گل مريم

نوشته اصلی توسط گل مریم

سخنرانى حضرت زینب علیها السّلام در كوفه


بشیر بن حذلم اسدى مى گوید: در آن روز به سوى زینب دختر امیر المومنین علیه السّلام متوجه شدم ، به خدا سوگند! در عین حال كه سخنورى توانا و بى نظیرى بود، حیا و متانت سراپاى او را فرا گرفته بود و گویا سخنان گهربار على علیه السّلام از زبان رساى او فرو مى ریخت و او على وار سخن مى راند به مردم اشاره نمود سكوت را مراعات نمایند در این هنگام نفسها در سینه ها حبس گشت و زنگ هاى شتران از صدا افتاد پس ‍ زینب كبرى علیها السّلام شروع به سخنرانى نمود:

الحمدالله ....اما بعد، اى مردم كوفه ! اى اهل خدعه و غدر! آیا براى گرفتارى ما گریه مى كنید؛ پس اشك چشمانتان خشك مباد!

و ناله هایتان فرو منشیند! جز این نیست كه مثل شما مردم مثل آن زن است كه رشته خود را بعد از آن كه محكم تابیده شده باشد تاب آن را باز گرداند شما ایمان خود را مایه دغلى و مكر و خیانت در میان خود مى گیرید؛ آیا در شما صفتى هست الا به خود بستن بى حقیقت و لاف و گزاف زدن و به جز الایش به آن چه موجب عیب و عار است و مگر سینه ها مملو از كینه و زبان چاپلوسى مانند كنیزكان و چشمك زدن مانند كفار و دشمنان دین .

یا گیاهى را مانید كه در منجلاب ها مى روید كه قابل خوردن نیست یا به نقره اى مانید كه گور مرده را به آن آرایش دهند.

ظاهرت چون گور كافر پر حلل

باطنت قهر خدا عزوجل

آگاه باشید كه بد كارى بوده آن چه را كه نفس هاى شما براى شما پیش فرستاد كه موجب سخط الهى بود و شما در عذاب آخرت ، جاویدان و مخلد خواهید بود.

آیا گریه و ناله مى نمایید، بلى به خدا كه گریه بسیار و خنده كم باید بكنید؛ زیرا به حقیقت كه به ننگ و عار روزگار آلوده شدید كه این پلید را به هیچ آبى نتوان شست ؛ لوث گناه كشتن سلیل خاتم نبوت و سید شباب اهل جنت را چگونه توان شست ؟! كشتن همان كسى كه در اختیار نمودن امور، او پناه شما بود و در هنگام نزول بلا، فریاد رس شما و در مقام حجت با خصم ، رهنماى شما و در آموختن سنت رسول الله صل الله علیه و اله را، بزرگ شما بود.

آگاه باشید كه بد گناهى بود كه به جا آوردید، هلاكت و دروى از رحمت الهى بر شما باد و به تحقیق كه به نومیدى كشید كوشش شما و زیان كار شد دست هاى شما و خسارت و ضرر گردید این معامله شما؛ به غضب خداى عزوجل برگشتید و زود شد بر شما داغ ذلت و مسكنت ؛ واى بر شما باد، اى اهل كوفه !


آیا مى دانید كدام جگر رسول خدا صلى الله علیه و آله را پاره پاره نمودید و چه بانوان محترمه ، معززه چو دُر گوهر را آشكار ساختید كدام خون رسول خدا را ریختید و كدام حرم او را ضایع ساختید؟ به تحقیق كه كارى قبیح و داهیه اى ناخوش به جا آوردید كه موجب سرزنش است و ظلمى به اندازه و مقدار زمین و آسمان نمودید.

آیا شما را شگفت مى آید كه اگر آسمان خون بر سرتان باریده است و البته عذاب روز باز پسین خوار كننده تر است و در آن روز شما را یاورى نخواهد بود؛ پس به واسطه آن كه خدایتان مهلت داد سبك نشوید و از حد خویش ‍ خارج نگردید؛ زیرا عجله در انتقام ، خداى را به شتاب نمى آورد و او با بى تاب نمى كند كه ببر خلاف حكمت كارى كند و نمى ترسد كه خونخواهى كردن از دست او برود.

به درستى كه پروردگار به انتظار بر سر راه است (تا داد مظلوم از ظالم ستاند).

راوى گوید: به خدا سوگند! مردم كوفه را در آن روز دیدم همه حزان ، دست ها بر دهان گرفته و گریه مى كردند.
پیر مردى را دیدم در پهلویم ایستاده چنان گریه مى كرد كه ریشش از اشك چشمانش تر شده بود و همى گفت :
پدر و مادرم به فداى شما باد؛ پیران شما از بهترین پیران عالمند و جوانان شما بهترین جوانان و زنانتان بهترین زنان و نسل شما بهترین نسلهاست و این نسل خوار و مغلوب ناكسان نمى گردد.

سوگنامه كربلا (مقتل لهوف)