ماه هاشمی / تولد حضرت عباس علیه السلام

[گل مريم]

besmellah5



اشاره

چهارم شعبان، یادآورِ خاطره ای شاد و به یادماندنی از تولد نوزادی با چهره ای زیبا و شأنی والاست؛
روزی که خانه کوچک علی علیه السلام بار دیگر ستاره باران شد و تحفه ای دیگر از سوی پروردگار بزرگ به ایشان ارزانی گشت.
روز درخششِ ماهِ بنی هاشم، پسر امّ البنین علیهاالسلام بانوی فداکار علی علیه السلام روزِ شادمانی شهر مدینه و فرزندانِ علی بن ابی طالب علیه السلام .




matn14matn14matn14matn14



artifice_052artifice_049artifice_051artifice_053

[گل مريم]

عباس می آید...

عباس آمد تا حسین علیه السلام تنها نباشد.
آمد تا درس جوان مردی به جهانیان بیاموزد.
آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد، شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.
عباس آمد تا یاد و خاطره پدر را برای همیشه در اذهان مردم زنده نگه دارد؛ دلاوری علی و حمایت او را ازدین، سال ها بعد از پدر احیا کند.
عباس آمد تا یار و همراهِ حسین علیه السلام گردد و در کنار او بماند.
عباس یعنی عشق، فداکاری، برادری
و برادر یعنی عبّاس.







matn14matn14matn14matn14






artifice_052artifice_049artifice_051artifice_053

[گل مريم]

روز شور و صفاجمعه، چهارمین روز شعبان سال 26 ق است که هلهله شیفته گان امیرمؤمنان علی علیه السلام کوچه های بنی هاشم را لبریز از شور و صفا کرد.

خانه محقّر مولا و همسرش فاطمه کَلابیه، آغوش خود را به روی دیدارکنندگان سیمای طفل نورسیده باز کرد و یکایک آنان را در خود جای داد.

امام فرزند دل بند خود را به سینه چسبانید و او را بوسه محبت زد.

ابتدا در گوش راستش اذان و سپس در دیگر گوش کودک اقامه گفت و با این کار، در نخستین لحظه های حیات او، بذرهای پاک بندگی افشانده شد

و در گلستان وجود او، شاخسار ایمان و عشق به «توحید» و «نبوت» نمایان گردید تا در همیشه تاریخ، همگان از سایه سار «ولایت» وی بهترین بهره ها را از آن خویش سازند.






matn14matn14matn14matn14






artifice_052artifice_049artifice_051artifice_053

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14




نام گذاری


نوزادی زیبا؛ فضای خانه علی علیه السلام را عطرآگین ساخته و همه از زیبایی و روشنایی چهره او سخن می گویند.

پدر، نگاهی مهربان و عمیق به چهره نوزاد دارد.
فاطمه کَلابیه منتظر است تا سرور و مولایش علی علیه السلام ، نام کودک را برگزیند.

سرانجام علی علیه السلام لب به سخن می گشاید و نام فرزند عزیزش را این گونه می گوید: «عباس».

«عباس»، یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد؛

دلاوری دریادل از شجاعان اسلام،

قهرمانی عبوس و خشمگین در برابر باطل و شادان و متبسّم در مقابل نیکی ها و خوبی ها».




matn14matn14matn14matn14








artifice_052artifice_053

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

هفتمین روز میلاد


هفتمین روز میلاد عباس کوچک فرارسیده بود که علی علیه السلام فرزند خود را طلبید، لبان خویش را به یاد خدا مترنّم ساخت و طبق سنت اسلام، موهای زیبای آن ماه رو را تراشید و هم وزن آن طلا یا نقره به مستمندان صدقه داد.

