بسم رب المهدی عج
سيادت، آقايي و کرامت آنان هر انسان آگاهي را شرمنده مينمايد؛
.
آنان برگزيدگان آفرينش هستند که در خوان کرم و احسانشان هزاران حاتم متنعّماند؛
آنان حجّتهاي خدا بر خلق او و راهنمايان مردم به سوي سعادت و کمالاند که همچون ستارگاني درخشان در هر عصر و زماني درخشيدند و انسانهاي آگاه به اندازه شناخت و معرفتشان پروانهوار به دور وجود آنها چرخيده و کسب فيض نمودند.
آخرين آنها يعني حضرت مهدي عليه السلام که جانشين خدا در اين روزگار است و امام زمان ماست.
.
راستي ما انسانها براي اين امام غايب که حق حيات و هستي بر ما دارد، چه کار کرده ايم؟
.
آيا توانستهايم، حقي از حقوق آن وجود شريف را ادا کنيم؟
.
آيا واقعاً در برابر اين نعمت عظمي و حجّت خدا، چگونه خدا را شکرگزاري نموده ايم؟
.
وجود نازنيني که رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در واپسين لحظات زندگي خود او را به عنوان نزديکترين کسان خويش معرّفي نمود، و خداي مهربان تنها محبّت او و ساير معصومين عليهم السلام را اجر و مزد رسالت پيامبرش قرار داد؟!
.
آري! بايد اعتراف نمود که در طول تاريخ، بشريّت حقّ آنها را ادا نکرده و همينک نيز انسان معاصر از اداي حقّ آن بزرگوار سرباز ميزند؛
.
و بدينسان آن وجودي که جهان هستي بايد در ظاهر و باطن به فرمان او اداره شود، از حکومت او محروم است و شياطين و اهريمنان بر آنان حکمراني مينمايند و اين در اثر کوتاهي نابخشودني است که از بشريّت سر زده است.
.
دانشمندي وارسته در اين زمينه گويد:
.
چون ما نميتوانيم حقوق آن حضرت را ادا نماييم، و شکر وجود و فيوضاتش را آن طور که شايسته است بجاي آوريم، بر ما واجب است آن مقدار از اداي حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهيم. .
.
آنگاه آن دانشمند فرزانه سخن زيباي خود را چنين ادامه ميدهد:
.
بهترين اُمور در زمان غيبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا کردن براي تعجيل فرج او، و اهتمام به آنچه مايه خشنودي آن جناب و مقرّب شدن در آستان اوست، ميباشد. [1] .
آري! اين حقيقتي است که بايد به آن اعتراف نمود و از اين همه کوتاهي بر پيشگاه آن سليمان عصر، امام زمان عليه السلام جبين عذر به خاک ساييد و عفو و بخشش خواست با تمام وجود بگوييم: .
«يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِينَ»؛ [2] .
اي پدر! (ما گنهکاريم) از خدا بر گناهان ما آمرزش بخواه، که ما درباره يوسف خطاي بزرگي مرتکب شدهايم..
.
و به پيشگاه حجّت خدا و رحمت واسعه او امام زمان عليه السلام چنين زمزمه نماييم: .
..
از ما خطا و لغزش از توست عفو و بخشش
مولا به زير دستان جز اين روا ندارد
.
ما نيز در اين وادي تحيّر غيبت بسر ميبريم و حقيقتاً در مقابل مولا و امام زمانمان شرمندهايم که نتوانستيم حقّي از حقوق آن سرور عزيز را ادا کنيم.
.
ولي ناملايمات و گرفتاريهاي دوران غيبت، باعث سلب توفيق گرديد تا اين که به حضرتش متوسّل شده و به ثقل اکبر تفأل جوييم و با آيهاي از قرآن قوّت قلب بگيريم که فرمود:
«وَهُدُوا إِلَي الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَي صِرَاطِ الْحَمِيدِ». [3] .
(مؤمناني که عمل صالح انجام دادهاند) به سوي سخنان پاکيزه هدايت ميشوند و به راه خداوند که شايسته ستايش است، راهنمايي ميگردند.