لقمان حكيم بود، نه پيامبر
برخى از روايات حاكى است كه لقمان با آن همه كمالات، به مقام پيامبرى نرسيده بود.
از پيامبر اسلام نقل شده كه آن حضرت فرمود: لقمان، پيامبر نبود، بنده اى بود فكور و خوش عقيده، او خدا را دوست مى داشت، خدا نيز او را دوست داشت و بر او منت نهاد و حكمت به او آموخت.(لم يكن نبياً ولكن كان عبداً كشير التفكر، حسن اليقين، احب الله فاحبه و من عليه بالحكمه. (مجمع البيان، ج 4، ص 15). )
حماد بن عيسى از حضرت صادق (عليه السلام) نقل مى كند كه آن حضرت چنين فرمود:
لقمان در سايه حسب و نست، ثروت و مال، نيرومندى و زيبايى به آن مقام بلند نرسيد، لكن او مردى بود كه در اطاعت خدا استقامت داشت، گرد محرمات نمىگشت، آرام و با وقار و تيزبين بود، در هر موضوعى عميقانه فكر مىكرد، از هر حادثهاى درس عبرت مىگرفت، كمتر خنده و مزاح مىكرد، از اقبال دنيا خوشحال نمىشد، و از پشت كردن آن اندوهناك نمىگشت، فرزندان زيادى داشت و در مرگ آنها زمام بردبارى را از دست نداد.
يكى از صفات جميله او اين بود كه هرگاه دو نفر با يكديگر اختلاف پيدا مىكردند، تا صلح و صفايى ميان آنها بر قرار نمىساخت، از پاى نمى نشست. مجالست دانشمندان و بزرگان را مغتنم مىشمرد. براى داد رسان و داوران و زمامداران، تاسف مىخورد كه چگونه فريب مقام و منصب چند روزه دنيا را مىخورند.(همان، ص 317. )
منبع: سایت مرکز اطلاع رسانی غدیر