»به هنگام روايت از آن گرامى مى‏ گفت:
«وصى اوصياء و وارث علوم انبياء محمد بن على بن الحسين مرا چنين روايت كرد...» ^{(ارشاد شيخ مفيد ص 246 چاپ آخوندى )}


مردى از«عبد الله عمر»مساله ا‏يى پرسيد و او در پاسخ درماند،به سئوال كننده امام باقر را نشان داد و گفت: از اين كودك بپرس و مرا نيز از پاسخ او آگاه ساز.
آن مرد از امام پرسيد و پاسخى قانع كننده شنيد و براى‏«عبد الله عمر»بازگو كرد،عبد الله گفت:اينان خاندانى هستند كه دانششان خداداد است ^{(مناقب ابن شهر آشوب ج 3 ص 329 چاپ نجف )} .

[گل مريم]

«ابو بصير»مى‏ گويد:
با امام باقر عليه السلام به مسجد مدينه وارد شديم،مردم در رفت و آمد بودند.
امام به من فرمود: از مردم بپرس آيا مرا مى ‏بينند؟ از هر كه پرسيدم آيا ابو جعفر را ديده ‏اى پاسخ منفى شنيدم، در حاليكه امام در كنار من ايستاده بود.
در اين هنگام يكى از دوستان حقيقى آن حضرت‏«ابو هارون‏»كه نابينا بود به مسجد در آمد.
امام فرمود: از او نيز بپرس.

از ابو هارون پرسيدم:آيا ابو جعفر را ديدى؟
فورا پاسخ داد: مگر كنار تو نايستاده است؟

گفتم: از كجا دريافتى؟

گفت: چگونه ندانم در حاليكه او نور رخشنده ا‏يى است ^{(بحار الانوار ج 46 ص 243 به نقل از خرائج راوندى. )} .

[گل مريم]

و نيز«ابو بصير»مى ‏گويد:
امام باقر (ع) از يكى از افريقائيان حال يكى از شيعيان خود به نام‏«راشد»را جويا شد. پاسخ داد خوب بود و سلام مى‏ رساند.
امام فرمود: خدا رحمتش كند.
با تعجب گفت: مگر او مرده است؟
فرمود: آرى.
گفت: چه وقت در گذشت؟
فرمود: دو روز پس از خارج شدن تو.
گفت: به خدا سوگند او بيمار نبود...
فرمود: مگر هر كس مى‏ ميرد به جهت‏ بيمارى است؟

آنگاه ابو بصير از امام در مورد آن در گذشته سؤال كرد.
امام فرمود: او از دوستان و شيعيان ما بود،گمان مى‏ كنيد كه چشمهاى بينا و گوشهاى شنوايى براى ما همراه شما نيست وه چه پندار نادرستى است!
به خدا سوگند هيچ چيز از كردارتان بر ما پوشيده نيست پس ما را نزد خودتان حاضر بدانيد و خود را به كار نيك عادت دهيد و از اهل خير باشيد تا به همين نشانه و علامت‏ شناخته شويد.
من فرزندان و شيعيانم را به اين برنامه فرمان مى‏ دهم ^{( بحار الانوار ج 46 ص 243 به نقل از خرائج رواندى )} .

[گل مريم]

يكى از راويان مى‏ گويد:

در كوفه به زنى قرآن مى ‏آموختم،روزى با او شوخى كردم،

بعد به ديدار امام باقر شتافتم.

فرمود:

آنكه (حتى) در پنهان مرتكب گناه شود خداوند به او اعتنا و توجهى ندارد،به آن زن چه گفتى؟

از شرمسارى چهره ‏ام را پوشاندم و توبه كردم.

امام فرمود: تكرار نكن ^{( بحار الانوار ج 46 ص 247 به نقل از خرائج رواندى )} .

   

سایت دوران