معارفی از سوره های قرآن (جزء بیست و شش)

[دژدان]

مـــعــارف قــــرآن
جــلــد 6
نــویـــسـنــده: جــمــعــے از نــویــســنــدگـان
فــــصــــل دوم
مــعــارفــے از جزء 26

معارفی از سوره های احقاف, محمد(ص), فتح, حجرات, ق, ذاریات

[دژدان]

---

معارفى از جزء 26

---

جزء بيست و ششم قرآن مجيد، شامل سوره‌هاى احقاف، محمد صلى الله عليه و آله و سلم، فتح، حجرات، ق و ذاريات است.
#سوره_احقاف در مكّه نازل شده و داراى 35 آيه است و درباره عظمت قرآن، دلايل معاد و توحيد، رد استدلالى شرك و بت پرستى، دعوت به صبر و استقامت و احسان به والدين سخن گفته است و به سرگذشت قوم «عاد» كه در سرزمين «احقاف» مى‌زيسته‌اند اشاره كرده و به همين جهت بدين نام خوانده شده است.
#سوره_محمد صلى الله عليه و آله و سلم، مدنى و داراى 38 آيه است. معرفى تطبيقى مؤمنان، كافران و منافقان و بيان ويژگيهاى هر گروه و سرانجام آنان در دنيا و آخرت، موضوع اصلى سوره است و به مناسبت نام پيامبر اسلام كه در آن آمده به «سوره محمد» موسوم شده و نام ديگر آن «قتال» است.

ادامه: سوره فتح

1398/04/09
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

معارفی از جزء 26

---

#سوره_فتح مدنى و داراى 29 آيه است كه فتح و پيروزى را به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نويد مى‌دهد و به همين جهت بدين نام خوانده شده است. اين سوره براى رسول خدا و مسلمانان اهميّت بسيار زيادى داشت در حدّى كه آن حضرت فرمود:
«سوره‌اى بر من نازل شده كه از دنيا و آنچه در آن است محبوبتر است.»
#سوره_حجرات نيز در مدينه نازل شده و 18 آيه دارد. اين سوره درباره ادب انسان نسبت به خدا و پيامبر و همنوعان و نيز معيار ارزش انسانها و صفات خداوند سخن گفته‌ است و به تناسب كلمه «حجرات» در آيه چهارم كه مؤمنان را از صدا زدن پيامبر صلى الله عليه و آله از پشت حجره‌ها نهى مى‌كند، به دين نام نامگذارى شده است.

ادامه:سوره ق

1398/04/10
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

معارفی از جزء 26

---

#سوره_ق در مكه نازل شده و داراى 45 آيه است.
محور اصلى آن دلايل عقلى معاد، كيفيت مرگ، ثبت و حسابرسى اعمال و اوصاف بهشت و جهنم است. در ضمن به سرگذشت برخى از اقوام گذشته چون قوم لوط، تُبّع و ... پرداخته است.
#سوره_ذاريات در مكّه نازل شده و داراى 60 آيه است. بخش مهمى از آن را مسائل توحيد و معاد تشكيل مى‌دهد. قسمتى هم مربوط به سرگذشت حضرت ابراهيم و موسى عليهماالسلام و اقوام ثمود و نوح مى‌باشد و اين سوره به تناسب نخستين آيه آن به «ذاريات» نامگذارى شده است.

ادامه:تا سركوبى دشمن، اسيرگيرى ممنوع‌

1398/04/11
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

تا سركوبى دشمن، اسيرگيرى ممنوع‌

---

«فَاذا لَقيتُمُ الَّذينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتى‌ اذا اثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَامَّا مَنّاً بَعْدُ وَ امَّا فِداءً حَتى‌ تَضَعَ الْحَرْبُ اوْ زارَها ذلِكَ وَ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لَانْتَصَرَ مِنْهُمْ وَ لكِنْ لِيَبْلُوَا بَعْضَكُمْ بِبَعْضٍ وَالَّذينَ قُتِلُوا فى‌ سَبيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ اعْمالَهُمْ»
هنگامى كه با كافران در ميدان جنگ رو به رو مى‌شويد گردنهايشان را بزنيد تا دشمن را سركوب نماييد. در اين هنگام اسيران را محكم ببنديد، سپس يا بر آنها منّت نهيد (و آزادشان كنيد) يا در برابر آزادى آنها، فديه بگيريد و اين وضع همچنان ادامه يابد تا جنگ بار سنگين خود را بر زمين نهد. اين است برنامه (خدا). اگر خدا مى‌خواست از آنها انتقام مى‌گرفت اما خدا مى‌خواهد بعضى از شما را با بعضى ديگر بيازمايد و كسانى كه در راه خدا كشته مى‌شوند خداوند هرگز اعمالشان را نابود نمى‌سازد.