سپس گوسفندی ذبح کرد تا به برکت آن صدقات و این قربانی، پیکر پاک عباس پابرجا و سالم مانده و روزهای زندگانی اش، سرشار از برکتی جاودان باشد.




matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

انتخابی مناسب


سپیدی سیرت و زیبایی صورت کودک زیبای علی علیه السلام ، بسیاری را برآن داشت که بر بینش علی علیه السلام آفرین گفته و به انتخاب عقیل تبریک گویند.

آن ها از روزی یاد می کردند که امام علیه السلام از برادرخود عقیل طلبید تا از بلندای «علم نسب شناسی» نگاهی به قبایل مختلف بیفکند و انگشت اشاره بر بانویی نهد که یارای مادری دلاورانی شجاع و قهرمانانی سرآمد باشد؛ فرزندانی قوی دل و پیل افکن که در عرصه های نبرد، استوار بوده و در فردای حوادثْ رزم آورانی نامور گردند.

بدین گونه، عقیل پس از مدّتی ژرف نگری؛ «فاطمه کَلابیه» یا «امّ البنین» را برگزید.

هم او که از بانوان فرزانه و ارج مندی بود که معرفتی بس والا نسبت به اهل بیت علیهم السلام داشت و سراپرده وجودش، پرنور از روشنی عشق و محبت به فاطمه زهرا علیهاالسلام و فرزندان او بود.
او خود را خدمت گزاری برای پرستاری حسن و حسین علیه السلام می دانست و عطوفتی بسیار نسبت به زینب و اُمُ کلثوم داشت.






matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

مثلث شخصیت حضرت عباس علیه السلام


به گفته بسیاری از دانشمندان علم روان شناسی، سه موضوع وراثت، تربیت و محیط در پیدایش شخصیّت انسان نقش به سزایی دارد

این سه عامل درباره شخصیّت حضرت عباس در بالاترین و بهترین حدّ خود وجود داشت؛ زیرا ایشان عالی ترین ارزش ها را از پدر ارجمند و مادر پرفضیلتش به ارث برد و در محضر این دو بزرگوار تربیت یافت و در خانه علی علیه السلام درکنار فرزندان حضرت زهرا علیهاالسلام ، از عالی ترین برنامه های تربیتی برخوردار بود.

در مورد عامل محیط نیز، عباس در محیطی رشد یافت که فرزندان حضرت زهرا علیهاالسلام به وجود آورنده آن بودند؛ محیطی که سراسر نور و صفا و اسلام ناب بود و در آن محیط، جز اخلاق نیک اسلامی و شیوه های ارج مند و ارزش های والای انسانی، چیز دیگری مطرح نبود.





matn14matn14


پدر فضیلت ها

درباره علت نامیدن عباس علیه السلام به ابوالفضل، دو قول آمده است:

عده ای گفته اند ایشان را بدان سبب که پسری به نام فضل داشته، ابوالفضل نامیده اند؛ ولی نظر صحیح تر آن است که چون سراسر زندگی درخشان آن حضرت، پر از فضل و فضیلت بود، او را بدین نام خواندند؛

زیرا ابوالفضل یعنی پدر فضیلت ها و ارزش ها.





matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14


ماه بنی هاشم

در میان عرب رسم بود که اگر کودکی زیبایی فوق العاده ای داشت و دارای قامتی بلند و چهره ای زیبا بود، او را با عنوان «قمر» یا همان «ماه» می خواندند،

مثلاً عبدمناف جدّسوم پیامبر صلی الله علیه و آله را که چهره ای زیبا و نورانی داشت، قَمَر بَطْحاء (ماه سرزمین مکه)

و عبداللّه پدر ارجمند پیامبر صلی الله علیه و آله را که سیمای نورانی و چشم گیر داشت، قَمَر حَرَم (ماه حَرَم) می خواندند.

به حضرت عباس علیه السلام نیز که از زیبایی ویژه ای برخوردار بود و قامتی رشید هم چون سرو داشت، قَمَر بنی هاشم (ماه دودمان هاشم) می گفتند.

