• دعا کردن:
یکی از درس های مهم تربیتی این سوره دعا کردن است ؛ دعا سخن گفتن با خدا و پیوند دادن خود با قدرت لا یزال الهی است. برخی انسان ها تنها در گرفتاری های سخت بعد از قطع اسباب دنیوی سراغ دعا میروند اما انسان مومن همواره خدا را میخواند، یوسف از مومنان و صالحانی است که در همه حال با خدایشان نجوا میکند چه در مصیبت ها و چه در خوشی ها و سرور، چه در ضعف یا قدرت باشد و این دعای یوسف در مقام عزیزی و وزارت مصر است که میفرماید:
« ربِّ قَد آتَیتَنی من المُلک و عَلَّمتنی من تاویلِ الاحادیث فاطِرِ السَّماوات و الارض انت ولیّ فی الدّنیا و الاخره توفّنی مسلماً و الحِقنی بالصّالحین ؛ پروردگارا (بهره ی بسیار) از فرمان روایی به من دادهای و به من تاویل خواب ها آموختی ! ای پدید آورنده ی آسمان ها و زمین ! تو ولی من در دنیا و آخرت هستی ! مرا مسلمان بمیران و به صالحان و شایستگان ملحق کن.» (همان 100)
فراز پایانی دعا گویای این سخن است که حضرت یوسف (ع) بعد از آنکه به همه امکانات دنیایی دست یافت نگران آخرت خویش است و میفرماید: « توفنی مسلماَ خدا مرا در حالی بمیران که تسلیمت باشم و قدرت مرا از تو غافل نکند. » با این آیه داستان یوسف و پندهای مهمی که از این قصه میگیریم تمام میشود.