انسان در جهان بيني اسلامي داستاني شگفت دارد. انسانِ اسلام تنها يك حيوان مستقيم القامه كه ناخني پهن دارد و با دو پا راه ميرود و سخن ميگويد نيست؛ اين موجود از نظر قرآن ژرفتر و مرموزتر از اين است كه بتوان آن را با اين چند كلمه تعريف كرد.
قرآن، انسان را مدحها و ستايشها كرده و هم مذمتها و نكوهشها نموده است. عاليترين مدحها و بزرگترين مذمّتهاي قرآن دربارهي انسان است؛ او را از آسمان و زمين و از فرشته برتر و در همان حال از ديو و چهارپايان پستتر شمرده است. از نظر قرآن، انسان موجودي است كه توانايي دارد جهان را مسخّر خويش سازد و فرشتگان را به خدمت خويش بگمارد و هم ميتواند به «اسفل سافلين» سقوط كند. اين خود انسان است كه بايد دربارهي خود تصميم بگيرد و سرنوشت نهايي خويش را تعيين نمايد.
سخن خويش را از ستايشهاي انسان در قرآن تحت عنوان «ارزشهاي انسان» آغاز ميكنيم.