از توقيعات حضرت صاحب الامر که در خطاب به عثمان بن سعيد عمروي و فرزندش صادر شده است

[گل مريم]

بسم الله الرحمن الرحيم در ميان موجودات، انتخابگري چون انسان نمي شناسيم. و او به حکم انا هديناه السبيل اما شاکرا و اما کفورا مظهر القادر المختار جل و عز است. و اين اختيار، که پلکان اوج گيري اوست، حضيض ها نيز برايش به دنبال مي آورد و تردد در پلکانهاي اوج و حضيض لوازمي دارد که قبل از هر چيز وجود و بعث مذکران و منبهان است. خداوند رحمان به مقتضاي مهر عمومي، همواره يادآوراني را مبعوث فرموده که آنان - درود خدا بر ايشان - را پيامبران مي ناميم، ولي حفظ و نگهداري و دوام بخشي به اين تذکر و نشان دادن انسانهاي تذکر يافته، خط وصايت و ولايت و امامت را مي طلبد. پس آفريدگار حکيم تبارک و تعالي به حکم حکمت و مصلحت، جانشيناني نيز براي ايشان قرار داده است. اينان - هزاران درود و سلام برايشان - با کردار و گفتار خود، خط تذکر و تنبه را حفظ کرده و در چهره زندگي روزمره و گفتارهايشان، انسانهاي خفته را بيدار و خزانه هاي نهفته خردشان را برانگيخته اند. و ما که همه هستيمان از برکت و به يمن وجود آنان مي باشد، بايستي که به عنوان سپاس يکي از هزاران حقوقشان، خط کوشش ايشان را دنبال کنيم. در اين راستا، تذکراتي از کلمات نورشان - توقيعات امام عصر (عج) - در قالب سخنراني و توسل بود، در کنار مرقد مطهر منبع نور، هشتمين مشعل روشن تذکر حضرت ثامن الحجج - عليه السلام - که برادراني متذکر، آنها را از نوار پياده کرده، با کمي اصلاح - در عين محفوظ نگاه داشتن لحن گفتاري و خطابي در حد امکان - در اختيار گوشهاي شنوا - اذن واعيه - قرار مي دهند. پادششان با مولايشان امام زمان - عليه السلام. اميد که موجب يادآوري نويسنده و خواننده بشود و مورد رضايت و خشنودي آن مذکر پرده نشين و غايب از نظر قرار گيرد و خداوند رئوف آن را به عنوان گامي کوچک در مسير زمينه سازي براي ظهور آن سرور بپذيرد. نوزدهم محرم 1414 - تهران - 19/ 4/ 1372 سيد حسين حسيني [ صفحه 4]

[گل مريم]

مواظب باشيم بعد از اينکه به روشنايي رسيديم، کور نشويم. بعد از اينکه خوب بوديم بد نشويم. که ديگر چنين کسي را نمي توان برگرداند.

پناه مي بريم به خدا! نمي شود که آدم اعتماد کند و خودش را رها کند. هميشه بايد مراقب باشد. من رانندگيم خيلي خوب است. حالا توي جاده اتوبان، خيلي هم ماشينم خوب است، بهترين ماشينهاي مدل بالا... ولي وقتي پايم را بگذارم روي گاز، نه به آيينه نگاه کنم، نه آن طرف و اين طرف را بپايم، نه مواظب فرمان باشم، لحظه دوم توي دره هستم.

مراقبت دائمي لازم است. رانندگيت خيلي خوب است، ماشينت هم خيلي عالي است، ولي مراقبت دائمي لازم است که انسان سقوط نکند و پرت نشود.

ادامه عبارت توقيع چنين است: و من الضلاله بعد الهدي، و من موبقات الاعمال. يعني: پناه به خدا مي برم از اعمالي که آدم را هلاک مي کند. بعضي از اعمال خيلي کوچک است، ولي آدم را هلاک مي کند.

خيلي مثال دارد. آدم در محيط کارش با يک جواني رفيق مي شود. بعد مي گويد: آقا جان برويم روز جمعه به فلان جا براي گردش.... [ صفحه 23] خيلي کوچک است، ولي از اعمال موبقه است، اعمال هلاک کننده. چون خيلي دنباله دارد.

يک کسي خيلي سقوط کرده بود. من به او برخورد کردم و گفتم: چرا به اين اعتياد بسيار خطرناک دچار شدي؟ گفت: رفقايي داشتم. اينها آدمهاي خيلي خوبي بودند، مذهبي هم بودند، متدين هم بودند، اعتبار خفيف فلان چيز را داشتند. توي مجلس همين جوري بودم، يک جلسه، دو جلسه، سه جلسه، چهار جلسه، پنج جلسه... يک دفعه من را فرستادند که بروم مواد بخرم. با يک عده اي ديگر آشنا شدم. آنها را ول کردم رفتم دنبال اينها... کارم رسيد به اينجا.... حالا هم نمي دانم مرده، خودکشي کرده،... زنش را از دست داد، بچه اش را از دست داد... دينش را از دست داد... همه چيزش را از دست داد....

