تاءثير ماهواره در زندگى

[گل مريم]

تاءثير ماهواره در زندگى

وقتى ديپلم را گرفتم به نجارى ، كه شغل مورد علاقه ام بود، مشغول شدم . از آنجايى كه طرح كاد را در كارگاه هاى نجارى گذرانده بودم زمينه اى براى يادگيرى اين كار داشتم ، براى همين پدرم يك روز دستم را گرفت و مرا نزد استاد عباس دوست قديمى اش برد. استاد عباس نجارى بزرگى داشت و خيلى خوب از من استقبال كرد.

قرار شد هر روز ساعت هشت صبح به آنجا بروم ، من هم قبول كردم ، شادى از وجودم لبريز شده بود، اما دوامى نيافت چرا كه پدرم با يك سكته قلبى سفر ابديش را آغاز و ما را تنها گذاشت .

من ماندم و مادرم ، نرگس خواهر شانزده ساله ام و برادرهاى نوجوانم مهدى و محسن كه هر دو تحصيل مى كردند. بنابراين خرج خانه به دوش من افتاد براى همين سعى كردم تا جايى كه امكان دارد كار كنم و پول بيشترى به دست آورم . البته استاد عباس ‍ ملاحظه مرا مى كرد و به خاطر اين كه نان آور خانه بودم مزد بيشترى به من مى داد.

در مدت دو سالى كه در كارگاه استاد عباس كار كردم ، در نجارى استاد شدم و خيلى چيزها ياد گرفتم . درآمدم نيز خوب بود، طورى كه مقابل خانواده ام سرافراز بودم و توانستم علاوه بر تهيه پوشاك و خوراك ، وسايلى مثل مبل ، ميز ناهارخورى و تخت و... براى خانه مهيا كنم . اين وسايل چوبى هنر دست خودم بودند. روزگار خوبى داشتم فقط جاى پدر خالى بود.

يكى از روزها كه به كارگاه رفتم با پسر جوانى كه هم سن خودم بود روبرو شدم . تيپش را سبك غربى ها درآورده بود. پيراهن قرمز و شلوار جينى تنگ به تن داشت استاد عباس او را كه بيژن نام داشت و خواهرزاده اش بود به من معرفى كرد و از من خواست تا روش كار را به او ياد بدهم از همين جا گل دوستى ميان ما شكفته شد به صورتى كه گويى سالهاست همديگر را مى شناسيم .

اولين بار كه به خانه بيژن رفتم ، تمام حواسم به تلويزيونشان بود كه برنامه هايى غير از آنچه هميشه مى ديدم نشان مى داد، بيژن كنارم نشست و گفت : جالب است نه ؟ برنامه هاى ماهواره حرف ندارد.

و من براى تاءييد تنها سرم را تكان دادم و باز هم محو تماشاى برنامه ها شدم . فرداى آن روز بيژن نگاهى به موهايم انداخت و گفت :

پسر چرا موهايت ريخته ؟ بايد شامپوى ...مصرف كنى نمى دانى ماهواره چقدر اين شامپو را تبليغ مى كند اصلا چرا آنتن ماهواره نمى خرى ؟ چرا مى خواهى از بقيه عقب بمانى ؟
با خود انديشيدم كه يعنى ما هم بايد در خانه اين آنتن را داشته باشيم . شايد عدم وجود آن ما را از اطلاعات روزمره عقب انداخته ؟ در اين افكار بودم كه بيژن گفت : آدم بايد خوش باشد!

حرف هايش عجيب روى من تاءثير مى گذاشت به همين دليل يك روز بعد از ظهر همراه بيژن به خيابان ... رفتيم و يك آنتن از دوست بيژن خريدارى كردم . او خودش برايم آنتن را نصب كرد. خواهر و برادرهايم خيلى خوشحال شدند اما مادرم از اين مهمان ناخوانده خوشش نيامد. وقتى تلويزيون را روشن مى كرديم نمى دانستيم كدام كانال را نگاه كنيم . برنامه ها زياد بودند طورى كه يادمان مى رفت شام بخوريم .

آن شب دير وقت خوابيدم و صبح كسل و بى حوصله سر كار رفتم . استاد عباس متوجه شد ولى به روى خودش نياورد وقتى ديد زياد خميازه مى كشم ، اجازه داد تا استراحت كنم . بيژن هم تا مرا ديد، گفت : ديدى گفتم برنامه هاى ماهواره ديدنى است !

[گل مريم]

مدتى گذشت وقتى عصرها به خانه برمى گشتم شاهد دعواى نرگس و پسرها بودم . آنها سر كانال هاى تلويزيون دعوا مى كردند، سليقه ها فرق داشت . سر همين بلوايى به پا مى شد تا مرا مى ديدند دست به دامن من مى شدند و من هم به عنوان برادر بزرگتر مى رفتم و برنامه مورد علاقه خودم را نگاه مى كردم .

