فضایل و بركات امام حسین(ع)

[زنبق بنفش]

فضایل و بركات امام حسین(ع)


آثار و بركات فردی سیدالشهداء

1- چراغ هدایت و كشتی نجات‏

روایت شده كه امام حسین - علیه السلام - فرمود: «خدمت رسول خدا - صلی الله علیه و آله - شرفیاب شدم در حالیكه ابی بن كعب هم آنجا بود. حضرت رسول اكرم - صلی الله علیه و آله - فرمود: مرحبا به تو، ای ابا عبدالله، ای زینت آسمانها و زمین. ابی گفت : چگونه او زینت آسمانها و زمین است در صورتی كه كسی غیر از تو چنین نیست؟
حضرت فرمود: ای ابی، قسم به كسی كه مرا به حق به نبوت مبعوث كرد، حسین بن علی در آسمان بزرگتر از روی زمین است، و همانا بر طرف راست عرش الهی نوشته شده است كه او چراغ هدایت و كشتی نجات است».[1]
یكی از بركات فردی حضرت سیدالشهدا - علیه السلام - این است كه او «چراغ هدایت» و «كشتی نجات» است. اگر چه همه پیامبران و امامان - علیه السلام - چراغها و انوار هدایت و كشتیهای نجات و رهایی اند،

چنانكه پیامبر اسلام - صلی الله علیه و آله - فرمود: «انما مثل اهل بیتی فیكم كمثل سفینه نوح من دخلها نجا، و من تخلف عنها هلك».[2]

همانا خانداون و اهل بیت من در میان شما مانند كتشی نوح است كه هر كس داخل آن شود نجات پیدا كرده و هركس كه از آن تخلف كند هلاك خواهد شد.
اما كشتی نجات حسین - علیه السلام - حركتش بر امواج توفنده و گسترده دریا، سریعتر و لنگر انداختن و پهلو گرفتن آن بر ساحلهای نجات آسانتر بوده و دایره بهره‏وری و استفاده از نور مشعل وجود حسین - علیه السلام - وسیعتر است.
در آن زمانی كه امواج بلند و سهمگین فساد و گناه بر پیكره نیمه‏جان جامعه اسلامی، و جان و دل مسلمانان، تازیانه مرگ می زد و گرداب حوادث و توطئه‏ها و پلیدیها، خفتگان در بستر غفلت را بی‏رحمانه به قعر تاریكی و تباهی می كشید، این حسین بود كه با قیام و نهضت الهی خود و شهادت و اسارت اهل بیت خویش، گرفتاران در این اوضاع خطرناك را از دریای پر تلاطم ساخته شده به دست فتنه‏گر «بنی امیه» نجات بخشید و با كشتی رهایی خود، این خفتگان و غافلان و گرفتاران را به ساحل نجات رهنمون نمود.

آری، حسین - علیه السلام - «مصباح الهدی» است تا در این ظلمتكده خاك، دلیل و راهنمای راه باشد؛ و «سفینه النجاه» است تا در اقیانوس متلاطم فتنه‏ها و ضلالتها، غرق شدگان را كه كشتی شكسته بودند فریاد رس باشد.

[1] . فرائد السمطین، جوینی خراسانی، ج 2 ص 155
[2] . فرائد السمطین، جوینی خراسانی، ج 2 ص 246