حکایت هایی آموزنده از سیره‌ عملی امام حسین(ع)

[یا علی ابن الحسین]

پی نوشت:
[1] . تفسیر عیاشی، ج2، ص257.
[2] . بحار، ج44، ص189.
[3] . بحار، ج44، ص190.
[4] . احقاق الحق، ج11، ص431.
[5] . احقاق الحق، ج11، ص430.
[6] . احقاق الحق، ج11، ص431.
[7] . احقاق الحق، ج11، ص436.
[8] . احقاق الحق، ج11، ص411.
[9] . مقتل خوارزمی، ج1، ص153.
[10] . احقاق الحق، ج11، ص446.
[11] . بحار، ج44، ص190.
[12] . بحار، ج44، ص191.
[13] . منتهی الآمال، ص350.

منبع: سیره عملی اهل بیت(ع)،سیدکاظم ارفع - ج5، ص14

[یا علی ابن الحسین]

امام حسین ـ علیه السّلام ـ با مساکین و مستمندان می‌نشست و می‌گفت: خداوند اهل کبر و مستکبرین را دوست نمی‌دارد، یک روز بر چند کودک گذر کرد که مشغول خوردن یک قطعه نان بودند، بچه‌ها از امام ـ علیه السّلام ـ خواستند که با آنها هم غذا شود، امام ـ علیه السّلام ـ در کمال لطف و مهربانی دعوت اطفال را پذیرفت و با آنها هم غذا شد. آنگاه بچه‌ها را با خود به خانه برد و آنها را از غذا سیر کرد و بر آنها لباس پوشانید و سپس فرمود:
«إنَّهم أسْخی مِنِّی لِأنَّهُم بَذَلُوا جَمیعُ ما قَدَرُوا عَلَیْهِ وَ أنَا بَذَلْتُ بَعْضُ ما أقْدِرُ عَلَیْهِ»[5]
این کودکان از من سخاوتمندترند زیرا که آنها هر چه داشتند بذل کردند ولی من بخشی از مال خویش را بذل نمودم.

[یا علی ابن الحسین]

حرّ بن یزید ریاحی علیه الرّحمه با هزار نیروی نظامی خود به سپاه حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ نزدیک شدند و در شدت گرما در برابر امام حسین ـ علیه السّلام ـ و یارانش صف کشیدند تا مانع ادامه‌ی راه آن حضرت و اصحابش شوند. امام ـ علیه السّلام ـ هم با سپاه خود شمشیرها را آماده کردند و در مقابل آنها ایستادند. در این هنگام حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ ملاحظه فرمود که سپاه دشمن از تشنگی سخت در عذاب است، فوراً به جوانان خود امر کرد:
«إسْقُوا الْقَوْمَ وَ‌أوْرِهِمْ مِنَ الْماءِ وَ رَشِفُوا الخَیْلَ تَرْشِیفاً»
اینها را با اسب‌هایشان آب دهید تا حدّی که سیراب شوند، آنها به امر امام ظروف و طشت‌ها را پر از آب کردند و سپاه حرّ و اسب‌هایشان را آب دادند.
علی بن طعمان محاربی می‌گوید: من آخرین نفر از سپاه حرّ بودم که به آنجا رسیدم، تشنگی بر من و مرکب من بسیار غلبه کرده بود چون حضرت سید الشهداء ـ علیه السّلام ـ حال عطش من و مرکب مرا ملاحظه فرمود: به من أمر کرد تا شتر خود را بخوابانم، شتر را آب دادم و شخص حسین ـ علیه السّلام ـ با دست مبارک مشک آب را به دهان من گذاشت و سیرابم کرد!! [7]

[یا علی ابن الحسین]

امام حسن مجتبی ـ علیه السّلام ـ عزم سفر نمود و در بین راه به خاطر تاریکی شب راه را گم کرد. به چوپانی برخورد نمود و میهمان او شد او هم از امام حسن ـ علیه السّلام ـ پذیرایی خوبی کرد تا صبح شد. در هنگام صبح چوپان راه را به امام نشان داد. امام حسن ـ علیه السّلام ـ فرمود: به مدینه بیا تا جبران محبت‌های ترا بنمایم. جوان چوپان که غلام دیگری بود با گوسفندان و مولای خود به مدینه آمد، موقعی به شهر رسید که امام حسن ـ علیه السّلام ـ بیرون شهر مشغول کار بود: چوپان به خدمت امام حسین ـ علیه السّلام ـ شرفیاب شد به خیال آنکه این آقا همان مهمان آن شب است عرض کرد من همان کسی هستم که شب کذایی مهمان من بودی به من وعده دادی که به مدینه آیم تا تلافی کنی. امام حسین ـ علیه السّلام ـ متوجه اشتباه او شد ولی اصلاً بازگو نکرد، پرسید غلام که هستی؟ عرض کرد فلان شخص، فرمود: چند گوسفند داری؟ عرض کرد: سیصد رأس امام ـ علیه السّلام ـ فرستاد به دنبال مولای او تا وی را تشویق به فروش گوسفندان و غلام کنند. او هم پذیرفت، آنگاه امام حسین ـ علیه السّلام ـ غلام را آزاد کرد و بعد گوسفندان را به او بخشید و فرمود: این به تلافی محبّتی که آن شب به برادرم امام حسن ـ علیه السّلام ـ نمودی.[9]