اشنایی با زندگی بعضی از علما و عرفای اسلامی

[ملکوت]

اشنایی با زندگی بعضی از علما و عرفای اسلامی

[ملکوت]

میرزا جواد تهرانی

ولادت: 1322ق.
محل ولادت: تهران
وفا:1410ق.
محل دفن: مشهد
محل تحصیل: قم ، مشهد، نجف
اساتید: حضرات شیخ مرتضی طالقانی، محمد تقی آملی، میرزا مهدی غروی اصفانی و ...
تالیفات : عارف و صوفی چه می گوید ، آیین زندگی و درس های اخلاق اسلامی و ....

ایشان بسیار ساده زیست بود، عمامه ای کوچک می بست و می فرمود: اگر خلاف عرف نبود. این را هم نمی بستم . هیچ گاه امام جماعت نمی شد ولی خود به هر طلبه ای اقتدا می کرد.

هرگز اجازه نمی داد او را آیت الله خطاب کنند . یکی از روحانیون می گوید: روزی موفق به بوسیدن دست ایشان شدم و از اتاق بیرون رفتم ، وقتی بازگشتم آقا فرمود:" چون تو دست من را بوسیدی من هم کفش های تو را می بوسم ".
او از امور اجتماعی و رسیدگی به مستمندان غافل نبود. اولین مرکزخیریه درمانی و اولین صندوق قرض الحسنه ایران با مساعدت ایشان تاسیس شد.

این فقیه عالی قدر در مراحل مختلف نهضت انقلاب اسلامی ، به ویژه در دفاع مقدس حضوری فعال داشت. زمانی که در جبهه بود با آن قد خمیده روزی چهارده خمپاره به اسم چهارده معصوم شلیک می کرد و به گفته دیده بان که نمی دانست چه کسی آن ها را می زند، کاملا به هدف اصابت می کرد.

لطافت روح بزرگش او را از کوچک ترین آزار به دیگران بر حذر می داشت . روزی مقداری سبزی خرید. کمی از راه نرفته بود که بازگشت . مغازه دار گمان کرد سبزی خراب بود ه است ولی دید آقا مورچه ای را از سبزی به زمین گذاشت و فرمود نخواستم موجب دوری او از خانه اش شوم .

این عارف دل سوخته برای اظهار ارادت به آستان حضرت سید الشهدا در روز عاشورا مشک آب بر دوش می انداخت و به سقایی عزاداران می پرداخت.
خود را هیچ به حساب می آورد و می فرمود: پس از مرگم همین که چند نفر جمع شوند تا بتوانند تابوتم را حمل کنند کافی است و به دیگران خبر ندهید تا مزاحمتی برایشان نباشد.

[ملکوت]

سید محمد حجت کوه کمره ای

ولادت: 1310ق.
محل ولات: تبریز
وفات: 1372 ق.
محل دفن : قم
محل تحصیل : تبریز، نجف
اساتید: حضرات سید محمد کاظم یزدی ، میرزا حسین نائینی، آقا ضیا ءالدین عراقی و...
شاگردان: سید حسین قاضی، سید حسین بدلا ، شهید مصطفی خمینی و ....
تالیفات: جامع الاحادیث و الاصول ، رسائلی در فقه و اصول و...

