امام حسین ـ علیه السّلام ـ با مساکین و مستمندان می‌نشست و می‌گفت: خداوند اهل کبر و مستکبرین را دوست نمی‌دارد، یک روز بر چند کودک گذر کرد که مشغول خوردن یک قطعه نان بودند، بچه‌ها از امام ـ علیه السّلام ـ خواستند که با آنها هم غذا شود، امام ـ علیه السّلام ـ در کمال لطف و مهربانی دعوت اطفال را پذیرفت و با آنها هم غذا شد. آنگاه بچه‌ها را با خود به خانه برد و آنها را از غذا سیر کرد و بر آنها لباس پوشانید و سپس فرمود:
«إنَّهم أسْخی مِنِّی لِأنَّهُم بَذَلُوا جَمیعُ ما قَدَرُوا عَلَیْهِ وَ أنَا بَذَلْتُ بَعْضُ ما أقْدِرُ عَلَیْهِ»[5]
این کودکان از من سخاوتمندترند زیرا که آنها هر چه داشتند بذل کردند ولی من بخشی از مال خویش را بذل نمودم.