ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده

[ملکوت]

عمریست که ز شما غافل مانده ام... سرگردانم... نمیدانم کجا باید هجرت کنم
روز ها یک به یک میگذرت و همچنان سر خط مانده ام...
ای شهدا راه نشانم دهید...

فانوس های شب زنده داریتان همه روشن مانده است...
تا چند فانوس باید دنبال کنم... چقدر مانده تا به شهر شما نزدیک شوم...
دلم هوای سرودن نمیکند... نمیدانم چرا بهانه ی گریستن نمیکند... نفسم دم آرام نمیکند
گویا هوای دلم سنگین تر شده است... برای پریدن بهانه گیر تر شده است... دستم به سوی شما ها درازتر شده است... بغض رسیدن سریعتر شده است
دستم بگیرید که پاهای من... در این شهر گناه سست تر شده است...
چشم های عابر چشم براه تر شده است... به شوق شهرتان اشک بار تر شده است... این حال من است که مدتی بارانی ام... سرم را به پای مادر گذارم که من زهرائیم

[ملکوت]

آری این جا گلزار شهداست

گلزاری که صدها گل ایمان در آن خفته است

گلزاری که از هر گلش بوی ایثار وایمان و فداکاری به مشام می رسد

آری شهدا زنده اند

زنده اند واین ماییم که مرده،

ارواح ماست که مرده است....

اذهانمان را غبار غفلت ونسیان پوشانده است....

فراموش کرده ایم

فراموش کرده ایم تمام آنچه را که زمانی آرمان و ایمان مردمانی با خدا بود...

فراموش کرده ایم

آرمان هایی را که قطره قطره ی خون جوانان این مرز وبوم در راه آن ریخته شد... .

آن روزها ارزش وطن پرستی بود

واین روزها تقلید از دشمنان وطن

آن روزها ایمان به خدا بود

و این روزها ایمان به شیطان

آن روزها جوانان بودند وایثار

و این روزها جوانانند و پایمالی خون جوانان دیروز....

[ره روی فاطمه]

شهدا دعا داشتند، ادعا نداشتند...

نیایش داشتند، نمایش نداشتند...

حیا داشتند، ریا نداشتند ...

رسم داشتند، اسم نداشتند...

و ما تا ابد به آنها که قمقمه ها را دفن کردند تا هوس آب نکنند مدیونیم...