نکته قابل توجه آن است که همه بنی هاشم مردمانی زیبا رو و خوش سیما بودند، ولی عباس چنان سیمای زیبایی داشت که چنین لقب و عنوانی را یافت.




آمد آن ماه که خوانند مَهِ انجمنش
جلوه گر نور خدا از رُخ پرتوفکنش


آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار
روشن از جلوه تابنده ز وَجْهِ حَسَنش








matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

همراه حسن علیه السلام ؛ همراز حسین علیه السلام با غروب غم انگیز حیات امیرالمؤمنین علیه السلام ، صبح صادق امامت امام حسن علیه السلام و سپس دوران امامت امام حسین علیه السلام آغاز شد.

این فصل از زندگانی عباس علیه السلام که بیست سال به طول انجامید، دفتری از فضایل و صفات آسمانی وی بود.

در این دوران، همگان او را فردی فروتن، یاری مهربان و سربازی دل سوز می دیدند.


پس از شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام ، عباس علیه السلام مشاوری امین و معاونی قابل اعتماد شناخته می شد و همیشه با امام حسین علیه السلام هم راز بود.

این صفات چشم گیر با مرگ معاویه و روی کارآمدن یزید، جلوه ای دیگر یافت که سرانجام به کربلا و آن همه رشادت های اشک برانگیز عباس، این دلاور مرد بزرگ عرصه جهاد و شهادت انجامید.




matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

علم و دانش ماه هاشمی

حضرت ابوالفضل علیه السلام که برخوردار از استعدادی شگرف و قابلیتی عظیم برای گرفتن معارف الهی بود، نزد استادی درس آموخت که منبع علم الهی، وارث علوم حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و نیز یگانه روزگار در نشر معارف ربانی و تعلیم اخلاق نیکو و احکام اسلام بود.

بعد از امیرمؤمنان علیه السلام نیز به امام حسن و امام حسین علیه السلام که بنگریم، آنان را منبع علوم الهی و معلّمان الهی جامعه اسلامی در نشر معارف دین می یابیم، عبّاس بعد از پدر، لحظه ای از این دو برادر جدا نبود.

ابوالفضل علیه السلام زورق نشین دریای علم این دو امام هُمام بوده و از بی کرانه معارف الهی آنانْ بسا دُرّهای شاه وار که برچیده بود.





matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14


دلاور نوجوان


در یکی از روزهای جنگ صفیّن، نوجوانی که به صورتش نقاب زده و هیبت و شجاعت از آن آشکار بود، وارد میدان مبارزه گشت و همآورد طلبید. کسی حاضر به مبارزه با او نشد تا این که یکی از شامیان که دلاوری های بسیار از خود نشان داده بود، به میدان آمد.

وی نخست پسران خود را برای مبارزه فرستاد و هر هفت نفر آنان به دست نوجوان نقابدار شکست را پذیرا شدند و سپس خود او به مصاف رفته و سرنوشتی مشابه پسران یافت.
سپاه حضرت علی علیه السلام نیز از این نوجوان رشید که احتمال بسیار می دادند به دلیل دلاوری شایانش از بنی هاشم باشد، در شگفت شدند، ولی به لحاظ نقابِ چهره موفق به شناخت او نشدند.
وقتی کار نوجوان دلاور به پایان رسید و به محل استقرار خود برگشت، پدرش امیرمؤمنان علیه السلام او را فراخواند و نقاب از سیمایش برگرفت و همگان دیدند که آن نوجوانِ دلاور، کسی غیر از قمر بنی هاشم نیست.





matn14matn14


القاب زیب


لقب، عنوانی است که در اثر ظهور ویژگی هایی از انسان ها به ایشان نسبت داده می شود تا نشان دهنده ویژگی هایشان باشد.

