عمل به علوم
اگر دانشمندانِ دینی به علم خود عمل نکنند، سبب بی رغبتی مردم به دانش دین، بلکه سبب بدبینی به اصل دین می شود. در برخی روایات آمده است که اگر دانشمندان، علم را آن گونه که هست، حمل کنند و حق آن را ادا سازند، خداوند آنان را دوست خواهد داشت و محبوب فرشتگان نیز خواهند بود، ولی اگر برای دنیا بار علم را به دوش کشیدند و خشنودی خداوند را منظور نداشتند، مبغوض درگاه خداوند خواهند بود.
امیرمؤمنان علیه السلام می فرماید: اگر می بینید گروهی حاضر نیستند در زمره دانشمندان علوم دینی درآیند و دانش دین را نمی آموزند، برای آن است که عالمان دین به علم خود عمل نمی کنند: «إنّما زهّد النّاس فی طلب العلم لما یرون من قلّة انتفاع من علم بلا عمل» [ارشاد القلوب، ج1، ص48]؛ «ربّ عالمٍ قد قتله جهلُه و علمه معه لا ینفعه» [نهج البلاغه، حکمت 107.] این گروه از دانشمندان در حقیقت جاهل اند و دانش آنان سودی نمی بخشد، چنان که در دعا نیز می خوانیم: خدایا به تو پناه می برم از دانشی که سود نبخشد: «اللّهمّ إنّی أعوذ بک... من علمٍ لا ینفع» [مصباح المتهجّد، ص66؛ مفاتیح الجنان، تعقیب نماز عصر.]
استاد علاّمه طباطبایی به شایستگی، علم دینی را حمل می کرد و محبّ خدا و اولیای الهی بود، لذا هم محبوب خدا و هم محبوب فرشتگان بود. در زیارت امین الله آمده است: «... مُحبّةً لصفوة أولیائک، محبوبةً فی أرضک و سمائک.» [مصباح المتهجّد، ص286]
آثار فیض الهی از بیان و بنان ایشان جاری بود و دانش او سبب فخرفروشی نشد، چرا که از آفتهای بزرگ علم، حبّ ریاست است و این مرد بزرگ، شدیداً از آن گریزان بود. او نمی خواست علم و دیگر حسناتی که خداوند به او افاضه کرده بود، به سیئه تبدیل شود و ریسمان متین الهی که می تواند سبب رُقّی و صعود باشد، عامل هبوط و سقوط گردد.