نوشته اصلی توسط
فاطمه
سلام مهمان گرامی
چرا وقتی احتیاج شدیدی به کمک خدا دارم مدام یاد خدا میکنم ولی وقتی مشکلم حل میشه دیگه یادم میره که با خدا صحبت کنم.
قرآن در آیه ای می فرماید:
وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى ضُرٍّ مَسَّهُ كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفينَ ما كانُوا يَعْمَلُون(یونس آیه 12)
هنگامى كه به انسان زيان (و ناراحتى) رسد، ما را (در هر حال در حالى كه به پهلو خوابيده، يا نشسته، يا ايستاده است، مىخواند امّا هنگامى كه ناراحتى را از او برطرف ساختيم، چنان مىرود كه گويى هرگز ما را براى حل مشكلى كه به او رسيده بود، نخوانده است اين گونه براى اسرافكاران، اعمالشان زينت داده شده است (كه زشتى اين عمل را درك نمىكنند)
کم بودن معرفت به خدا و ضعف ایمان باعث می شود که انسان در حال آسایش دل به مناجات با خدا نبندد,اگر انسان خدا را بشناسد به معنای واقعی,در تمام حالات خدا را می خواند و از مناجات با او لذت می برد
اگر انسان به دانسته های خود عمل کند,ایمان و معرفتش زیاد می شود,می داند که غیبت و دروغ و......حرام است پس ترک می کند,می داند چه عواملی باعث رضایت پرودگار است پس انجام می دهد
مهم این است که شخص اخلاص داشته باشد آن وقت در همه حال به فکر خداست
رسول خدا - صلي الله عليه و آله - فرمود: هيچ بنده اي چهل بامداد براي خدا اخلاص نورزيد مگر آن كه چشمه هاي حكمت از دلش به زبانش جاري شد.«عيون اخبار الرضا - عليه السّلام -، ج 2، ص 69»
امام علي - عليه السّلام - فرمود: عبادت خالص آن است كه آدمي جز به پروردگار خويش اميد نبندد و جز از گناه خويش نترسد.«غررالحكم، ح 2128»