تو عین فاتحه‏ ای، بلکه سر بسمله‏ ای

[فاطمه]

تو عین فاتحه‏ ای بلکه سر بسمله‏ ای




صبا از لطف چو عنقا برو بقله قاف که آشیانه قدس است، و شرفه اشراف‏
چو خضر در ظلمات غیوب زن قدمی که کوی عین حیاتست و منبع الطاف‏
بطوف کعبه روحانیان به بند احرام که مستجار نفوس است، و للعقول مطف‏
بطرف قبله اهل قبول کن، اقبال بگیر کام ز تقبیل خاک آن
بزن به قائمه عرش معدلت دستی بگو که‏ ای ز تو بر پا قواعد انصاف‏
به درد خویش چرا درد من دوا نکنی به محفلی که بنوشند، عارفان می‏صاف‏
به جام ما همه خون ریختند، جای مدام نصیب ما همه جور و جفا شد از اجلاف‏
منم گرفته بکف نقد جان، توئی نقاد منم اسیر صروف زمان، توئی صراف‏
شها بمصر حقیقت تو یوسف حسنی من و بضاعت مزجاء و این کلافه لاف‏
رخ مبین تو، آئینه تجلی ذات مه جبین تو نور معالی اوصاف‏
تو معنی قلمی، لوح عشق را رقمی تو فالق عدمی، آن وجود غیب شکاف‏
تو عین فاتحه‏ ای، بلکه سر بسمله‏ ایتو باء و نقطه بائی و ربط نونی و کاف‏

[فاطمه]

اساس ملک سعادت بذات تو منسوب وجود غیب و شهادت به حضرت تو مضاف‏
طفیل بود تو فیض وجود نامحدود جهانیان همه برخوان نعمتت اضیاف‏
برند فیض تو لاهوتیان بحد کمال خورند رزق تو ناسوتیان بقدر کفاف‏
علوم مصطفوی را لسان تو تبیان معارف علوی را بیان تو کشاف‏
لب شکر شکنت روح بخش گاه سخن حسام سرفکنت دل شکاف گاه، مصاف‏
محیط بحر مکارم ز شعبه هاشم مدار و فخر اکارم ز آل عبد مناف‏
ابومحمد امام دوم باستحقاق یگانه وارث جد و پدر باستخلاف‏
تورا قلمرو حلم ورضا بزیر قلم به لوح نفس تو نقش صیانت است و عفاف‏
سپهر مهر دو فرمانبرند، در شب و روز یکی غلام مرصع نشان، یکی زرباف‏
ز کهکشان سپهر و خط شعاعی مهر سپهر غاشیه کش، مهر خاوری، سیاف‏

[فاطمه]

غبار خاک درت نوربخش مردم چشم نسیم رهگذرت رشک مشک نافه ناف‏
در تو قبله حاجات و کعبه محتاج ملاذ عالمیان، در جوانب و اکناف‏
یکی بطی مراحل برای استظهار یکی به عرض مشاکل برای استکشاف‏
به سوی روی تو چشم امید، دشمن و دوست بگرد کوی تو اهل وفاق و اهل خلاف‏
بر آستان ملک پاسبانت از دل و جان ملوک را سر ذلت بدون استنکاف‏
نه نعت شأن رفیع تو کار هر منطیق نه وصف قدر منیع تو حد هر وصاف‏
شهود ذات نباشد نصیب هر عارف نه آفتاب حقیقت مجال هر خشاف
نه در شریعت عقلست بی ادب معذور نه در طریقت عشقست از مدیحه معاف



کمپانی.