خيلي مواظب باشيد! خيلي! براي اينکه آدم اگر خداي نکرده بعد از هدايت گمراه شد، به موبقات اعمال دچار مي شود.

[گل مريم]

بعد مي فرمايد: و مرديات الفتن: و فتنه هايي که آدم را به پستي مي کشاند.

يعني: پناه مي برم به خدا از فتنه هايي که انسان را به پستي مي کشاند.

بعد حضرت مي فرمايد: فانه عز و جل يقول: الم، احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون: که خداي عز و جل مي فرمايد: آيا مردم فکر مي کنند که وقتي مي گويند مومن هستيم، [ صفحه 24] ديگر امتحان نمي شوند؟! [6] .

نبايد گفت: خدايا ما را امتحان نکن. چون امتحان قطعي است، از سنتهاي قطعي الهي است. فلن تجد لسنه الله تبديلا و لن تجد لسنه الله تحويلا. [7] .

آنچه بايد از خدا خواست اين است که: خدايا، ما را از امتحانات نجات بده خوب در بياييم.

گاهي پول امتحان است... گاهي منبر امتحان است... گاهي يک مقام پايين امتحان است... گاهي يک درس امتحان است... گاهي ازدواج امتحان است... گاهي يک تحصيل امتحان است... گاهي عوض کردن شهر امتحان است... گاهي خارج رفتن امتحان است... گاهي داخل آمدن امتحان است.... آدم بايد از خدا بخواهد که از امتحانات خوب در بيايد و گمراه نشود.

احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون. تا امتحان پيش نيامده، خوب، من خيلي پسر خوبي هستم، مرتب توي نماز جماعت شرکت مي کنم و اين چهارتا شويد هم توي صورتم هست، مي گذارم و ته ريش دارم و خيلي مرتب و خوب، و در دعاي ندبه هم شرکت مي کنم، در روضه هم شرکت مي کنم، محرم هم مشکي مي پوشم.... خوب، امتحان نشده اي. اما به مجرد اينکه ديپلم را گرفتم، در دانشگاه قبول شدم، در يک شهر ديگر غير از شهر [ صفحه 25] خودم - مثلا از مشهد آمدم تهران - از نظر ظاهري هاي لول هم قبول شدم، دانشکده پزشکي قبول شدم، در رشته پزشکي يک عده رفقايي پيدا کردم... آنجا اگر خودم را نگهداشتم، خيلي مشتي مي خواهد، مرد مي خواهد.

امتحان است ديگر... در دوره دانشگاهي هم خيلي خوب بودم. با افرادي رفيق بودم. در دوره رزيدنتي برخورد کردم به يک عده ديگر و به همين ترتيب در دوره تخصص.... بالاخره اين امتحان تمام شد و حالا رسيدم به پول. مي توانم مطب باز کنم، مي توانم تدريس کنم، در دانشگاه استاد باشم.... اينجا اگر توانستم امتحانم را خوب بدهم مهم است.

لذا در تمام لحظات انسان بايد خودش را به خدا بسپارد. به سن و اينها هم نيست. البته انسان در دوره جواني زودتر خراب مي شود، ولي در سنين بالا هم هست.

[گل مريم]

من کسي را به شما نشان مي دهم که هفتاد سال تبليغ اسلام را کرده، بعد از هفتاد سال يک مرتبه منکر امام زمان شد!

خيلي حرف است! همين جوري کم کم، کم کم.... خوب، عرايضم را جمع بکنم و يکي دو جمله توسل بکنم و شما را به خدا بسپارم.

گفتم که در اين سه شب مجلس ما به مناسبت شروع زندگي جديد تشکيل شده است. و اين خيلي طرح خوبي است که آدم براي شروع زندگي جديد در خانه جديد توسل کند به ائمه اطهار [ صفحه 26] - عليهم السلام - و با روضه شروع کند.

صاحب خانه به ما گفت که راجع به حضرت صحبت کنيم. صحبت راجع به حضرت يعني صحبت راجع به صد و لذا خيلي بحث دارد. ولي ما به مقداري از اين، به يک صدم از يک، مي توانيم قناعت کنيم و استفاده کنيم. گفتيم راجع به گفتارهاي حضرت صحبت کنيم.

به عنوان مقدمه گفتارها، عرض کرديم: انسان عاشق دلش مي خواهد به معشوقش قرب پيدا کند و معشوقش را بشناسد و رنگ معشوقش را بشناسد. و اين فطري بشر است که مي خواهد با معشوقش همرنگ و همگون بشود و دنبال او برود.

