چهره درخشان امام حسين عليه السلام

[گل مريم]

چهره هاى درخشان چهارده معصوم عليهم السلام
مؤلف : سيد عبدالله حسينى دشتى

خلاصه اى از زندگانى امام حسين عليه السلام

سومين امام معصوم در سوم شعبان سال چهارم هجرى در شهر مدينه ديده به جهان گشود.
او دومين ثمره پيوند مبارك حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام و حضرت فاطمه عليهاالسلام بود. امام حسين عليه السلام در دوران عمر خود به شجاعت و آزادگى و ايستادگى در برابر ظلم و ستم شهرت داشت .

امام حسين عليه السلام شش سال از دوران كودكى خود را در زمان جد بزرگوار خود سپرى كرد و پس از رحلت آن حضرت ، سى سال در كنار پدرش اميرمؤمنان على عليه السلام زندگى كرد و در حوادث مهم دوران خلافت ايشان به صورت فعال شركت داشت .

پس از شهادت اميرمؤمنان عليه السلام در سال 40 هجرى ، به مدت ده سال در كنار برادر بزرگ خود امام حسن عليه السلام حضور داشت و پس از شهادت امام حسن عليه السلام در سال 50 هجرى به مده ده سال ، در اوج قدرت معاويه ملعون بارها با وى پنجه درافكند و پس از مرگ وى نيز در برابر حكومت پسرش ‍ يزيد قيام كرد و در دهم محرم سال 61 هجرى در سرزمين كربلا به شهادت رسيد.(جنات الخلود.)

[گل مريم]

چگونگى ولادت

زنانى كه حضرت فاطمه زهرا عليه السلام را در زايمان امام حسين عليه السلام يارى كردند، چهار نفر بودند: اسماء بنت عميس ، صفيه دختر عبدالمطلب كه عمه حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم بود، ام الفضل همسر عباس و ام ايمن كنيز رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلم .^{(بحارالانوار، ج 43، ص 238 و 242 و 243 و 255.)}

با به دنيا آمدن امام حسين عليه السلام ، فورى مژده ولادت را به رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلم دادند. آن حضرت هم بى درنگ به خانه اميرالمؤمنين عليه السلام و زهراى مرضيه عليهاالسلام آمد و از اسماء خواست تا كودكش را بياورد، اسماء جامه اى سفيد به كودك پوشانيد و او را به دست حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم داد:

و اءخذه و اءذَّن فى اُذنه اليسرى و جاء جبرئيل عليه السلام فاءمره اءن يسمّيه حسينا كما جاء فى الحسن ؛^{( احقاق الحق ، ج 11، ص 260.)}

حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم او را در آغوش گرفت ، در گوش ‍ راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت ، آنگاه جبرئيل فرود آمد و گفت : "اين نوزاد را حسين نام گذار!" همان طور كه در وقت ولادت حضرت امام حسن عليه السلام به زمين آمده بود.^{( بحارالانوار، ج 43، ص 241.)}


در روايت ديگر آمده كه در هفتمين روز ولادت حضرت امام حسين عليه السلام جبرئيل بر رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم فرود آمد و گفت :

انّ الله عزوجل ذكره يُقرئُك السلام و يقول لك ان عليا منك بمنزلة هارون من موسى فسمَّه باسم ابن هارون قال : ما كان اسمه ؟ قال : شبير، قال : لسانى عربىّ، قال : سمِّه الحسين فسمّاه الحسين ؛^{( معانى الاخبار، ص 57.)}

خداوند بر تو سلام مى رساند و مى فرمايد: همانا اءميرالمؤ منين عليه السلام براى تو همانند هارون است براى موسى بن عمران ، بنابراين نام فرزندت را هم نام فرزند هارون قرار بده !
رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: نام فرزندش چه بود؟
جبرئيل گفت : شبير.
پيامبر فرمود: زبان من عربى است .
عرض كرد: "شبير به عربى حسين خوانده مى شود"

و اين گونه پيامبر نام او را حسين گذارد.