اين آيه يكى از اصول جنگى را پى‌ريزى مى‌كند؛ اصلى كه نه تنها در جنگهاى گذشته بلكه در جنگهاى امروزى نيز ارزش حياتى دارد و آن عبارت است از:
استمرار عمليات جنگى و سركوبى دشمن تا زمان استحكام مواضع خودى و تا زمانى كه دشمن‌ كاملًا زمين‌گير شده شكست بخورد. اگر در مراحلى از عمليّات مى‌توانند تعدادى از دشمن را به اسارت گيرند، نبايد هدف اصلى را فراموش كرده و به اسير گرفتن بپردازند.

ادامه:فلسفه اين حكم قرآنى

1398/04/12
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

فلسفه اين حكم قرآنى

---

فلسفه اين حكم قرآنى را با توجه به موارد زير مى‌توان توضيح داد:

1_دستگيرى اسرا و انتقال آنها به جاى امن و دور از آتش جنگ، نياز به نيروى اضافى دارد و به ناچار گروهى بايد به اين مهّم بپردازند. در اين صورت انسجام نيرو شكسته مى‌شود و از قدرت تهاجمى رزمندگان كاسته مى‌گردد.
2_اسير گرفتن تعدادى از افراد دشمن، در مواردى ممكن است در نيروهاى رزمنده عجب و غرور ايجاد كند و خود را فاتح و پيروز تلقى كنند و اين خود، يكى از عوامل معنوى شكست محسوب مى‌شود.
3_اسيرگيرى بدون تثبيت موضع و تسلط كامل بر دشمن، ممكن است طمعى در دل برخى بيفكند و اهداف مالى را دنبال كنند و مقصد و مقصود اصلى را فراموش بنمايند و در استمرار حملات سستى ورزند.
4_چه بسا اسيرگيرى در شرايطى، خواستِ باطنى دشمن، يعنى توطئه باشد. به همين جهت در نقطه‌اى از جبهه عدهّ‌اى به عمد سستى ورزند تا به اسارت درآيند و از اين راه گروهى از رزمندگان را به خود مشغول سازند تا از ضربات پى در پى آنان بكاهند و در نقطه‌اى ديگر توان دفاعى خود را بيفزايند و ضربه‌هاى سختى بر نيروهاى اسلام وارد آورند.

ادامه:دو نکته مهم

1398/04/13
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

دو نکته مهم

---

1- اين حكم نه اختصاص به زمان پيامبر اسلام دارد و نه مشروط به حضور امام عليه السلام است. بلكه در هر عصرى رهبران دينى و فرماندهان اسلام موظفند اين اصل را در جنگها اعمال نمايند.

2- از آيه مورد بحث به ضميمه «آيه 67 انفال» بر مى‌آيد كه سرپيچى از اين حكم موجب توبيخ شديد است. 

---

نهرها و نوشيدنى‌هاى بهشت‌

---

«مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتى‌ وُعِدَ الْمُّتَقُونَ فيها انْهارٌ مِنْ ماءٍ غَيْرِ اسِنٍ وَ انْهارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَ انْهارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبينَ وَ انْهارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفىًّ وَ لَهُمْ فيها مِنْ كُلِّ الَّثمَراتِ وَ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ كَمَنْ هُوَ خالِدٌ فِى‌النَّارِ وَ سُقُوا ماءً حَميماً فَقَطَّعَ امْعاءَهُمْ»
وصف بهشتى كه به پرهيزكاران وعده داده شده (چنين است): در آن، نهرهايى از آب صاف، نهرهايى از شير كه طعم آن دگرگون نشده، نهرهايى از شراب كه مايه لذّت نوشندگان است و نهرهايى از عسل ناب، جارى است؛ و براى آنها در بهشت از تمام ميوه‌ها وجود دارد و آمرزشى است از جانب پروردگارشان. (آيا چنين كسانى) مانند كسانى هستند كه هميشه در آتش دوزخند و از آب جوشان، سيراب مى‌شوند، سپس اندرون آنها متلاشى مى‌گردد؟

ادامه دارد...

