عرش خدا با استفاده از قرآن مجيد و روايات اهل بيت عليهم السلام مى توان گفت: عرش موجود خارجى است و از عالم غيب است و مركز دستورات عالم است و رشته تدبير امور جهان به آن منتهى مى شود. و استيلاء بر آن علم به تفصيل جزئيات امور جهان و تدبير كليّه جهان هستى است.
اينك در اثبات اين مدّعى مى گوئيم:
1- [زمر:75] اين آيه روشن مى كند كه عرش شىء محدودى است، اطراف و جوانب دارد، و ملائكه تسبيح كنان در اطراف آن هستند. نمى شود گفت: عرش تمام جهان هستى است زيرا كه ملائكه جزء جهان هستى اند و در حول عرش بودنشان درست نمى شود.
از طرف ديگر آيه راجع به قيامت و خاتمه كار اهل محشر است و اين نشان مى دهد که عرش در قيامت هم خواهد بود.
2- [غافر:7] اين آيه نيز مى گويد كه: عرش محدود است و اطراف دارد. حاملان دارد، حاملان آن غير از آنان است كه در اطراف آن هستند. حاملان و من فى حوله خدا را تسبيح مى گويند.
اين آيه نيز مانع از آن است كه عرش را بر تمام عالم هستى حمل كنيم.
3- [حاقة:17] عرش خدا قابل حمل است ظهور لفظ «فُوْقَهُمْ» براى آن مكان تعيين مى كند كه در بالاى مردم خواهد بود و هشت نفر آن را روز قيامت حمل خواهند كرد.
در جوامع الجامع فرموده: روايت شده كه حاملان عرش فعلا چهار نفراند روز قيامت خدا چهار نفر ديگر را به كمك آنان خواهد فرستاد.
4- [انبياء:22]، [مؤمنون:86-88]. خداوند كه ربّ آسمانهاى هفتگانه است همانطور ربّ و صاحب عرش است با ملاحظه آيات گذشته بعيد است كه گفته شود: رَبُّ الْعَرْش بعد از ربّ السَّموات ذكر العالم بعد الخالص است.
5- [هود:7]. اين آيه از وجود عرش قبل از خلقت زمين و آسمانهاى هفتگانه آن خبر مى دهد. به نظر مى آيد چنانكه گفته اند مراد از «اَلْماء» حالت مذاب بودن زمين است در «ارض» و «سماء» گفته شده كه ظهور سماوات در اينگونه آيات در طبقات هفتگانه جوّ است.
ممكن است مراد از عرش در اين آيه حكومت باشد مخصوصاً به قرينه آن كه الف و لام ندارد ولى بعيد است كه براى عرش در قرآن بيش از يك مصداق قائل شد در اين صورت معنى آيه چنين است كه:
مركز دستورات خدائى روى آب بود و از آنجا فقط به موّاد مذاب زمين دستور مى رسيد تا وضع امروزى تشكيل شود والله العالم.
6- بنابر آنچه گذشت ظهور آيات ذيل [توبه:129].[نمل:26]. [بروج:14-15] در همان معنى است كه گفته شد.