با توجه به ابعاد مختلف زندگی حضرت عباس علیه السلام ، به تدریج لقب های متعددی برای ایشان گذاشته شد و مردم با ذکر آن القاب، عظمت اخلاقی آن حضرت را بازگو می کردند؛

القابی مانند مُؤثِر (ایثارگر)، فادِی (فداکار)، سقّا(ساقی تشنگان)، الشّهید، پرچم دار، السّاعی (تلاش گر)، الصّدیق (راستین)، سپهسالار، ظَهْرُ الوِلایَه (پشتیبان ولایت و امامت)، باب الحوائج (دروازه حاجات)، عبدصالح (بنده نیک)، حامِی (حمایت گر)، ضَیْغَم و ضَرغام (شیر ژیان و چابک) و نیز لقب هایی دیگر که عدد آن ها به 21 لقب می رسد.






matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

ازدواج و فرزندان

تاریخ ازدواج حضرت عباس علیه السلام روشن نیست، ولی با توجه به این که آن حضرت هنگام شهادت پدر، حدود چهارده سال داشته اند، می توان حدس زد که ازدواج ایشان در عصر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام بوده است.

ایشان با «لُبابه» دختر عبیداللّه بن عباس که پسر عموی پیامبر صلی الله علیه و آله بود، ازدواج کرد.

لُبابه از بانوان ارجمند بود و از حضرت عباس علیه السلام دارای دو فرزند به نام های فضل اللّه و عبیداللّه شد.

عبیداللّه از عالمان بزرگ به شمار می رفت و در جمال و کمال، گوی سبقت از امثال خود ربوده بود. او در سال 155 ق درگذشت.

عالمان علم نسب شناسی اتفاق نظر دارند که نسل حضرت ابوالفضل علیه السلام منحصر در عبیداللّه است. فرزند دیگر ایشان نیز به نام فضل اللّه ، سخنوری فصیح، دین دار و باتقوا، و نیز دلاوری قهرمان و بزرگان جامعه اسلامی آن زمان بود.



matn14matn14




یادگاری از عباس علیه السلام در ایران

حضرت عباس علیه السلام از لُبابه و دیگر همسرانش، پنج فرزند به نام های عبیداللّه ، فضل اللّه ، حَسَن، قاسم و یک دختر داشت و نسل ایشان از جانب عبیداللّه ادامه یافت.

در این نسل، رادمردان بزرگ و عالمان و فقیهان برجسته ای به وجود آمدند که یکی از آن ها به نام علی بن ابراهیم که نوه آن حضرت است و در قم مدفون می باشد.

گنبد و بارگاه این عزیز، با عنوان شاه زاده سیدعلی یا شاه سیدعلی معروف و هر روزه، پذیرای مشتاقان و ارادت مندان خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله است.




matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14

ماه هاشمی از نگاه معصوماناز راه های شناخت منزلت والای حضرت ابوالفضل علیه السلام و صفات گران قدر ایشان، احادیث و سخنان پیشوایان دین و ائمّه اطهار علیهم السلام است.

امام صادق علیه السلام در بیان شخصیت والای عموی بزرگ وار خویش، حضرت عباس علیه السلام می فرماید:

«عموی ما عباس بن علی علیه السلام ، بصیرتی نافذ و بینشی عظیم و ایمانی شدید داشت. در محضر امام حسین علیه السلام به جهاد برخاست و در راه حضرتش جانبازی و ایثاری تمام نمود و به شهادت رسید».





matn14matn14


حضرت عباس علیه السلام در بیان امام سجاد علیه السلام امام زین العابدین علیه السلام ، درباره مقام والای حضرت عباس علیه السلام در بیانی رسا می فرمایند:

«در روز قیامت، حضرت عباس علیه السلام چنان مقامی در راه خدا خواهد داشت که تمامی شهیدان به آن غبطه می خورند».

