امام حسين(ع)بـه عنوان الگوى تـربـيتـى مطمئن و كامل محبـت بـه فرزندان را از نيازهاى ضرورى آنان دانسته, در قالبـهاى گوناگون بـه ابـراز آن مى پـرداخـت. گاه بـا در آغوش گرفتـن و بـه سـينه چسبانيدن خردسالان, زمانى بـا بـوسيدن آنان و گاه بـا بـه زبـان آوردن كلمات شيرين و محبت آميز.
عبيدالله بن عتبه چنين مى گويد:
(كنت عندالحسين بـن على(عليهماالسلام)اذ دخل على بـن الحـسين الاصغر فدعاه الحـسين(ع)و ضمه اليه ضما و قبـل مابـين عينيه ثـم قال: بابى انت اطيب ريحك و احسن خلقك...)
(نزد حـسـين بـن على(ع) بـودم كه على بـن حـسـين(ع) وارد شـد. حسين(ع) (امام سجـاد(ع) را صدا زد, در آغوش گرفت و بـه سينه چسبـانيد, ميان دو چشمش را بـوسيد و سپس فرمود:
پدرم بـه فدايت باد, چقدر خوشبو و زيبايى!)