بحر در کوزه!

**صبور** · 2013_10_08, 02:01 PM

ذیقعده سال336 هجری ـ «بغداد»

هیچ کس نمی‌دانست چه اتّفاقی در حال وقوع است...
فرزانه‌ای به دنیا آمد ، نامش را محمّد نهادند؛ هم‌ نام پدرش.
شیعه‌ای پارسا، معلّم، ساکن‌در نزدیکی‌های بغداد که همه دلخوشی‌اش علم‌آموزی فرزند بود.
فراست و تیز‌هوشی محمّد را که می‌دید ، لبخندی از شوق بر لبانش می‌نشست.
و محمّد از همان کودکی، برازنده بزرگی گردید..
و تعجّبی هم نیست...
می‌گویند:او با پنج واسطه نسبش به سعید بن جبیر می‌رسد که از شاگردان و پیروان امام چهارم بوده و با دریافت معارف از محضر امام سجّاد(ع)، دانشمندی بزرگ گردید و نخستین کسی است که در علم تفسیر، کتاب نوشته است.

**صبور** · 2013_10_08, 02:14 PM

آخرین توقیع ـ نگاشته بر سنگ قبر

از ناحیه مقدّسه، سوگ سروده‌ای برقبر شیخ مفید نقش بسته است:
لا صوت الناعی بفقدک انّه
یوم علی آل الرّسول عظیم‏
ان کنت قد غیبت فی جدث الثری‏
فالعدل و التوحید فیک مقیم‏
و القائم المهدیّ یفرح کلما
تلیت علیک من الدّروس علوم‏؛
صدای آنکه خبر مرگ تو را اطّلاع داد، به گوش نرسد که رحلت تو روزی است که بر آل رسول مصیبت بزرگی است.
اگرچه در زیر خاک پنهان شده‌ای، حقیقت عدل و توحید در تو همواره برپاست.
قائم مهدی (عج) خوشحال می‌شد هرگاه تو از انواع علوم تدریس می‌‌كردی.
حرف آخر ـ مفید همواره مفید است
و شاید اگر همه مفید بودیم، خورشید، زیاد هم پشت ابر نمی‌ماند!