[گل مريم]

حضرت اءميرالمؤ منين عليه السلام مى فرمايد: حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم گوسفندى را به عنوان عقيقه براى امام حسين عليه السلام كشت و سپس فرمود:
يا فاطمة احلقى راءسه و تصدَّقى بزنة شعره ؛^{( احقاق الحق ، ج 11، ص 261.)}
"فاطمه جان سر او را بتراش و هموزن موى سرش صدقه بده "

ما هم موى سرش را وزن كرديم ، به مقدار يك درهم شد.

مرحوم صدوق درباره چگونگى ولادت امام حسين عليه السلام در كتاب شريف "امالى " خواب شگفت انگيزى را از ام ايمن نقل ميكند.

وى پس از بيان سلسله سند مى گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: همسايگان ام ايمن شتابان نزد رسول صلّى الله عليه و آله و سلم آمدند و گفتند: اى پيامبر! ام ايمن شب گذشته از گريه نخوابيده و پى در پى گريسته تا صبح شده .
پيامبر صلّى الله عليه و آله و سلم بى درنگ به دنبال ام ايمن فرستاد و او را خواست و فرمود: اى ام ايمن ! خدا چشم تو را نگرياند، چه چيز تو را به گريه انداخته است ؟
عرض كرد: اى رسول خدا رؤياى بزرگ و عجيب ديده ام كه سراسر اين شب را گريستم .
پيامبر فرمود: خواب خود را تعريف كن كه خدا و رسول به آن داناترند.
ام ايمن گفت : بر من دشوار است كه صحبت كنم .
پيامبر فرمود: خواب چنين نيست كه ديده مى شود.
پس ام ايمن به شرح خواب خود پرداخت و گفت : در خواب ديدم كه گويى پاره اى از اعضاء شما در خانه من افتاده است .
رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: چشمت راحت به خواب برود اى ام ايمن ! فاطمه فرزندى پسر مى زايد، تو او را بزرگ كرده و سرپرستى مى نمايى ؛ پس بدين معنى پاره اى از وجود من در خانه تو خواهد بود.

[گل مريم]

ام ايمن مى گويد: در روز هفتم ولادت امام حسين عليه السلام ، پيامبر صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: سر او را تراشيدند و به وزن آن نقره صدقه داد و براى او عقيقه كرد و سپس من تا قنداقه او را در آغوش رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلم قرار دادم ، فرمود:
مرحبا بالحامل و المحمول يا امّايمن هذا تاءويل رؤياك ؛^{( امالى صدوق ، ص 117.)}
درود بر حمل كننده و حمل شده ، اى ام ايمن تعبير خواب تو همين بود.

صفيه دختر عبدالمطلب و عمه حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم ، بزرگ ترين قابله حضرت زهرا عليهاالسلام مى گويد:

همين كه حضرت امام حسين عليه السلام از شكم مادر به زمين آمد، پيامبر مرا كه قابله و عهده دار كار او بودم صدا زد و فرمود: اى عمه ! بشتاب پسرم را نزد من بياور!

من گفتم : اى رسول خدا! هنوز او را پاكيزه نكرده ايم .^{( امالى صدوق ، ص 75.)}

رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: اى عمه ! آيا تو او را پاكيزه مى كنى ؟! خداوند تبارك و تعالى او را تميز و پاكيزه كرده است .

و هم او مى گويد:
پيامبر صلّى الله عليه و آله و سلم در روزهاى نخستين ولادت امام حسين عليه السلام بين چشمان او را بوسه زد و گريه كرد و فرمود:

لعن الله قوما قاتلوك هم قاتلوك يا بُنىّ؛
"پسر عزيزم ! خدا لعنت كند مردمى را كه تو را كشتند"

و اين را سه مرتبه تكرار فرمود.
من گفتم : پدر و مادرم فداى تو! آن مردم چه كسانى هستند؟
فرمود: بقية الفئة الباغية من بنى امية لعنهم الله ؛^{( امالى صدوق ، ص 117.)}
بازماندگان گروه ستمگر از دودمان بنى اميه كه لعنت خدا بر آنها بود.

كلينى از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است : امام حسين عليه السلام پس از ولادت نه از حضرت فاطمه عليهاالسلام و نه از هيچ زن ديگر شير نخورد.