این تعبیر، به خوبی حکایت از والا مقامی سردار بی همتای کربلا دارد؛ چرا که هر شهید را مقامی بلند و رفیع است و کسب افتخاری دو چندان در مقابل چنین رقیبان بلندمرتبه ای، به معنای برخورداری از افتخاری سترگ و شأنی بسیار بالا به شمار می رود.






matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14


عباس علیه السلام در کلام سیره نویسان

سیره نویسان، مقام و منزلت پسر ام البنین علیهاالسلام را چنین نوشته اند:

«عباس چون کوهی بلند و قلبش همانند کوه مستحکم بود، چرا که او یکّه سواری بلند همّت و قهرمانی سلحشور بود و در میدان پیکار و جنگ با دشمنان، با جرأت بی بدیلی، سنگین ترین ضربه ها را بر آن ها وارد می ساخت و با بی باکی شگفت آوری، آن ها را سرکوب می کرد».



matn14matn14




گوشه ای از زیارت نامه حضرت عباس علیه السلام

امام صادق علیه السلام در زیارت نامه ای خطاب به حضرت ابوالفضل علیه السلام ، فضایل آن حضرت را برمی شمرد که قسمتی از آن چنین است:

«سلام خدا، فرشتگان مقرّب، پیامبران، بندگان شایسته، شهیدان، راستگویان و درودهای پاکیزه و پاک در هر بامداد و پسینْ بر تو ای فرزند امیرمؤمنان.

گواهی می دهم براین که تو تسلیم بودی و تصدیق نمودی و نسبت به یادگار پیامبر صلی الله علیه و آله و نوه برگزیده او وفاداری خود را ثابت کردی.

تو همان راهی را رفتی که جنگجویان بدر و پیکارکنندگان در راه خدا و خیرخواهان او در پیکار دشمنانش و کوشایان در یاری دوستانش رفتند.

تو هیچ گاه سستی نورزیدی و سرنتافتی و به راهی که رفتی، آگاهی و بینایی کامل داشتی. سلام بر تو و رحمت خدا و برکات و آمرزش و خشنودی اش بر روح و جسم پاکت باد».



matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14



ماه درخشان


ای حرمت قبله حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما


تاج شهیدانِ همه عالمی

دست علی ماه بنی هاشمی


ماه کجا، روی دل آرای تو
سرو کجا، قامت رعنای تو


ماه و درخشنده تر از آفتاب
مشرق تو جان و تن بوتراب


هم قدم قافله سالار عشق
ساقی عشّاق و علمدار عشق


مکتب تو مکتب عشق و وفاست
درس الفبای تو صدق و صفاست


سید محمد علی ریاضی





matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14



ادب تولد
یکی از شاعران نکته سنج، با نگاهی به سال روز تولد حضرت عباس علیه السلام که در چهارم شعبان و مقایسه آن با تولد امام حسین علیه السلام که در روز سوم شعبان است، آن را نشانی از ادب عباس علیه السلام دانسته و چنین سروده است:





مطلع شعبانِ همایون اثر
بر ادب توست گواهی دگر


سوم این ماه که نور امید
شعشعه صبح حسینی دمید


چارُم این مَه که پر از عطر و بوست
نوبت میلاد علمدار اوست


ای به فدای تو و جان و تنت
این ادبِ آمدن و رفتنت


روز شهادت قدمی پیش تر
وقت ولادت قدمی پُشت سر


سید محمد علی ریاضی





matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14



سلام بر فرمانده


سلام بر عباس پسرعلی علیه السلام ،دلاورمردِ بی همتا.

سلام بر آن که همگان را درس وفا و ایثار آموخت.

سلام بر حامی ولایت ومدافع امامت.

سلام بر ماه مدینه و صفحه درخشانِ کتاب تاریخ.

سلام بر فرمانده سپاه حسین علیه السلام .

سلام بر آن که امام زمانش ندای«فدایت گردم» را ارزانی او داشت.