براي اين مساله بايد امامش را بشناسد. و شناختن دو قسم است: شناختن ذهني داريم و شناختن قلبي. شناختن ذهني، شناختن شناسنامه اي است. شناختن قلبي شناختني است که بهترين راه شناسايي خدا و امام عصر همان راه است. و اگر ما از اين راه امام زمان - عليه السلام - را بشناسيم، مردم ديگر هم در پيشاني ما امام عصر را سراغ خواهند داشت. فرقي هم نمي کند روحاني باشد عمامه داشته باشد، يا کاسب و تاجر باشد، يا مهندس باشد، يا دکتر باشد، يا شاگرد مدرسه اي باشد، يا دانشجو باشد... هر تيپي داشته باشد، کارگر باشد، کارمند باشد، هر تيپي باشد، در پيشاني او امام عصر معرفي خواهد شد.

به عنوان شناسايي گفتارها و کلمات ايشان، توقيع شماره 19 [ صفحه 27] بحار را که مرحوم مجلسي نقل کرده و حضرت براي عثمان بن سعيد و محمد بن عثمان صادر فرموده اند، مي خواهيم معنا کنيم و در پيرامون آن صحبت کنيم.

قسمت اولش را خوانديم و معنا کرديم. ديديم که حضرت حساس هستند روي اينکه کسي که به روشنايي رسيده، اکنون به کوري مي خواهد برسد و بعد از هدايت، خداي نکرده گمراه بشود. و تذکر فرمودند به آيه کريمه: الم، احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون. اين خلاصه عرايض امشب ماست.

[گل مريم]

ان شاء الله فردا شب و پس فردا شب بقيه جملات را توضيح مي دهيم.

السلام عليک يا ابا عبد الله و علي الارواح التي حلت بفنائک! يا اباعبدالله! ايام عزاي تو هم نزديک مي شود و ما با توبه و با آب توبه بايد دلها و چشمهاي خود را بشوييم که لياقت گريه کردن براي تو را پيدا کند و در ايام عاشورا بتوانيم از روي صفا و خلوص براي شما اشک بريزيم.

من فقط يک روايت از حضرت پيغمبر اکرم - صلي الله عليه و آله - مي خوانم. يک دو سه خط هم، برادر عزيزمان در پايان عرايض بنده توسل پيدا مي کنند...

در اين کتاب نفس المهموم مرحوم محدث قمي روايتي را نقل کرده از رسول خدا - صلي الله عليه و آله. روايت خيلي جالب است و راجع به حضرت سيدالشهداء - سلام الله عليه - است. در آن آمده که: [ صفحه 28] راي النبي - صلي الله عليه و آله - الحسين - عليه السلام - يلعب مع الصبيان في السکه.

سکه اين کوچه هاي تنگ را مي گفتند. پيغمبر داشتند عبور مي کردند، ديدند حضرت اباعبدالله الحسين با بچه ها در کوچه دارند بازي مي کنند.

فاستقبل النبي - صلي الله عليه و آله - امام القوم: پيغمبر اکرم با يک عده اي که داشتند حرکت مي کردند، آمدند جلو.

فبسط احدي يديه: يکي از دستهايشان را باز کردند.

فطفق الصبي يفر مره من ها هنا و مره من ها هنا. امام حسين کودک کوچکي بود. حضرت آمدند دستشان را باز کردند که بغلش کنند، ولي او از اين طرف فرار مي کرد، از آن طرف فرار مي کرد، پيغمبر هم دنبالش.

و رسول الله - صلي الله عليه و آله - يضاحکه. رسول خدا با او مضاحکه مي کردند، مي خنديدند، شوخي مي کردند که اين بچه بخندد.

ثم اخذه. بالاخره حضرت به اين کودک رسيد و امام حسين را گرفت.

فجعل احدي يديه تحت ذقنه: يک دستشان را گرفتند زير چانه حضرت سيدالشهدا

و الاخري علي فاس راسه: دست ديگرشان را گرفتند اين قسمت پشت سر که رو به پائين هست. دو دست را اين جوري گرفتند زير چانه و بالاي سر.

و اقنعه و قبله. هي صورت و هي لبها، هي چشمها و هي گونه هاي ابي عبدالله را بوسه مي زد، هي مي بوسيد.

و قال: انا من حسين و حسين مني: من از حسينم. و حسين از من [ صفحه 29] است.

احب الله من احب حسينا: خدا دوست دارد هر کسي را که حسين را دوست داشته باشد.

حسين سبط من الاسباط: [8] . حسين يکي از نوه هاي پيغمبر است.

عرض مي کنم: يا رسول الله! خيليها يادشان بود در صحراي کربلا... همين چانه اي که يک دست شما زير آن چانه بود، چنان با سنگهايي که از طرف لشکر ابن زياد آمد، اين چانه شکافت که خون مثل لوله آفتابه جاري شد.... [ صفحه 31]