او را به خدمت حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم آوردند. حضرت انگشت ابهام خود را در دهان او مى گذاشت ، و او از انگشت ابهام آن حضرت آن قدر مى مكيد كه براى دو يا سه روز او كافى بود.

پس گوشت و خون آن حضرت از گوشت و خون حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم روييد و هيچ فرزندى شش ماه متولد نشد كه زنده بماند به غير از عيسى بن مريم و امام حسين عليه السلام .^{(كافى ، ج 1، ص 465.)}

[گل مريم]

سخنانى در فضايل امام حسين عليه السلام

1 - دوستى پيامبر صلّى الله عليه و آله و سلم نسبت به امام حسين عليه السلام

راوى مى گويد:

رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم را ديدم كه امام حسين عليه السلام را در بغل گرفته و مى فرمود:

خدايا من او را دوست دارم تو هم او را دوست بدار.^{(مستدرك الصحيحين ، ج 3، ص 177.)}

[گل مريم]

2 - يزيد بن ابى زياد

پيامبر صلّى الله عليه و آله و سلم از منزل عايشه خارج شد و در حالى كه از كنار منزل حضرت فاطمه عليهاالسلام عبور مى كرد شنيد كه امام حسين عليه السلام گريه مى كند.

پس خطاب به دخترش فرمود:
آيا نمى دانى گريه حسين مرا اذيت مى كند.^{(مجمع الزوائد، هيثمى ، ج 9، ص 201.)}

[گل مريم]

3 - يعلى بن مرة

رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود:

حسين از من است و من از حسينم ، خداوند دوست دارد كسى را كه حسين را دوست بدارد و او سبطى است از اسباط انبياء.^{(صحيح ترمذى ، ج 2، ص 307.)}

[گل مريم]

4 - فخر رازى

فخر رازى در تفسير خود در ذيل آيه و علَّم آدم الاءسماء كلها گفت :

مردى عرب خدمت امام حسين عليه السلام آمد و حاجت خود را به آن حضرت عرض كرده و چنين گفت : از جدت شنيدم كه مى فرمود: حاجت خود را پيش چهار كس ببريد: يا عرب شريف ، يا مولاى كريم ، يا حامل قرآن و يا صاحب سيماى درخشان ؛
اما عرب كه با جد تو شرافت يافته و كرامت و بزرگوارى عادت و سيره شماست . قرآن نيز در خانه هاى شما نازل شده و درباره سيماى درخشان هم ، من از رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم شنيدم كه مى فرمود: اگر مى خواهيد به من نگاه كنيد امام حسن و امام حسين عليهماالسلام را بنگريد.

امام حسين عليه السلام فرمود: حاجت تو چيست ؟

اعرابى آن را روى زمين نوشت امام حسين عليه السلام فرمود: از پدرم اءميرالمؤ منين على عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: ارزش هر مرد به اندازه دانش او است .

و نيز از جدم شنيدم كه مى فرمود: احسان و بخشش به اندازه شناخت اشخاص است ؛ پس از تو سه مساءله مى پرسم ، اگر به يكى از آنها جواب دادى يك سوم مالى كه پيش ماست
و اگر به دو سؤال جواب گفتى دو سوم آن را و اگر به هر سه سؤال جواب دادى ، همه آن را به تو خواهم بخشيد، كه هم اينك كيسه اى سربسته از عراق براى من رسيده است .

اعرابى گفت : سؤال كنيد، به حول و قوه الهى جواب خواهم داد.

امام حسين عليه السلام پرسيد: كدام يك از اعمال افضل است ؟
اعرابى عرض كرد: ايمان به خدا.

پرسيد: چه چيز موجب رهايى از مهالك است ؟
پاسخ داد: اعتماد كردن به خدا.

پرسيد: زينت مرد در چيست ؟
گفت : علمى كه تواءم با حلم باشد.

فرمود: اگر آن نباشد؟
گفت : مالى كه تواءم با سخاوت باشد.

فرمود: اگر آن هم نباشد؟
گفت : در آن صورت صاعقه اى از آسمان بر سرش فرود آيد و او را بسوزاند.