سلام بر او که امانْ از امان نامه دشمن برید

و هیچ گاه حسین را تنها نگذاشت،

مگر آن هنگام که به مولایِ حسین علیه السلام پیوست.





matn14matn14matn14matn14

[گل مريم]

matn14matn14matn14matn14matn14



عباس علیه السلام اسوه وفا



«عباس اسوه فرماندهان و الگوی پرچمداران است،
در وفا و اخلاص،
در ایمان و جهاد،
در استقامت و پایمردی،
در فتوّت و جوانمردی،
در اطاعت از امام خویش،
و در هر خصلت نیک و صفت ارزشمندی که کرامت یک انسان به آن بسته است.

آموزگار عشق و وفاست،
و الهام بخش صبوری و ایثارگری و بزرگواری.

نمونه بارز روح بلند و خدایی،
یک جان برکف عاشورایی است،
که نگاه علی بر نگاهش گِره خورده و روح علوی و شور حسینی در جان و سر و سینه اوست».



matn14matn14matn14matn14matn14


پدید آورنده این مطالب زیبا: راحله عطایی از سایت حوزه

[گل مريم]

http://shahrequran.ir/attachment.php?attachmentid=300&d=1370964038


میلاد فرخنده و پر از نور حضرت عباس بن علی علیه السلام بر شما شهروندان شهر نورانی قرآن مبارک باد

[مریم]

طعم گوارایِ «وجود» سرخوش می‏کندش.
دست‏های شفا، نسخه‏ای از نقشه جهان را می‏گستراند روبروی دردهای انسان.
اقیانوس‏ها همچون آوازهای آبی، حضورِ تو را به جشن می‏نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.
سفینه‏هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛ غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده‏اند.
این چنین است که سر انگشتان باران‏زایِ شعر و شعور از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می‏آورند.
بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت» به لباس‏های روشن ایمان افزوده شدند و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»، کنار کتاب‏های در خور انسان چیده شدند. چه زیبا و شاعرانه، برگ‏های طنّاز مسرّت، دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده‏اند و باید از هم‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.

[مریم]

از هم اینک باید با خوشخوییِ آب‏ها خو گرفت.
شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ات برنخیزد؟!
آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ها به تمام دنیاست.
از بی‏لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.
یا قمر بنی هاشم! واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود، دیگر عطشناک نیست. لحظه‏ای که آرامش تو در آن وارد شود، دیگر خطرناک نیست.
دریاها، شط‏هایی که نام تو را زمزمه نکرده‏اند، از مقوله پاکی بیرون رفته‏اند.
تنها قلم‏هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند، در قیام روسپیدند.
یا اباالفضل العباس علیه‏السلام ! این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.
سلسله جبال اندک زمین، چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است و به حکایت نشسته است چه بیهوده، مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!

[مریم]

لب‏های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.
مقیم آبیِ احساس، عباس
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس
بگو با ذرّه ‏های تشنه جان
به عشق حضرت عباس، «عباس علیه‏ السلام »!»

محمدکاظم بدرالدین،موسسه جهانی سبطین

[گل مريم]

وجود اقدس عباس جلوه گاه علی است


به هر زمان شده مهرآفرین که ماه علی است






فکنده نور به عالم زسوز دل عباس
که ماهتاب هدایت به شاهراه علی است





پناه امّت و باب الحوائجش خوانند

که زیر سایه قرآن و در پناه علی است





شکوه زینب و فرّ و جلال عاشوراست
که در شمایل او هیبت سپاه علی است





تمام حرمت امّ البنین از این پسر است
که تکیه گاه حسین است دل بخواه علی است





چه حالتی است خدایا که در تولد او

دو دستِ پور یدالله، بوسه گاه علی است






چه جای اشک عزای است چارم شعبان
نه وقت گریه مولا و، سوزوآه علی است





علی نمود نظارت (حسان) به عاشورا
چو دیدگان ابوالفضل، دیدگاه علی است

[گل مريم]

تا پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود.


هوا از نفس های تو جریان می یابد. ابرهای همه عالم به سوی تو می آیند تا غربتشان را مشتاقانه سر بر شانه ات بگریند.



