یا علی ابن الحسین
2016_05_10, 06:13 PM
به نام خداوند رحمتگر مهربان
پرسنده اى از عذاب واقع شونده اى پرسید (1)
كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نیست (2)
[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3)
فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند (4)
پس صبر كن صبرى نیكو[زیبا] (5)
زیرا آنان [عذاب] را دور مىبینند (6)
و [ما] نزدیكش مىبینیم (7)
روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود (8)
و كوهها چون پشم زده گردد (9)
و هیچ دوست صمیمى از دوست صمیمى [حال] نپرسد (10)
آنان را به ایشان نشان مىدهند گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهایى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11)
و [نیز] همسرش و برادرش را (12)
و قبیلهاش را كه به او پناه مىدهد (13)
هر كه را كه در روى زمین است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد (14)
نه چنین است [آتش] زبانه مىكشد (15)
پوستسر و اندام را بركننده است (16)
هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17)
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18)
به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است (19)
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند (20)
و چون خیرى به او رسد بخل ورزد (21)
غیر از نمازگزاران (22)
همان كسانى كه بر نمازشان پایدارى مىكنند (23)
و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است (24)
براى سائل[تقاضاكننده] و محروم (25)
و كسانى كه روز جزا را باور دارند (26)
و آنان كه از عذاب پروردگارشان بیمناكند (27)
چرا كه از عذاب پروردگارشان ایمن نمىتوانند بود (28)
و كسانى كه دامن خود را حفظ مىكنند (29)
مگر بر همسران خود یا كنیزانشان كه [در این صورت] مورد نكوهش نیستند (30)
و هر كس پا از این [حد] فراتر نهد آنان همان از حد درگذرندگانند (31)
و كسانى كه امانتها و پیمان خود را مراعات مىكنند (32)
و آنان كه بر شهادتهاى خود ایستادهاند (33)
و كسانى كه بر نمازشان مداومت مىورزند (34)
آنها هستند كه در باغهایى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35)
چه شده است كه آنان كه كفر ورزیدهاند به سوى تو شتابان (36)
گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مىآورند] (37)
آیا هر یك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود (38)
نه چنین است ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفریدیم (39)
[هرگز] به پروردگار خاوران و باختران سوگند یاد مىكنم كه ما تواناییم (40)
كه به جاى آنان بهتر از ایشان را بیاوریم و بر ما پیشى نتوانند جست (41)
پس بگذارشان یاوه گویند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شدهاند ملاقات نمایند (42)
روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآیند گویى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)
دیدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است این است همان روزى كه به ایشان وعده داده مىشد (44)
پرسنده اى از عذاب واقع شونده اى پرسید (1)
كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نیست (2)
[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3)
فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند (4)
پس صبر كن صبرى نیكو[زیبا] (5)
زیرا آنان [عذاب] را دور مىبینند (6)
و [ما] نزدیكش مىبینیم (7)
روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود (8)
و كوهها چون پشم زده گردد (9)
و هیچ دوست صمیمى از دوست صمیمى [حال] نپرسد (10)
آنان را به ایشان نشان مىدهند گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهایى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11)
و [نیز] همسرش و برادرش را (12)
و قبیلهاش را كه به او پناه مىدهد (13)
هر كه را كه در روى زمین است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد (14)
نه چنین است [آتش] زبانه مىكشد (15)
پوستسر و اندام را بركننده است (16)
هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17)
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18)
به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است (19)
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند (20)
و چون خیرى به او رسد بخل ورزد (21)
غیر از نمازگزاران (22)
همان كسانى كه بر نمازشان پایدارى مىكنند (23)
و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است (24)
براى سائل[تقاضاكننده] و محروم (25)
و كسانى كه روز جزا را باور دارند (26)
و آنان كه از عذاب پروردگارشان بیمناكند (27)
چرا كه از عذاب پروردگارشان ایمن نمىتوانند بود (28)
و كسانى كه دامن خود را حفظ مىكنند (29)
مگر بر همسران خود یا كنیزانشان كه [در این صورت] مورد نكوهش نیستند (30)
و هر كس پا از این [حد] فراتر نهد آنان همان از حد درگذرندگانند (31)
و كسانى كه امانتها و پیمان خود را مراعات مىكنند (32)
و آنان كه بر شهادتهاى خود ایستادهاند (33)
و كسانى كه بر نمازشان مداومت مىورزند (34)
آنها هستند كه در باغهایى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35)
چه شده است كه آنان كه كفر ورزیدهاند به سوى تو شتابان (36)
گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مىآورند] (37)
آیا هر یك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود (38)
نه چنین است ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفریدیم (39)
[هرگز] به پروردگار خاوران و باختران سوگند یاد مىكنم كه ما تواناییم (40)
كه به جاى آنان بهتر از ایشان را بیاوریم و بر ما پیشى نتوانند جست (41)
پس بگذارشان یاوه گویند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شدهاند ملاقات نمایند (42)
روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآیند گویى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)
دیدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است این است همان روزى كه به ایشان وعده داده مىشد (44)