شفاعت‏

[گل مريم]

این مطلب برگرفته شده از کتاب معاد شهيد محراب آيةالله سيد عبدالحسين دستغيب

از سایت غدیر

شفاعت


از اصول مسلمه، شفاعت شافعين در قيامت است. آنهايى كه نزد خدا آبرومندند، صاحب قوه و قدرتند. دست ضعيفى را كه افتاده است مى ‏گيرند و بلندش مى‏ كنند.


شفاعت بر دو قسم است؛ يكى وقتى اسير جهنمى را كه گرفتار است، شفاعت مى‏ كنند كه از غل و زنجير و دوزخ بيرون بيايد و يك وقت هم براى شخص بهشتى است كه درجه ‏اش را بالا ببرند؛ مثلا درجه ‏اش پايين است و نمى‏ تواند در جوار محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) و آل، خوب بهره ببرد، آقايان شفاعتش مى‏ كنند، پس همه محتاج شفاعت‏اند.


در بحارالأنوار از ابو ايمن نقل مى‏ كند كه به حضرت باقر عرض كرد: يا بن رسول الله! شما مردم را به شفاعت مغرور مى‏ كنيد. يك دفعه حالت غضبى در چهره امام (عليه السلام) هويدا شد و فرمود: واى بر تو! روز قيامت اولين و آخرين و حتى انبيا هم محتاج شفاعت جدم محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) هستند و فرمود: آيا مغرور كرده است تو را كه لقمه حرام نمى‏ خورى، ديگر احتياج شفاعت ندارى؟! شفاعت كبرا، اصل شفاعت مال محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) و آل است‏^{(بحارالأنوار: 8/38. )}.


ساير شافعين، شعبه‏ اى از اين اصل‏ اند؛ مثلا از جمله شفعا، علماى عاملين هستند كه عده‏ اى به بركت آنها به بهشت راه پيدا مى‏ كنند. آيا ايشان غير از ريزه‏ خوران خون محمد و آل‏ اند.

و همچنين از جمله شفيعان مؤمنين‏ اند كه مى‏ فرمايد: هر مؤمنى يك صد نفر را شفاعت مى ‏كند اين آبرو را از كجا آوردند؟

جز از پيروى محمد و آل؟
يا مثلا سادات - كه از شفعاى قيامت ‏اند - آيا جز اين است از رگ و ريشه اين دودمانند.

و همچنين قرآن و مساجد كه آنها هم آثار محمد و آل او صلوات الله عليهم هستند. خلاصه برگشتش به آقايان است.