ایشان از ذوق و استعداد و حافظه ای قوی برخوردار بود و در مدت اقامت در نجف اشرف با جدیت و پشتکار خویش توجه اساتید بزرگ آن حوزه را به خود معطوف داشت. افزون بر مقام والای علمی ، نورانیت و معنویت خاصی در چهره اش موج می زد. بسیار کتوم و راز دار و از شهرت گریزان بود. چنان حقیقت و معنویت خود را پنهان می کرد که حتی شاگردان نزدیک او تا پس ار رحلت ایشان از احوالاتش بی خبر بودند.
به واسطه ابتلا به بیماری به ایران آمد و در حوزه علمیه قم به تدریس خارج فقه و اصول پرداخت. پس از رحلت آیت الله شیخ عبدالکریم حائری بنا بر وصیت وی امور مذهبی و اداره حوزه علمیه قم به ایشان منتقل شد.
نقل است روزی ، یکی از علمای بزرگوار برای ارتباط با روح بلند شیخ بهایی زمینه را فراهم می کرد که به او پیغام دادند از آنجا که سید محمد حجت هفته ای یک بار به محضر حضرت ولی عصر (ع) مشرف می شده است . اکنون شیخ بهایی برای استقبال از ایشان آماده می شود . آن عالم بزرگوار تعجب کرد زیرا آیت الله حجت هنوز در قید حیات بود. فردا ظهر خبر رسمی وفات آیت الله حجت از رادیو پخش شد!

آن جناب پیش از فرا رسیدن زمان وداع، تربت سالار شهیدان را طلب کرد. کمی از آن را بر زبان گذارد و فرمود: آخر زادی من الدنیا تربه الحسین http://up.zaman-aj.ir/uploads/08397f560802_06_1457ca2f1e04581.png ( آخرین توشه ام از دنیا تربت حسین http://up.zaman-aj.ir/uploads/08397f560802_06_1457ca2f1e04581.png است ) . وقتی خبر رحلت ایشان به آیت الله العظمی بروجردی رسید فرمود: کمرم شکست .

از جمله اقدامات این عالم فرزانه علاوه بر تدریس و تربیت طلاب ، احداث مدرسه بزرگ حجتبه و کتابخانه نفیس و ذی قیمتی است که در قلب این مدرسه جای گرفته است .

[ملکوت]

سید ابوالحسن جلوه

ولادت:1238ق. محل ولادت: گجرات هند
وفات: 1314ق
محل دفن: ابن بابویه
محل تحصیلات: اصفهان
اساتید: حضرات میرزا حسن نوری ، ملا عبدالجواد تونی خراسانی و....
شاگردان: میرزا محمد طاهر تنکابنی، سید حسین بادکوبه ای ، محمد علی شاه آبادی و...
تالیفات: حواشی بر اسفار ملاصدرا، تعلیقات بر مقدمه شرح فصوص الحکم قیصری ، دیوان جلوه و...

پدر ایشان برای تکمیل دانسته های طبی خویش راهی دیار هند شده بود، حکیم جلوه هفت ساله بود که همراه پدر به ایران بازگشت . پس از گذراندن مراتب علمی در اصفهان به سال 1273ق. به تهران عزیمت کرد و مدت 41 سال در مدرسه دارالشفا به تدریس فلسفه و حکمت مشغول بود. در آن عصر آقا محمدرضا قمشه ای و آقا علی مدرسی و میرزا ابوالحسن جلوه سه استاد کامل فسلفه و حکمت به شمار می رفتند و با رحلت آن دو حکیم در دوره ناصری ، علوم عقلی به مجلس درس حکیم جلوه انحصار یافت .

او که با جدیتی وافر در جستجوی حقیقت بود، در دهه آخر زندگی راه قلب را برای رسیدن به این مقصد برگزید. با بررسی برخی نوشته ها و خصوصا اشعارش آشکار می شود که شناخت عرفانی و سلوک روحانی او را از دالان تردیدی که مباحث فلسفی برایش پیش می آورد رها می ساخت.

از نظر علمی مقام والایی داشت ، با این حال هر کس او را می دید کوچک ترین نشانه ای از تشخیص در وی نمی یافت .
بیشتر عمر با برکتش صرف مطالعه، تحقیق و تفکر می شد و در لحظات فراغت از این امور، به راز و نیاز با خدای خویش و امور عبادی می پرداخت . وی در هنگام نوشتن به ساحت مقدس اهل بیت عصمت و طهارت (ع) توسل می جست تا مبادا از خود نوشته ای بر جای نهد که عبث باشد و یا شبهه ای را متوجه اذهان کند