امام حسين عليه السلام لبخند زد و كيسه را كه هزار دينار در آن بود به مرد داد.^{(نزهة المجالس ، ج 2، ص 233.)}

به نقل ديگر امام هزار دينار ديگر به اعرابى داد و فرمود: اين را هم براى زندگى خود خرج كن .
اعرابى بى اختيار گفت : چه بزرگوارى كه بيش از طلب من دادى و ابياتى را مرتجلا در ثناى آن حضرت سرود.^{(مقتل الحسين ، ص 63؛ ملحقات احقاق الحق ، ج 11، ص 441.)}

[گل مريم]

5 - حسن بصرى

امام حسين عليه السلام مردى بزرگوار، زاهد، پرهيزكار، شايسته و خيرخواه و داراى اخلاق نيك بود. روزى همراه يارانش به باغش رفت و در آن باغ غلامى داشت به نام صافى ، چون نزديك باغ شد، غلام را ديد كه نشسته و مشغول خوردن نان است .

امام حسين عليه السلام او را ديد و پشت درخت خرمايى پنهان شد، غلام قرص نان را دو قسمت كرد، نصف آن را جلوى سگ انداخت و خود مشغول خوردن نصف ديگر شد.

امام حسين عليه السلام از كار غلام تعجب كرد. غلام وقتى نان را خورد گفت : سپاس خدايى را كه آفريننده عالم هاست ؛ خدايا مرا ببخش و آقاى مرا ببخش و او را به رحمت خود مبارك گردان ، چنان كه پدر و مادر او را مبارك فرموده اى . اى خداى بخشنده و بخشايشگر!

در اين هنگام امام حسين عليه السلام جلو آمد و گفت : اى صافى !
غلام با دستپاچگى از جا بلند شد و گفت : سرور من و اى سرور مؤ منان ببخشيد كه شما را نديدم .

امام حسين عليه السلام فرمود: مرا ببخش كه بدون اجازه وارد باغ تو شدم .
صافى گفت : از روى فضل و كرامت اين سخن را مى گوييد.

امام حسين عليه السلام فرمود: تو را ديدم كه نصف نان را براى سگ انداختى و نصف ديگر را خود خوردى ، معنى اين كار چيست ؟
غلام گفت : اين سگ هنگام خوردن نان مرا نگاه مى كرد و من از نگاه هاى او خجالت مى كشيدم چون اين سگى است كه باغت را از دست برد دزدان محافظت مى كند. پس من غلام تو و اين هم سگ تو است ، روزى تو را با هم مى خورديم .

امام حسين عليه السلام گريه كرد و فرمود: تو در راه خدا آزادى و دو هزار دينار هم با رضايت خاطر به تو بخشيدم .
غلام گفت : حالا كه مرا آزاد كردى من هم مى خواهم در باغ تو انجام وظيفه كنم .

امام حسين عليه السلام فرمود: مرد اگر حرفى زد بايد آن را با عمل نيز تصديق نمايد، گفتم بدون اجازه وارد باغت شدم ، اكنون قولم را با عملم تصديق مى كنم . باغ و هر چه در آن است از آن توست جز اين كه اكنون يارانم براى خوردن ميوه و خرما به اينجا آمده اند، آنها را ميهمان خود كن و به خاطر من آنها را گرامى بدار - خداوند شما را در روز قيامت گرامى بدارد - و اخلاق نيكو و ادب تو را زياد گرداند.

غلام گفت : حالا كه باغت را به من بخشيدى من نيز آن را وقف اصحاب و شيعيانت كردم .^{(مستدرك الوسائل ، ج 7، ص 192.)}

[گل مريم]

6 - انس

در خدمت امام حسين عليه السلام بودم ، كنيزى شاخه گلى به وى تقديم كرد. امام حسين عليه السلام گفت : تو در راه خدا آزادى .

شگفت زده گفتم : كنيزى شاخه گلى كه ارزش چندانى ندارد به شما پيشكش ‍ مى كند و شما او را آزاد مى كنيد؟

فرمود: آيا نشنيدى كه خداى متعال مى فرمايد:
و اذا حيّيتم بتحية باءحسن منها

بهتر از هديه او همان آزاديش بود.^{( الفصول المهمة ، ابن صباغ مالكى ، ص 159.)}