كار همه ما شده بود تماشاى يك جعبه اى كه دائم برنامه پخش مى كرد. مادرم كه يك زن مؤمن و مذهبى بود چند بار از من خواست آنتن را جمع كنم اما قبول نكردم . من تازه احساس پيشرفت مى كردم و مثل بيژن از برنامه هاى ماهواره خبردار شده بودم اما فكرم از بابت مادرم ناراحت بود.

ديگر كسى به دستورات او عمل نمى كرد. از طرفى استاد عباس از دست من ناراضى شده بود، چرا كه دير به محل كار مى رفتم و دائم دهن دره مى كردم . وقتى علت را پرسيد، جوابى نشنيد. خيلى پى گير شد اما فايده نداشت ، بعد مرا به گوشه اى كشيد و گفت :

اين قدر با بيژن معاشرت نكن ، او يك ولگرد به تمام معناست . من نمى خواستم بيژن را اين جا راهش بدهم ولى از روى خواهرم خجالت مى كشيدم .

ولى من اندرزهاى او را نشنيده گرفتم و باز هم با بيژن نشست و برخاست كردم .

خواهرم نرگس ديگر آن دختر هميشگى نبود. دائم جلوى آينه مى ايستاد و صورتش را بررسى مى كرد صورتش را بزك مى كرد و هر بار موهايش را يك مدل درست مى كرد. لباس هاى عجيبى مى پوشيد و مى گفت : آخرين مد سال است !

گاهى وقتها شب بيدار مى شد و فرياد مى كشيد. او از ديدن فيلم هاى ترسناك عصبى شده بود و هر شب كابوس هاى وحشتناكى مى ديد.

محسن هم اداى هنرپيشه ها را درمى آورد. دائما قدرت بازويش را روى مهدى و نرگس با مشت و لگد به نمايش مى گذاشت . مهدى نيز چادر سياه مادر را مثل شنلى دور گردنش مى بست و به قول خودش سوپر من شده بود!

سرانجام در همان سال نرگس به علت سر به هوايى مردود شد، محسن از پنج درس تجديد آورد و مهدى با معدل دوازده به اجبار قبول شد و از تحصيل در فصل گرما رهايى پيدا كرد.

[گل مريم]

تمام زندگى ما شده بود ماهواره ، مادرم از اين وضع خسته شده بود، چند بار كنارم نشست و گفت :
پسرم اين وسيله ، زندگى ما را به هم زده بهتر نيست از اين خانه ببريش .
و من با پرخاشگرى حرمت مادرى را زير پا مى گذاشتم و مى گفتم : مادر شما كه از اين چيزها سر در نمى آوريد.

و او كه از من توقع نداشت رنجيده خاطر به سراغ كارهايش مى رفت ، گاهى به حرف هايش فكر مى كردم و در دل مى گفتم : اى كاش اين آنتن را برمى داشتم و داخل سطل زباله مى انداختم ، اما نمى شد چون به آن عادت كرده بودم .

بالاخره شب بيدارى هاى من كار دستم داد و آن روز شوم فرا رسيد، ساعت پنج صبح تلويزيون را خاموش كردم و خوابيدم و ساعت نه بيدار شدم و خواب آلود عازم كارگاه شدم . خميازه امانم را بريده بود و تلوتلو مى خوردم كه به كارگاه رسيدم .
استاد عباس متوجه چشم هاى سرخ و ورم كرده من شد و گفت : مثل اينكه حالت خوب نيست بهتره كه بروى خانه و استراحت كنى . اما اگر به خانه مى رفتم مسلما تلويزيون تماشا مى كردم ، گفتم :
نه استاد عباس كار واجب تر است .

و او هم ديگر اصرار نكرد. استاد به من چوب هايى داد تا به اندازه مشخص ‍ اره كنم . اره را روشن كردم و چوبها را به ترتيب زير اره گذاشتم . اما حالم خيلى بد بود، سرم گيج مى رفت و ديدگانم بى اختيار بسته مى شد، يك دفعه چشمانم سياهى رفت و بعد دردى سوزناك و عميق روى دستم حس ‍ كردم ، ديگر چيزى به ياد ندارم . وقتى چشمهايم را باز كردم خود را روى تخت بيمارستان يافتم در حالى كه دستم درون توده اى از باند پنهان شده بود مادرم كنارم نشسته بود و اشك مى ريخت همان موقع فهميدم چهار انگشت دست راستم زير اره قطع شده .

پشيمانى خيلى دير به انسان ها رو مى آورد.

در همان لحظه تصميم گرفتم آن بيگانه مزاحم را كه جز انحراف كاذب نقش ‍ ديگرى نداشت دور بيندازم و اين كار را هم كردم . اوضاع آرام آرام به حال اول برگشت و بيشترين صدمه به خود من وارد شد ولى اين ماجرا درس ‍ خوبى به من داد تا ديگر سراغ اين چيزها نروم .



مجله خانواده ، شماره 101، ص 30 (تنظيم از طاهره رحمتى ).