تمام کاینات، می خواهد در دست های کوچک تو آرام بخوابد. ماه، پشت تمام پنجره ها سرک می کشد و از سقف همه ایوان ها آویزان می شود تا شاید یک بار برایش دستی تکان دهی. تو ماه کوچه های دلتنگ بنی هاشمی؛ ماهی که تمام شب ها می تابد تا هیچ سقفی، بی چراغ به خواب نرود، ماهی که دست هایش را به آب ها می دهد تا ماهی ها در نوازش رانگشتانش، آرام آرام لالایی بخوانند.


من حاضرم سوگند بخورم که تمام شب هایی که تو را دیده اند، مثل همه این ستاره ها و ابرها و درخت ها و آسمان و... روز قیامت، نام بلندت را بر زبان خواهند آورد؛ روزی که دست های آب آور تو، همه تشنگان شفاعت را سیراب خواهد کرد.
شاید هیچ کس امروز باور نکند که فرداهایی نه چندان دور، با همین دست های کوچک، بزرگ ترین گره ها را خواهی گشود. هیچ کس در خواب هم نمی دید که فرداهایی زودتر از این فرداها، دست های تو، پشت همه سقاخانه ها، چه دردها را که شفا نخواهد داد.


هیچ کس باور نخواهد کرد که این همه ستاره از آخرین لبخند تو بر آسمان ریخته است.

تمام کوه ها، پیش پایت سر فرود خواهند آورد و هر چه رود خروشان، سر به زیرترین آبشارها خواهد شد.


با تو، پرنده ها در جنگل ها پر خواهند زد، درخت ها پرنده خواهند داد و آهوان، زیباتر خواهند شد.


خاک، امروز میزبان قدم های مهربان و استوار تو خواهد بود و باد، در آغوش کوچک تو آرام خواهد گرفت و توفان، پلک های تو به آخر خواهند رسید.


امروز، تمام آب ها به تو سلام خواهند کرد و باران ها به خیر مقدمت خواهند آمد و همه درخت ها، پرنده هایشان را برای تو به پرواز درخواهند آورد.


برای اولین بار که پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود و هوا در نفس های همیشه معطر تو جریان می یابد و تمام رودها از شوق آمدنت گریه می کنند.

عباس محمدی




میلادت مبارک
artifice_038artifice_038artifice_038

[گل مريم]

بشارت دهید ام البنین را به ماه بنی هاشم!
بشارت دهید علی علیه السلام را به ساقی کربلا!
بشارت دهید حسین علیه السلام را به علم دار عشق!
بشارت دهید حاجتمندان را که باب الحوایج، با آمدن ابوالفضل، گشوده شد.

امروز، آسمان آبی تر است؛ ام البنین، لبخند می زند، علی علیه السلام بوسه می زند دو بازوی عباس علیه السلام را, می بوسد ماه پیشانی ابوالفضل را و می گرید و حسین علیه السلام و زینب علیهاالسلام می بینند و می دانند؛ می دانند و سکوت می کنند.
خوش آمدی، ای آسمان به نام تو روشن!
خوش آمدی، ای زمین به یادت گریان!
خوش آمدی، ای ماه!
خوش آمدی، عباس علی، یاور حسین، تشنه شهید عشق بر ساحل رود؛ خوش آمدی برادر.

کربلا منتظر ماست. دنیا، وام دار همه کربلایی هاست. عشق، بر قطره قطره خون تو بوسه می زند.
اگر تو نمی آمدی، صحنه غرورآفرین رشادت کامل نمی شد.
اگر تو نمی آمدی، آن واقعه عظیم، چیزی کم داشت.
اگر تو نمی آمدی، گل ایثار، به بار نمی نشست.

ای سرور و سالار ایثارگران و جانبازان، ، ای دلباخته، جانباز، ای ساقی لب تشنه و ای سوار مشک به دندان! جانم به فدای تو؛ خوش آمدی!

