فضیلت روز جمعه از منظر روایات

[گل مريم]

در اسلام‏ اعیاد سالیانه داریم و عید هفتگی.
بعضی اعیاد سالیانه نه به علت‏ حادثه ‏ای که در آن روزها واقع شده " عید " نامیده شده است بلکه به‏ اعتبار وضع خاصی که در ایام سال دارد عید اسلامی نامیده شده است مانند عید فطر، و اعیاد دیگری داریم که به مناسبتهای خاص است مثل مبعث و مولودها.

عید هفتگی که آن هم "عید" نامیده می‏شود همین شبانه روز جمعه است.‏ در اسلام آن چیزی هم که عنوان عید دارد باز از مراسم عبادت خالی نیست. عید به معنای پایکوبی و مانند آن در اسلام نداریم. شبانه‏ روز جمعه اختصاصاتی دارد و برای یک سلسله عبادات اولویتی نسبت‏ به سایر شب و روزها دارد که معمولا در کتابهایی که برای دعوات و زیارات‏ نوشته‏ اند ذکر شده است.

[گل مريم]

ما در اسلام تصریحی نداریم که حتما شبانه روز جمعه را تعطیل‏ کنیم. در آیات پایانی سوره جمعه می‏خوانیم که به مردم اجازه داده شده است که بعد از مراسم جمعه باز به همان کارها و شغلهای خودشان به عنوان یک امر مباح‏ بپردازند. ولی قهرا دستورهای خاصی که در روز جمعه هست مثل عبادتهای‏ بدنی یا رفت و آمدها و صله رحم‏ها که اگر در جمعه صورت گیرد اجر و ثواب‏ بیشتری دارد، اقتضا می‏کند که آن روزی که مسلمانها می‏خواهند تعطیل هفتگی‏ خود قرار دهند همان روز جمعه باشد.

به هر حال «جمعه»روز پایانی هفته، مورد احترام مسلمانان و یكی از عیدهای مهم آنان است. به عقیده برخی جمعه از آن رو جمعه نامیده شده كه در آن برای نماز، اجتماع می‏كنند.
اهمیت شب و روز جمعه در احادیث بسیاری بیان شده و اعمال و دعاهای فراوانی برای آن مقرر گشته است.

از مهم‏ترین اعمال مؤمنان در روز جمعه توجه به حضرت مهدی (ع) و انتظار فرج آن بزرگوار است.

در این‌روز، زیارت آن حضرت و دعا برای تعجیل فرج او مستحب است؛ زیرا طبق برخی از روایات و زیارات، امید ظهور آن حضرت در روز جمعه بیش از سایر روزها است.

امام صادق(ع) در این باره فرموده است:

و خروج می‏كند قائم ما اهل بیت در روز جمعه. هم‌چنین در روایاتی آمده است: روزی كه پیامبر اكرم (ص) ، علی(ع) را در غدیر خم به جانشینی خود برگزید، جمعه بود و روز قیام قائم جمعه خواهد بود و روز بر پایی رستاخیز جمعه خواهد بود.

البته بین این سه رخ‌داد عظیم، وجوه مشترك فراوانی وجود دارد. از ویژگی‏های دیگر این روز با عظمت، آن است كه حضرت مهدی در آن روز شریف پای به عرصة گیتی نهاده و چشم به جهان گشود.

منابع: کمال الدین و النعمه ج2