« عند ربّهم یرزقون » یعنی چه ؟ !

[ملکوت]

شهیدان
كه در آسمان ها
كه در همین خیابان های گرفتار
همچون عابرانی نورانی
هر روز
از كنار ما می گذرند
و صدای خدا را نمی شنویم :
.« و لا تَحسبنّ الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتاً ... »

ما ، امّا
با عینك های دودی
و غفلت های عمودی
شب های جمعه
به قبرستان ها می رویم
و شهیدان
برای ما فاتحه می خوانند !
و ما
دوباره بر می گردیم
به حُجره و بازار
آرزوهایمان را می شماریم
و ریشخند دنیا !
و هرگز با منطق عینك های دودی
روشن نمی شویم كه :
« عند ربّهم یرزقون » یعنی چه ؟ !
و روزها و هنوزها می گذرد
و ما همچنان
دست هامان خالی است !

[ملکوت]

شناسنامه اش
چند سال از خودش بزرگتر بود
اما همچنان درخت ها صدایش می زدند
پارک ها
اسباب بازی ها
چرخ و فلک ها
نمی شنید
دلش هوای غزل کرده بود
هوای باران
احساس کرد :
سنگرها
تفنگ ها
ورفت...
حالا از شناسنامه اش
خیلی بزرگتر شده است !

[ملکوت]

می گفت: ستاره خفت ، بر می گردم
وقتی که سحر شکفت بر می گردم
سر تا سر خاک جبهه رو باید گشت
دنبال کسی که گفت : بر می گردم

تو سرخ و سپید می شوی می دانم
سیبی که رسید می شوی می دانم
انگار که بو برده ای از باغ بهشت
آخر ـ تو شهید می شوی ـ می دانم!

ناگاه نویدی آمد و او را برد
پرواز سپیدی آمد و او را برد
هر بار که رفت با شهیدی برگشت
این بار ـ شهیدی آمد و او را برد!

[ملکوت]

امروز برای شهدا وقت نداریم
ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم
با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است
ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم
چون فرد مهمی شده نفس دغل ما
اندازه ی یک قبله دعا وقت نداریم
در کوفه تن غیرت ما خانه نشین است
بهر سفر کرببلا وقت نداریم
تقویم گرفتاری ما پر شده از زر
ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم
هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم
خوب است ولی حیف که ما وقت نداریم

[ملکوت]

گفتم که : چرا دشمنت افکند به مرگ؟
گفتا که : چو دوست بود خرسند به مرگ
گفتم که : وصیّتی نداری؟ خندید
یعنی که همین بس است: لبخند به مرگ

[ملکوت]

چه می دانیم شهادت چیست مردم
شهید و همنشینش کیست مردم
تمام عمر گشتیم حاصلش بود
شهادت اتفاقی نیست مردم...

[ملکوت]

جــا مانـده ای یـا جـا مانـده ام ؟
دیــگر چــه فرقــی می کنـد کجــا ،
راستــی !
رفیـق نیــمه راه آنــست کــه می مانـد ،
یــا آنـکه مــی رود ؟