چه روزی زیباتر از آن روز که تو آمدی و آسمان را کامل کردی. تو آمدی و روی ماه، از خجالت روی تو گلگون شد. تو آمدی و پرچم کاروان عطش را به دست گرفتی؟



السلام علیک یا باب الحوایج






نغمه مستشار نظامی







میلادت مبارک ای الگوی رشادت و شهامت



artifice_026artifice_026

[گل مريم]

عباس، تنها نامی است که برازنده توست.
چگونه از تو بگویم، وقتی آنقدر بلندمرتبه ای که حتی پرنده وهم هم به اوج تو نمی رسد؟!
تو بر بلندترین قله های عشق نشسته ای. چگونه از تو دم برآورد نفسی که در سینه حبس است؟!
تو فرزند خورشیدی؛ چگونه دم برآورد پرنده ای که بال های ناتوانش حتی به کنده شدن از زمین او را همراهی نمی کنند؟!

تو عباس هستی. عشق، تنها شرح لحظه ای از زمانی است که تو بر آن حکمرانی می کنی.
عباس تنها نامی است که برازنده تو است و برادر، تنها نسبتی است که می تواند تو را به حسین، عشق آسمان ها برساند؛ هر چند تا آخرین لحظه که سر بر زانویش گذاشتی، حتی یک بار نام او را جز به «سیدی» و «مولای» بر لب نیاوردی. تو خود را جان نثار حسین می دانستی؛ آنچنان که بودی.
تو خود را مأموم او می دانستی؛ آنچنان که او امام تو بود.
برادرت، سرور تو بود و مقتدای تو؛ هر چند تو او را جز در آخرین لحظه، برادر خطاب نکردی؛ به جز همان لحظه ای که فاطمه را کنار خویش دیدی، جز آن دقیقه ای که زهرا، مادر حسین، تو را فرزند خطاب کرد... .
و حالا که ام البنین تو را دور سر حسین می گرداند، تو پی برده ای به اینکه نباید او را برادر صدا بزنی. عباس، تنها نامی است که برازنده توست... .


امیر اکبر زاده

میلادت مبارک علمدار عشق

artifice_021artifice_021artifice_021

[گل مريم]

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است. از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.
امروز، دامان ام البنین، پر از درخشندگی نگاهی است که خدا را زمزمه می کند.
امروز، ام البنین، نهایتی از فتوت را تقدیم مولا علیه السلام می کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی نظیر است با پشتوانه ای از قدرت ذوالفقار.
لشکرشکنی می آید که شکافنده صف جماعت شب آلودگان است.
عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و ولایت پذیری. دلاورمرد عرصه پیکار می آید تا تزلزلی به ارکان یلان پوشالی و طبل های توخالی بیفکند.

مولود ام البنین است و جهان، تشنه پیام تازه اش؛ پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می شود و با خونی سرخ، به امضا می رسد.
عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه های تیره ای که امان نامه تعارفش کردند.

هر که با مضامین معطر پیامش مأنوس شود، روشن محض است و می تواند دلش را ابوالفضلی بداند.


محمدکاظم بدرالدین

میلادت مبارک دلاور مرد عرصه پیکار


artifice_041artifice_044artifice_041artifice_045ar tifice_021

[گل مريم]

artifice_024artifice_044artifice_041
artifice_026میلاد فرخنده و خجسته

ماه بنی هاشم

الگوی رشادت و شهامت،

دلاور مرد عرصه پیکار،

علمدار عشق،

تکیه گاه حسین علیه السلام،

حضرت عباس بن علی علیه السلام

مبــــــــارک بـــــــــــاد

g0ll4g0ll4g0ll4g0ll4

[مشعشع]

میلاد فرخنده و خجسته

artifice_033علمدار عشق،artifice_033

تکیه گاه حسین علیه السلام،

sterne18حضرت عباس بن علی علیه السلامsterne18

مبــــــــارک بـــــــــــاد