در سوگ ریحانه رسول خدا صلی الله علیه و آله

[فاطمه]

زهرا عصاره عصمت است. زهرا، آیینه پاکی است. زهرا زلال کوثر است. ای همیشه جاری! ای بهار کوتاه! ای ترنم باران وحی! در شکوه مقام تو حیرانم که معنویت رشته های چادرت دست نیاز می آویزد و معرفت به غبار آستان خانه ات بوسه می زند. برهوت این دنیای خاکی شایان میزبانی چشمه سار همیشه جاری تو را نداشت. تو که در آیینه زخم ها و داغ ها و در هجران پدر غریبانه زیستی و در وداع شبانه ات با پهلویی شکسته، خانه گلین را به امید آغوش بهشتی پدر ترک گفتی...


وجود مبارك حضرت فاطمه علیهاالسلام تنها یك تفكر یا تصور یك حقیقت حیات بخش نیست. بلكه تجسمی عینی و زنده از بركت خداوند بر انسان است. اگر تا قبل از حضور ایشان در عالم خاكی انسان معناگرا مجبور بود گوشه هایی از نعمت یك زن مقدس را در اسطوره ها، الهه ها و افسانه ها جستجو كند یا متوسل به پاكدامنی حضرت مریم(ع) یا خردمندی آسیه و وفاداری سارا بشود، بعد از تجسم خاكی و عینی ایشان برای انسان كمالگرا یك الگوی زنده و جاوید پدید آمد و آن شخصیتی والا به نام «فاطمه» دختر رسول اكرم بود.

[فاطمه]

از این رو است كه فاطمه علیهاالسلام را ناموس و علت هستی می دانند. اگر فاطمه علیهااسلام پا به جهان فانی نگذاشته بود و خاك هبوط را به قدوم خود مبارك نمی كرد، دیگر برای پیروانش هدفی وجود نداشت تا برای آن به شهادت برسند و جهاد كنند. جهانیان با توسل به اوست كه توكل به احد را می آموزند و از نور هدایت ایشان است كه بركت زندگی دنیایی درك می شود.


بنابراین بی دلیل نیست كه بعد از درگذشت ملكوتی ایشان، بشریت، سرگشته به دنبال مرهمی است تا زخم نبود روح بخش ایشان در عالم فانی التیام یابد. از این روست كه هر چه انسان برای درك حضرت فاطمه علیهاالسلام تلاش می كند، بركت آن بر خودش می تابد و این اصل وجودی نعمت فاطمه علیهاالسلام در دنیا است.


امروز هم شاهد تلاش انسان های پاكی هستیم كه به دنبال معنویت فاطمه علیهاالسلام در رفتار روزمره خود هستند و با تذكره و یادمان هایی سعی دارند آوای خوش چشمه كوثر را در یادشان زنده نگه دارند تا در بهشت، حاضر در خدمت ایشان باشند.


رسول اكرم صلی الله علیه و آله روایت نموده اند كه خدای متعال فرمود:


ای احمد! اگر تو نبودی آسمان و زمین را نمی آفریدم و اگر علی نبود تو را نمی آفریدم و اگر فاطمه نبود، شما را نمی آفریدم.(یعنی شمایان رمز خلقتید)(1) از امام محمدباقر علیه السلام روایت شده است كه، ولادت حضرت زهرا علیهاالسلام پنج سال بعد از بعثت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سن شریف آن بانو در هنگام وفات هیجده سال و هفتاد و پنج روز بود.(2)

[فاطمه]

راز دل غمین فاطمه علیهااسلام

"شما ای مردم بر پرتگاه آتش بودید و از فرط ذلت نزد دیگران، همچون جرعه آبی در دست تشنه كامی یا لقمه ای در دست گرسنه ای و یا چون آتشی كه شخص مستعجلی از آن برگیرد. شما لگدكوب و پایمال بودید و از آب متعفن با سرگین شتر می آشامیدید و از برگ های خاك مال و علف بیابان می خوردید. ذلیل بودید و زبون می زیستید و هر آن مضطرب بودید كه مبادا از این سوی یا آن سوی به شما هجوم آورند و به اسارتتان ببرند. شما این بودید تا خداوند به دست محمد صلی الله علیه و آله با همه آنچه بر او گذشت رهایتان كرد. چه سختی ها كه نكشید و چه شكنجه ها كه ندید.

هرگاه شاخی از شاخ های شیطان و گردنكشی از یارانش سر بر می داشت و فتنه ای از مشركان به خونخواری دهان می گشود، او برادرش علی علیه السلام را در كام آتش رقصان آن و در گلوگاه خطر می افكند و او نیز، تا مغز دشمن را نمی كوفت و آتش سركش فتنه را به آب شمشیرش خاموش نمی كرد، آرام نمی گرفت. در همه این مدت، علی علیه السلام در راه خدا سختی می كشید و به آب و آتش می زد. در كار خدا از جان مایه* می گذارد و همواره به رسول خدا نزدیك بود. در میان دوستان و سربازان خدا وقف راه خدا بود و مدام خود را به مشقت می انداخت. در دریای رنج فرو می رفت و هرگز در راه خدا به ملامت مردم وقعی نمی نهاد و به ستوه نمی آمد.
ولی شما چه؟ در تمام آن روزها، در رفاه و عیش بودید، خوش می گذراندید و زندگی می كردید و بی درد بودید. هرگاه درگیری و نبرد پیش می آمد، خود را كنار می كشیدید و ما را تنها می گذاردید و از جنگ می گریختید.
... به كجا می روید؟ چه می كنید؟ هنوز پیكر پیامبر تازه است؛ آیا می گویید كه محمد مُرد و همه چیز تمام شد؟ هرگز!

... هان می بینم كه اینك باز زمین گیر شده اید و دل به تن آسایی و راحت طلبی و دنیا خواهی داده اید و قصد همیشه ماندن در دنیا كرده اید و كسی را كه به قبض و بسط كار حكومت سزاوارتر است، دور رانده اید و با راحتی و عیاشی، خلوت كرده اید.

... بدانید اگر همه شما هم كافر شوید و به حق پشت كنید، خداوند همچنان ستوده است و احتیاجی به شمایان ندارد.

و بدانید آنچه را كه اینك گفتم؛ گفتم، در حالی كه می دانستم هرگز یاوری نخواهید كرد. ولی آنچه گفتم راز دل غمین من بود كه در سینه جمع شده و دود حزن و اندوه من بود كه در دل خسته ام متراكم شده و آه آتش افروزی كه از سینه دردمند من شعله كشیده؛ تنها خواستم با شما حجت را تمام* كرده باشم."(3)

پی نوشت ها:

1- مستدرك سفینة البحار؛ 3/334 .

2- الكافی؛1/457.

3- از سخنرانی تاریخی حضرت فاطمه زهرا علیهالسلام در مسجدالنبی، ده روز پس از رحلت پدر (برگرفته از كتاب "زندگانی حضرت فاطمه (س)"، نوشتهِ دكتر اسماعیل حسینی).

[مشعشع]