1398/04/15
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

نهرها و نوشیدنی های بهشت

---

شناخت و معرفى تطبيقى نعمتهاى بهشت و عذابهاى دوزخ از روشهاى خاصّ قرآن است و در اين آيه نوشيدنيهاى بهشتيان را در مقايسه و تطبيق با آشاميدنى‌هاى دوزخيان معرفّى و خصوصيّات هر يك را بيان كرده است كه به اختصار عبارت است از:
1_نهرهايى از آب كه زلال، گوارا و تغيير ناپذير در طعم و رنگ است.
(فيها انْهارٌ مِنْ ماءٍ غَيْرِ آسِنٍ)

2_نهرهايى از شير كه همواره تازه، مطبوع و به دور از فاسد شدن و تغيير در مزه مى‌باشد.
(وَ انْهارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ)
شيرهاى دنيا زود فاسد مى‌شوند و طعم خود را از دست مى‌دهند و به همين جهت وصف فاسد نشدن را براى شيرهاى بهشتى ذكر كرده است.

3_نهرهايى از شراب كه بسيار لذت بخش، شفاف، پاكيزه و دلچسب است.
(وَ انْهارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبينَ)

4_نهرهايى از عسل خالص و تصفيه شدن از موم و خاك و خاشاك كه مثل و مانندى در دنيا ندارد.
(وَ انْهارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفّىً)

ادامه:شراب بهشتی

1398/04/16
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

شراب بهشتی

---

در آيات ديگر قرآن مجيد از اوصاف نهرهاى آب، شير و عسل ذكرى به ميان نيامده و در موارد متعدد تنها به روان بودن نهرهاى فراوان در بهشت اشاره شده است.
ولى در مورد شراب بهشتى در چندين آيه، سخن گفته و در توصيف آن فرموده است:
«يُطافُ عَلَيْهِمْ بِكَاْسٍ مِنْ مَعينٍ بَيْضاءَ لَذَّةٍ لِلّشارِبينَ لا فيها غَوْلٌ وَ لا هُمْ عَنْها يُنْزَفُونَ.»
شرابى سفيد و درخشنده و لذت‌بخش براى نوشندگان؛ شرابى كه نه در آن مايه تباهى عقل است و نه از آن مست مى‌شوند.

و در آيه ديگرى نيز آمده است:
«يَتَنازَعُونَ فيها كَأْساً لا لَغْوٌ فيها وَ لا تَأْثيمٌ.»
آنها در بهشت جامهاى پر از شراب طهور را كه نه بيهوده‌گويى در آن است و نه گناه، از يكديگر مى‌گيرند.

در سوره دهر نيز از آن به عنوان «شراب طهور» (شراب پاك كننده) ياد كرده است.
امام صادق عليه السلام نيز در توصيف آن فرموده:
«اين شراب آنان را از غير خدا پاك مى‌كند.» 

ادامه دارد...

1398/04/17
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

شراب بهشتی

---

قرآن در توصيف طعم شراب‌هاى بهشتى، قسمى از آن را شرابى ممزوج به كافور يعنى شرابى خنك و معّطر معرفى نموده كه بندگان خدا نهرهاى آن را هر جا كه بخواهند جارى مى‌سازند; و قسمى را شرابى مخلوط با زنجبيل كه عطرآگين است، توصيف نموده و نام اين نهر را سلسبيل نهاده است. ناگفته نماند در يك مورد نيز به شرابى اشاره نموده كه آن را مخصوص بندگان مقرب خدا مى‌داند و مى‌فرمايد:
«يُسْقَوْنَ مِنْ رَحيقٍ مَخْتُومٍ خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فى‌ ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنيمٍ عَيْنَاً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ.»
آنها از شراب (طهور) زلال دست نخورده و سربسته‌اى سيراب مى‌شوند. مُهرى كه بر آن نهاده شده از مشك است؛ و در اين نعمتهاى بهشتى راغبان بايد بر يكديگر پيشى گيرند. اين شراب (طهور) آميخته با «تسنيم» است، همان چشمه‌اى كه مقرّبان از آن مى‌نوشند.

ادامه:بهشت و افق فکری

1398/04/18
https://t.me/shahrenuraniquran