دنيا و مظاهر آن براى مردم آراسته شده است .

[عتیق]

دنيا و مظاهر آن براى مردم آراسته شده است .

زين للناس حب الشهوات من النساء و البنين و القناطير المقنطره من الذهب و الفضه و الخيل المسومه و الانعام و الحرث ذلك متاع الحيوه الدنيا و الله عنده و حسن الماب
آل عمران : 14.
در چشم مردم آرايش يافته است عشق به اميال نفسانى از دوست داشتن زنان و فرزندان و هميانهاى زر و سيم و اسبان داغ بر نهاده و چار پايان و زراعت . همه اينها متاع زندگى اين جهانى است ، در حالى كه باز گشتنگاه خوب در نزد خداست .
((زينب )) هر چيز زيبا و دوست داشتنى است كه به چيز ديگر منضم شده و به آن زيبايى بخشيده باشد.
((القناطير المقنطره )): ((قناطير)) جمع ((قنطار)) به معنى مال زياد و ((منقطره )) اسم مفعول از همان ماده به معنى مضاعف و مكرر آن است و براى تاكيد آمده است .
((الخيل المسومه )): ((خيل )) اسم جمع است به معنى اسبها يا اسب سواران ، ولى در اين آيه منظور همان معنى اول است ، و كلمه ((مسومه )) به معنى نشان دار است كه اشاره به برازندگى اندام و مشخص بودن چهره يا مؤ دب بودن آن است .
((متاع )): هم اسم است و هم مصدر به معنى انتفاع ، يعنى هر چه از دنيا كه از آن بهره بردارى شود.
در اين آيه ، خداوند سرمايه ها و اركان مهم زندگى دنيايى انسان را بر شمرده است : زن ، فرزند، پول نقد، ثروت ، مركبهاى ممتاز و راهوار، چهار پايانى كه در دامدارى از آن بهره مى برند، زراعت ، كه به صورت ((زين )) فعل مجهول (زينت داده شده ) ذكر شده و زينت دهنده خداوند است ، زيرا خداست كه علاقه به همسر و فرزند و مال و دارايى را در سرشت و غريزه انسان قرار داده تا آدمى با توجه به دنيا و بهره گيرى از آن ، چون گذرگاه نه قرار گاه و وسيله و ابزار نه هدف ، به آنچه در نزد خداست ، حسن مآب : برسد. آرى ، اين خداست كه دلهاى مردم را تسخير كرده و علاقه به اين امور مادى را غريزه آنان كرده ، تا زندگى دنيايى و زمينى آنان تامين شود، اگر نبود اين غريزه مادى ، زندگى انسان در اين كره خاكى دوام نمى يافت ، كسى توليد مثل نمى كرد و نسل بشر قطع مى شد و حال آنكه خداى سبحان مقدر كرده تا بشر مدتى معين در زمين زندگى كند: ((و لكم فى الارض مستقر و متاع الى حين ⁽³³⁾)) (و براى شما در زمين تا مدت معينى قرار گاه و وسيله بهره بردارى خواهد بود.)
خداوند تقدير كرده تا مردم به نظر آلى به دنيا بنگرند نه به نظر استقلالى ، يعنى زندگى دنيا را وسيله و آلت زندگى در آخرت قرار دهند، نه اينكه هدف ، راه را مقصد نگيرند:انا جعلنا ما على الارض زينه لها لنبلوهم ايهم احسن عملا⁽³⁴⁾ (ما آنچه را بر روى زمين است زينت قرار داديم تا آنها را بيازماييم كه كدامينشان بهتر عمل مى كنند.)، و بعد مى فرمايد: ((و انا لجاعلون ما عليها صعيدا جرزا))⁽³⁵⁾ (و ما آنچه را بر روى زمين است خاك بى گياهى قرار مى دهيم .) آرى ، خداوند همين محبوبهاى دنيايى را در نظرتان چون خاكى خشك و بى ارزش قرار مى دهد. اما با تاسف فراوان بايد گفت كه انسانهاى بى خبر و غافل و مست دنيا به سبب دل خوشى و فريفتگى شان به ظاهر زندگى از باطن آن ، كه آخرت است ، باز مى مانند و اين وسايل و مقدمات را هدف مى پندارند، و دنيايى كه مخلوق خداست و وسيله اى براى تقرب و رسيدن به پاداش الهى است براى آنان سبب دورى از خدا و تحصيل نقمت و عذاب مى شود.
البته در قرآن در مواردى زينت دادن به شيطان نسبت داده شده است : ((زين لهم الشيطان اعمالهم ))⁽³⁶⁾ زينت دادن شيطان يعنى زشتيها را زيبا ديدن : ((افمن زين له سوء عمله فرآه حسنا⁽³⁷⁾)) و نيز فرمود: ((هر كه زينت دنيا را بخواهد به او مى دهيم ، اما در آخرت بى بهره مى ماند.⁽³⁸⁾))
لكن جاى پرسش است كه چرا خداوند دنيا را زينت مى دهد تا انسان به اشتباه بيفتد؟
پاسخ : رب عليم و حكيم منزه تر از آن است كه امور بندگانش را به گونه اى تدبير كند كه نتيجه آن امرى ناشايست بشود. بلكه اين ثمره بى تدبيرى خود اوست . بله ، خداوند اجازه فتنه گرى را به شيطان داده تا آزمايش بندگان ، كه زمينه تربيت و كمال آنهاست ، تكميل شود.

   

33- بقره : 36.
34- كهف : 7.
35- كهف : 8.
36- انفال : 48. نمل : 24، عنكبوت 38.
37- فاطر:8، و مشابه آن ، نمل : 4 و 5.
38- هود: 15 و 16، شورى : 20.
نام كتاب : آيه هاى زندگى براى بيدارى
نام نويسنده : حسين اسكندرى