چگونه حسینی بمانیم

[مهاجر]

---

براساس آموزه های قرآنی، هر انسانی لازم است بکوشد تا حسینی شود؛ زیرا امام حسین(ع) اسوه نیکی و کمال الهی برای مردم است و هر انسانی باید براساس نقشه و طرحی که خداوند به نام امام حسین(ع) ارائه کرده، خود را حسینی بسازد. امام حسین(ع) سرمشق مطلق و کامل و نیکویی است که اگر کسی او را ملاک قرار دهد، متاله و ربانی می شود و اهداف خلقت و آفرینش انسان را برآورده می سازد و محبوب و مرضی خداوند می گردد.
هرساله این فرصت همانند ماه رمضان برای مردم فراهم می آید تا در یک دوره فشرده حسینی شدن شرکت کند و با شناخت و معرفت نسبت به آن حضرت(ع) بتواند معیارها و ملاک های حسینی شدن را پس از شناخت در خود بروز و ظهور دهد. اما پس از پایان این دوره همانند دوره فشرده تقواسازی ماه رمضان، بسیاری از شرکت کنندگان در دوره آموزشی حسینی شدن، دچار غفلت می شوند و از حسینی ماندن باز می مانند و نمی توانند آن الگو و سبک زندگی کامل و نیک را در تمام روزهای زندگی خود به کارگیرند.

[مهاجر]

حسینی شدن و حسینی ماندن

با توجه به آنچه بیان شد به سادگی می توان دریافت که حسینی شدن به معنای شناخت کامل از حقیقت توحید، انسانیت و حرکت در مسیر متاله و ربانی شدن در چارچوب عدالت خواهی و ظلم ستیزی با تکیه بر عناصری چون عمل و فرمان به خوبی ها و معروف و ترک و بازداری خود و دیگران از بدی ها و منکر است.
انسان از نظر قرآن، حسینی نمی شود مگر آن که متاله و ربانی شود و مسئولیت و نقش مظهر ربوبیت خود را به درستی انجام دهد. از این رو امام حسین(ع) در مقام اصلاح گر بزرگ الهی که وارث همه پیامبران الهی می باشد، قیام خویش علیه جامعه اسلامی پس از پیامبر(ص) را عمل به مسئولیت و نقش الهی در مقام مظهریت ربوبیت و امر به معروف و نهی از منکر می شمارد و می فرماید: انی لم أخرج أشراً و لابطراً و لامفسداً و لاظالماً و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی و أرید ان آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر و أسیر بسیره جدی و أبی؛ من نه برای گردش و تفریح از مدینه بیرون می روم و نه برای این که فسادی در زمین راه بیندازم و ظلمی بکنم، بلکه فقط برای اصلاح در امت جدم خروج می کنم و می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و بر سیره و روش جدم و پدرم رفتار کنم. (بحارالانوار، ج۴۴، ص۹۲۳، باب۷۳، روایت۲)
آن حضرت(ع) در این عبارت هدف از قیام خویش را نشان دادن و معرفی معالم دینی و معیارهای اسلامی می داند که پس از پیامبر(ص) جز در مدت زمان کوتاه حکومت امیرمؤمنان علی(ع) به فراموشی سپرده شده است و مردم معالم دین و معیارهای اسلامی در سبک زندگی خود را از دست داده اند و گمان می کنند که آنچه اکنون به نام اسلام می شناسند و دولت و امت بدان پای بند است همان اسلام محمدی و علوی است در حالی که این گونه نیست؛ زیرا فساد و تباهی، همه امت و دولت را گرفته است و نیازمند جراحی کامل و اصلاح جامع است تا مردم به سبک و سیره زندگی پیامبر(ص) و امیرمؤمنان علی(ع) بازگردند که مبتنی بر معروف بوده است.
بی گمان از مهم ترین و اصلی ترین معروف ها که عقل نیز چون وحی بر آن تأکید دارد، عدالت است؛ چنان که بدترین و زشت ترین منکرات، ظلم و بی عدالتی است. بنابراین، همان گونه که همه پیامبران(ع) دعوت به عدالت و مبارزه با ظلم را به عنوان مأموریت الهی انجام می دادند (حدید، آیه۵۲) و پیامبر(ص) با اجرای آن جامعه نمونه و برتری را به جهانیان عرضه داشت و علی(ع) در مدت کوتاه حکومت خویش بر آن بود و در راه آن به شهادت رسید (قتل علی لشده عدالته فی محراب عبادته)، اکنون امام حسین(ع) وارث پیامبران(ع) بر آن قیام می کند و به جهت اصلاح در امت اسلام حرکت خود را شروع می کند.
بنابراین، حسینی شدن هر انسانی به این است که به معروف عمل و فرمان دهد و منکر را ترک کرده و از آن پرهیز دهد. مهم ترین معروف نیز عمل به عدالت و فرمان دیگران به آن و ترک ظلم و بیدادگری و مبارزه با آن می باشد که به معنای نهی از منکر است.
هر ساله ما در ایام محرم و صفر می آموزیم که امام حسین(ع) کیست و فلسفه قیام و شهادت او چه بوده است؟ و به حکم و فرمان الهی می دانیم که ایشان اسوه نیک و کامل الهی و اهل عصمت و طهارت (احزاب، آیات۲۱ و ۳۳) و از صادقین الهی (توبه، آیه۹۱۱) و از اهل ذکر (نحل، آیه۳۴) هستند، پس می بایست همه زندگی ایشان الگو و سرمشق زندگی ما باشد. از این رو ما می کوشیم تا حسینی شویم و دست کم تشبه و تشابه به ایشان پیدا کنیم و با سوگواری و عزاداری هدف قیام ایشان را زنده نگه داریم و به نسل های دیگر منتقل سازیم و خود از آن حرکت و قیام، درس زندگی و اصلاح گری بیاموزیم.